🔰 #توییت_نوشت های روز دوم جشنواره فیلم فجر
#تومان/#مرتضی_فرشباف
بیشتر از اینکه یک فیلم باشد یه مشت راش است که بی هدف و بی معنی به هم چسبیده شده اند.نه بازیگری وجود دارد،نه قصه ای نه فیلمنامه ای.فیلم مریض و کثیفی است.از هئیت انتخاب و سید محمود رضوی بعید است انتخاب چنین کثافتی برای جشنواره فیلم فجر!.
📸 t.co/XGRYt5z1Vq
#شنای_پروانه/#محمد_کارت :شروع جذاب و بدون اضافه گویی.فضاسازی گرم و انتخاب جغرافیای درست مبتنی بر تجربه زیستی فیلمساز.رسوخ به دنیای عجیب و غریب لات و لوت ها با یک قصه معمایی که با یک اجرای پر ایده و با جسارت، مخاطب را سر کیف می آورد.محمد کارت نشان داد که در سینما حرف و آینده دارد.
📸 t.co/1re32Frzcz
🔰 @CINEMAENGHELAB
#تومان/#مرتضی_فرشباف
بیشتر از اینکه یک فیلم باشد یه مشت راش است که بی هدف و بی معنی به هم چسبیده شده اند.نه بازیگری وجود دارد،نه قصه ای نه فیلمنامه ای.فیلم مریض و کثیفی است.از هئیت انتخاب و سید محمود رضوی بعید است انتخاب چنین کثافتی برای جشنواره فیلم فجر!.
📸 t.co/XGRYt5z1Vq
#شنای_پروانه/#محمد_کارت :شروع جذاب و بدون اضافه گویی.فضاسازی گرم و انتخاب جغرافیای درست مبتنی بر تجربه زیستی فیلمساز.رسوخ به دنیای عجیب و غریب لات و لوت ها با یک قصه معمایی که با یک اجرای پر ایده و با جسارت، مخاطب را سر کیف می آورد.محمد کارت نشان داد که در سینما حرف و آینده دارد.
📸 t.co/1re32Frzcz
🔰 @CINEMAENGHELAB
Twitter
ایزد مهرآفرین
#تومان/#مرتضی_فرشباف بیشتر از اینکه یک فیلم باشد یه مشت راش است که بی هدف و بی معنی به هم چسبیده شده اند.نه بازیگری وجود دارد،نه قصه ای نه فیلمنامه ای.فیلم مریض و کثیفی است.از هئیت انتخاب و سید محمود رضوی بعید است انتخاب چنین کثافتی برای جشنواره فیلم فجر!.
❇خشونت رام شده در #شنای_پروانه
🔶اثر قهرمان محور محمد کارت
🔰 #سینما_انقلاب | محمد کارت همان نوجوان ساده و بی‌ادعایی است که با آثاری، چون مستند «خونمردگی» و فیلم داستانی «بچه خور» خوش درخشیده و نامی برای خود دست و پا کرده بود، اما کسی فکرش را هم نمی‌کرد اولین فیلم بلند داستانی او این اندازه همه را غافلگیر کند.
🔻#شنای_پروانه محتوا را به طور کامل در خدمت گرفته و در دام تمنا‌های وجودی احتمالی فیلمساز نیفتاده است، به عبارتی بهتر محمد کارت با وجود داستان تلخ و ملتهب فیلمش در دام سیاست‌زدگی محتوایی نیفتاده و فیلم بیشتر از آنکه شعار بدهد روایت می‌کند آن هم قصه‌ای را که به نسبت استاندارد‌های سینمای ایران با جزئیات و دقتی کم‌نظیر نوشته شده است. در میان فیلمنامه‌نویسان بزرگ این مصطلح است که نوشتن فیلمنامه خوب از نوشتن رمان خوب سخت‌تر است چراکه فیلمنامه‌نویس همان کار رمان‌نویس را انجام می‌دهد به اضافه اینکه با یک پاک‌کن در انتهای کار به جان رمان می‌افتد و ازلابه‌لای داستان بیش از ۹۰ درصد آن را پاک می‌کند.
