گشوده کاروان‌های زمرّد، بار، شالیزار.
پس از باران شب، تابد زمرّدوار، شالیزار،
گران‌دشتی، به صد منزل، نوازش‌بخش چشم و دل.
سبکرو رهگذر را چشم ازو برداشتن، مشکل.
به آغاز جهان می‌ماند،
این زیبایی سرشار، شالیزار.
افق می‌بود اگر دیوار
فراتر رفته بود از آن سوی دیوار، شالیزار.
غم‌آگین چهره‌هایی، مرد و زن، پرورده زحمت،
ازآن دریای رحمت سر بر آورده،
شکفته خوش‌تر از گلبوته،
بر دامان آن دیبای گسترده،
پس از رنجی توان‌فرسا
به بوی راحت فردا،
نوایی شاد سر کرده.
نویدی از امیدی تازه، با خود داشت،
این شادابی بسیار،
شالیزار
مرا برگی ازین سبزینه پربار کن، ای آسمان،
ای خاک!
مرادر خواب این مخمل
مرا در خرمن این گیسوان سبز پنهان کن!
مرا بر بوی این آرامش جان و روان
بسپار،
شالیزار

جاده ساحلی بابل

عکس: #محمد_خلیلی

یک‌شنبه، ۱۷ مرداد ۱۴۰۰.

@BabolShahreBaharNarenj

این بوی بهارست که از صحن چمن خاست
یا نکهت مشکست کز آهوی ختن خاست
انفاس بهشتست که آید به مشامم
یا بوی اویسست که از سوی قرن خاست
#خواجوی_کرمانی

#سیادرکا، بابل‌کنار بابل

عکس: #محمد_خلیلی

يک‌شنبه، ٢١ فروردین ۱۴۰۰.

http://instagram.com/babolshahrebaharnarenj

@BabolShahreBaharNarenj