آن‌ها در کافه‌های پاریس و نیویورک از سوسیالیسم می‌گفتند، از آرمان‌شهری که کارگران در آن آزاد بودند، از دنیایی که در آن استثمار پایان یافته بود. شوروی را ندیده بودند، اما آن را در ذهنشان ساخته بودند شهری از نور، جایی که عدالت از چکمه‌های چرکین سرمایه‌داری عبور کرده و به اوج خود رسیده بود. با همان رویاها، سوار قطار شدند. بلیت‌های یک‌طرفه به مسکو، به لنینگراد سرزمین موعود. به محض رسیدن، پاسپورت‌هایشان را گرفتند. دیگر "رفیقِ روشنفکرِ فرانسوی" نبودند، بلکه "عناصر مشکوک" بودند. اما هنوز امید داشتند، که اگر زحمتکش باشند، اگر صادق باشند، "رهبر عزیز" آن‌ها را در آغوش خواهد گرفت. اما شورویِ واقعی،، چیزی نبود که در کتاب‌هایشان نوشته بودند. خانه‌های اشتراکی پر از خبرچین بود، خیابان‌ها پر از ترس، و عدالت چیزی جز چکمه‌های یک مأمور مخفی نبود. شب‌ها، درها را می‌کوبیدند. آن‌ها که روزی سرودهای انترناسیونال می‌خواندند، حالا در صف بازجویی بودند. نامشان روی پرونده‌ها نوشته شد، جرمشان؟ "جاسوسی، "خیانت، "انحراف فکری".
و در نهایت، همان انقلاب که ستایشش می‌کردند، آن‌ها را بلعید.درست مانند انقلاب اسلامی؛

#چپ
آلزایمریسم

بریم سراغ بچه پولدارهای توده ای که مخالف شاه بودند خان‌بابا تهرانی از اعضای حزب توده: انقلاب اسلامی در اثر فقر نبود بلکه در رفاه بودند !

#چپ_برژوازی
@C_B_SHAHZADEH