🔻اوج هنر نویسندگان «شنای پروانه» در بخش آخر یعنی همان حذف کردن زواید خود را نشان می‌دهد و همین باعث شده تا محمد کارت که خودش ضلع سوم مثلث فیلمنامه‌نویسی اثرش را تشکیل می‌دهد فیلمش را روی بستری بنا کند که دقیق و هنرمندانه پی‌ریزی شده است. شاید خیلی‌ها فکر می‌کردند جهان گنده‌لاتی کلانشهر‌ها چیز دندان‌گیری برای یک فیلم خوب نداشته باشد، اما محمد کارت خوب از پس ساخت جهانی با این مختصات برآمده و همه را غافلگیر کرده است.
🔻«شنای پروانه» در مقایسه با یکی دو اثر از این ژانر که در سال‌های اخیر ساخته شده وفادارانه‌تر، متعهدانه‌تر و سینمایی‌تر نشان می‌دهد. اول اینکه در این فیلم با قهرمان طرفیم و فیلم قرار نیست کسی را قربانی جامعه نشان بدهد و این در صحنه پایان‌بندی هم با جمله «هر کسی سرنوشت خودش را می‌سازد» نمود پیدا می‌کند. آدم‌هایی که خودشان سرنوشتشان را رقم می‌زنند و برای رفتار‌ها و عملکردشان قرار نیست به شکلی کلیشه‌ای زمین و زمان را مسئول بدانند. این خودآگاهی قهرمان در اینکه می‌توان سرنوشت را رقم زد، حرف کمی نیست.
🔻خشونت بالای فیلم به مذاق برخی خوش نمی‌آید، اما وقتی فیلم را درون ژانر ببینیم و از سینما آنطور که باید انتظار داشته باشیم، انتظاراتمان قدری تعدیل می‌شود، «شنای پروانه» را می‌توان در قالب یک تریلر معمایی دسته‌بندی کرد؛ فیلمی پر زدو خورد و پرتعلیق که خوب شخصیت‌پردازی شده و نقش‌ها در آن خوب به بار نشسته‌اند.
🔻در «شنای پروانه» به رغم خشونت بالای فیلم ما با یک فیلمساز عصبانی طرف نیستیم، به عبارتی دیگر فیلمساز فیلمش را با بغض و ناراحتی نساخته و این را می‌توان از انرژی‌ای که فیلم به سمت تماشاگران ساطع می‌کند، دریافت. خشونت در خدمت روایت است و به هیچ وجه از آن بیرون نمی‌زند. برخلاف بسیاری از آثار سینمای ایران که از خشونت برای خودنمایی تکنیکی و به انگیزه غافلگیر کردن تماشاگر استفاده شده، در «شنای پروانه» خشونت حد و مرز خود را رعایت کرده است. قهرمان فیلم با وجود دست زدن به ماجراجویی‌هایی که جنس محیط زندگی و زیست درون خانواده‌ای ملتهب تا حدودی آن را توجیه می‌کند از ابتدا تا انتها روش و منشی را در پیش می‌گیرد که می‌توان وجوه اخلاقی زیادی در آن مشاهده کرد و رعایت همین ریزه‌کاری‌های شخصیتی در کاراکتر‌های فیلم سایه نوعی عقلانیت سینمایی را بر فیلم حاکم کرده است./جوان
📸 b2n.ir/487718
@CINEMAENGHELAB
🔶اثر قهرمان محور محمد کارت
🔰 #سینما_انقلاب | محمد کارت همان نوجوان ساده و بی‌ادعایی است که با آثاری، چون مستند «خونمردگی» و فیلم داستانی «بچه خور» خوش درخشیده و نامی برای خود دست و پا کرده بود، اما کسی فکرش را هم نمی‌کرد اولین فیلم بلند داستانی او این اندازه همه را غافلگیر کند.
