‏فاجعه ی خونین سیاهکل،خاک سیاهی بود که دامان ایران را تا به امروز گرفته،
اتفاقی شوم که با استعدادی که به اصطلاح روشنفکران آن زمان در خود دیده بودند،سیاهکل را تاثیر گذار بر شعر و موسیقی و هنر این خاک کردند و
از ناارامی و خون و آتش بر کشور،سپهر ها تعیین نمودند،از سیاست و اجتماع تا هنر و ادبیات تا این وحشیانه ی مسلحانه را خط مشی تعیین کننده ی حضور دیوانه ی تشنه به خونی همچو روح الله خمینی کنند.

کور چشمان و بیمارانی که خود را هنرمند و ادیب و روشنفکر مینامیدند،از سیاهکل قصه ها ساختند،دروغها گفتند و بر مظلومیت قاتلین و مشتی تروریست تعلیم دیده،شهادت ها دادند.
یکی شان در آرزوی صیغه شدن خمینی و دیگری در تلاش تجهیز دیگر تروریست ها به فکر همبستر شدن با همسران نزدیکترین دوستان و همرزمانش،
آن یکی گو زنها ساخت و بهروز وثوقی نیز با استادی کامل در کنار فرامرز قریبیان گو-زن-ترین افراد به میهن را،قهرمانی محق معرفی کرد و شاملو هم آشفته در میان خماری و نشئگی هرویین،از سیاهکل حماسه سرایید با بطری ویسکی فرانسوی در کافه های همان پاریسی که با هزینه و اعتبار دربار از بهر مداوا به سفر رفته بود،این جماعت نمک نشناس طلبکار!

اما سیاهکل یک درس و دو قهرمان مهم داشت؛
در میان گله ی روشنفکران ادیب و دکتر و شاعر و هنرمند و بازیگر و نویسنده که نکبتی خونین را ستایش میکردند،خواهر و برادری احیانا کم سواد،درس میهن پرستی را بر یکایکشان تدریس کردند و با دستان خالی،تروریست های بزدل و ترسو را در کنج کلبه ی شان به جرم خیانت و بندگی استالین،به اسارت کشیدند و تحویل مردان امنیت میهن دادند تا بار دیگر به تاریخ ثابت کنند:
سواد نه مهر میهن به ارمغان میاورد و نه شرافت و وفاداری که حکومت امروز ایران وام دار همان خائنین است.
این دو خواهر و برادر روستایی در آنروز چیزی دیدند که
-نه سیمین در تصور صیغه ی خمینی میدید
-نه غلامحسین ساعدی در تخت مطبی الوده به خیانت
-نه عباس میلانی در خروار خروار دروغهایی که عامدانه به شاه نسبت میداد
-نه نرگس محمدی در اشعار سعید سلطانپور
-نه رفیق بیژن جزنی در ویرانه ی اندیشه ای با بوی لجنزارهای مسکو
-نه مخملباف در بدن پاسبان تامین کننده ی امنیت که با چاقو دسته زنجانی خونین شد
-نه جملگی اعضای کنفدراسیون دانشجویی
و
نه سایر بانیان ۵۷ و مسببین سیاهی امروز ایران!

به یاد:
«بلور و عزیز اسد نیا»قهرمانان ‎#سیاهکل
‎#پسرعاقل_نوح

فاجعه ی خونین سیاهکل،خاک سیاهی بود که دامان ایران را تا به امروز گرفته،
اتفاقی شوم که با استعدادی که به اصطلاح روشنفکران آن زمان در خود دیده بودند،سیاهکل را تاثیر گذار بر شعر و موسیقی و هنر این خاک کردند و
از ناارامی و خون و آتش بر کشور،سپهر ها تعیین نمودند،از سیاست و اجتماع تا هنر و ادبیات تا این وحشیانه ی مسلحانه را خط مشی تعیین کننده ی حضور دیوانه ی تشنه به خونی همچو روح الله خمینی کنند.
کور چشمان و بیمارانی که خود را هنرمند و ادیب و روشنفکر مینامیدند،از سیاهکل قصه ها ساختند،دروغها گفتند و بر مظلومیت قاتلین و مشتی تروریست تعلیم دیده،شهادت ها دادند.
یکی شان در آرزوی صیغه شدن خمینی و دیگری در تلاش تجهیز دیگر تروریست ها به فکر همبستر شدن با همسران نزدیکترین دوستان و همرزمانش،
آن یکی گو زنها ساخت و بهروز وثوقی نیز با استادی کامل در کنار فرامرز قریبیان گو-زن-ترین افراد به میهن را،قهرمانی محق معرفی کرد و شاملو هم آشفته در میان خماری و نشئگی هرویین،از سیاهکل حماسه سرایید با بطری ویسکی فرانسوی در کافه های همان پاریسی که با هزینه و اعتبار دربار از بهر مداوا به سفر رفته بود،این جماعت نمک نشناس طلبکار!
اما سیاهکل یک درس و دو قهرمان مهم داشت؛
در میان گله ی روشنفکران ادیب و دکتر و شاعر و هنرمند و بازیگر و نویسنده که نکبتی خونین را ستایش میکردند،خواهر و برادری احیانا کم سواد،درس میهن پرستی را بر یکایکشان تدریس کردند و با دستان خالی،تروریست های بزدل و ترسو را در کنج کلبه ی شان به جرم خیانت و بندگی استالین،به اسارت کشیدند و تحویل مردان امنیت میهن دادند تا بار دیگر به تاریخ ثابت کنند:
سواد نه مهر میهن به ارمغان میاورد و نه شرافت و وفاداری که حکومت امروز ایران وام دار همان خائنین است.
این دو خواهر و برادر روستایی در آنروز چیزی دیدند که
-نه سیمین در تصور صیغه ی خمینی میدید
-نه غلامحسین ساعدی در تخت مطبی الوده به خیانت
-نه عباس میلانی در خروار خروار دروغهایی که عامدانه به شاه نسبت میداد
-نه نرگس محمدی در اشعار سعید سلطانپور
-نه رفیق بیژن جزنی در ویرانه ی اندیشه ای با بوی لجنزارهای مسکو
-نه مخملباف در بدن پاسبان تامین کننده ی امنیت که با چاقو دسته زنجانی خونین شد
-نه جملگی اعضای کنفدراسیون دانشجویی
و
نه سایر بانیان ۵۷ و مسببین سیاهی امروز ایران!
به یاد:
«بلور و عزیز اسد نیا»قهرمانان #سیاهکل
#پسرعاقل_نوح

@C_B_SHAHZADEH