🔻#شنای_پروانه محتوا را به طور کامل در خدمت گرفته و در دام تمنا‌های وجودی احتمالی فیلمساز نیفتاده است، به عبارتی بهتر محمد کارت با وجود داستان تلخ و ملتهب فیلمش در دام سیاست‌زدگی محتوایی نیفتاده و فیلم بیشتر از آنکه شعار بدهد روایت می‌کند آن هم قصه‌ای را که به نسبت استاندارد‌های سینمای ایران با جزئیات و دقتی کم‌نظیر نوشته شده است. در میان فیلمنامه‌نویسان بزرگ این مصطلح است که نوشتن فیلمنامه خوب از نوشتن رمان خوب سخت‌تر است چراکه فیلمنامه‌نویس همان کار رمان‌نویس را انجام می‌دهد به اضافه اینکه با یک پاک‌کن در انتهای کار به جان رمان می‌افتد و ازلابه‌لای داستان بیش از ۹۰ درصد آن را پاک می‌کند.
🔻اوج هنر نویسندگان «شنای پروانه» در بخش آخر یعنی همان حذف کردن زواید خود را نشان می‌دهد و همین باعث شده تا محمد کارت که خودش ضلع سوم مثلث فیلمنامه‌نویسی اثرش را تشکیل می‌دهد فیلمش را روی بستری بنا کند که دقیق و هنرمندانه پی‌ریزی شده است. شاید خیلی‌ها فکر می‌کردند جهان گنده‌لاتی کلانشهر‌ها چیز دندان‌گیری برای یک فیلم خوب نداشته باشد، اما محمد کارت خوب از پس ساخت جهانی با این مختصات برآمده و همه را غافلگیر کرده است.
🔻«شنای پروانه» در مقایسه با یکی دو اثر از این ژانر که در سال‌های اخیر ساخته شده وفادارانه‌تر، متعهدانه‌تر و سینمایی‌تر نشان می‌دهد. اول اینکه در این فیلم با قهرمان طرفیم و فیلم قرار نیست کسی را قربانی جامعه نشان بدهد و این در صحنه پایان‌بندی هم با جمله «هر کسی سرنوشت خودش را می‌سازد» نمود پیدا می‌کند. آدم‌هایی که خودشان سرنوشتشان را رقم می‌زنند و برای رفتار‌ها و عملکردشان قرار نیست به شکلی کلیشه‌ای زمین و زمان را مسئول بدانند. این خودآگاهی قهرمان در اینکه می‌توان سرنوشت را رقم زد، حرف کمی نیست.
🔻خشونت بالای فیلم به مذاق برخی خوش نمی‌آید، اما وقتی فیلم را درون ژانر ببینیم و از سینما آنطور که باید انتظار داشته باشیم، انتظاراتمان قدری تعدیل می‌شود، «شنای پروانه» را می‌توان در قالب یک تریلر معمایی دسته‌بندی کرد؛ فیلمی پر زدو خورد و پرتعلیق که خوب شخصیت‌پردازی شده و نقش‌ها در آن خوب به بار نشسته‌اند.
🔻در «شنای پروانه» به رغم خشونت بالای فیلم ما با یک فیلمساز عصبانی طرف نیستیم، به عبارتی دیگر فیلمساز فیلمش را با بغض و ناراحتی نساخته و این را می‌توان از انرژی‌ای که فیلم به سمت تماشاگران ساطع می‌کند، دریافت. خشونت در خدمت روایت است و به هیچ وجه از آن بیرون نمی‌زند. برخلاف بسیاری از آثار سینمای ایران که از خشونت برای خودنمایی تکنیکی و به انگیزه غافلگیر کردن تماشاگر استفاده شده، در «شنای پروانه» خشونت حد و مرز خود را رعایت کرده است. قهرمان فیلم با وجود دست زدن به ماجراجویی‌هایی که جنس محیط زندگی و زیست درون خانواده‌ای ملتهب تا حدودی آن را توجیه می‌کند از ابتدا تا انتها روش و منشی را در پیش می‌گیرد که می‌توان وجوه اخلاقی زیادی در آن مشاهده کرد و رعایت همین ریزه‌کاری‌های شخصیتی در کاراکتر‌های فیلم سایه نوعی عقلانیت سینمایی را بر فیلم حاکم کرده است./جوان
📸 b2n.ir/487718
@CINEMAENGHELAB