چوبگذشت شش برف ازمن زسر
ندیدم دگر رنگ و روی پدر

مرآمد چنان راهبر سایه ام
که زین سایه بشکفت سرمایه ام

وزآن پس رهی بین ما باز شد
سخن های بسیار آغاز شد

چنان زین میان دوستی سر گرفت
که گویی جهان چهر ِ دیگر گرفت

همه روز و شب سایه ِ تیره گون
میامد پس از ابر از من برون

که تنهایی ام را بگیرد ز من
گهی با سکوت و گهی با سخن

بدین گونه بس روزگاران گذشت
بهار ِ جوانی پدیدار گشت

شبی این سپید اندر ِ تیره فام
نمایان شد از زیر ِماهی تمام

سر از شانه افتاده روی شکم
دو پایش ز اندوه خم بیش و کم

چو چشمم نگه زد به رخسار ِاو
گرفتم که دارد سر ِگفتگو

نشستیم و در کوچه ی کودکی
دو تن در کنار ِهم اما یکی

کمی پس به پای خود انداخت سر
چنین گفت با من سخن های زر

که سرور تو بسیار رنجیده ای
جفا جای مهر ِ پدر دیده ای

ولی جز تو یکتن مرا یارنیست
تنی در جهانم خریدار نیست

مرا زاد روز ِترا داده است
همان مادری کو ترا زاده است

چو تاب ِزمان را نبندی دوام
شود زندگی بر من و تو تمام

مگر باز آمد دگر آنکه مُرد
نه باز آید آنکو گرش خاک خورد

به پا گر نمانی ازین بار ِدرد
مرا با تو در گور خواهند کرد

روا باشد ار مرگ آید ز در
خوش آمد چو آید ولی دیرتر

نگر کاین جوانی ترا یاور است
ترا زندگانی پدر مادر است

بیا نیک اندیش بر کار ِخویش
سبک تا ز رنج ات کنی بار ِخویش

که با سایه ات گر مدارا کنی
تهیدست اندیشه دارا کنی

نگر بر تن ِخویش با چشم ِجان
که بینی چو موجود بس بیکران

درون ِتو جا گشته جان بیشمار
هزاران هزاران هزاران هزار

وجودت چنان کهکشانی که هست
ز موجود ِ زنده بنا گشته است

که یک یک ترا زندگانی دهند
به پای تو یک یک جوانی دهند

یکی در وجود ِتو خود خواه نیست
خود آن خواهد آنکو دل آگاه نیست

ترا بر تن آید چو زخم از گزند
همه در تنت یار ِ یکدیگرند

به تن رخت و پولاد بر سر کشند
به کشتار ِ بیگانه لشکر کشند

چو دانند دنیای آنان تن است
که هرچه نباشد ز تن دشمن است

همه در تو گویند پاینده باد
چو این تن نباشد تن ِ ما مباد

بکوشند تا واپسین چکه خون
که تو زنده باشی چو هستی کنون

مپندار جانت ز یک بیش نیست
که جانهای بسیار با تو یکیست

تو گر زنده هستی ز همبستگی ست
که بند ِ تن و جان ز پیوستگی ست

رسد گر تو خود را کنی ناپدید
به پایان جهان ِ تو خواهد رسید

کنی یا یکی سر ز یک تن جدا
بدان کهکشانی دهی بر فنا

ترا گفتم از راستی ها سخن
کنون نیک دانی چه خواهی زمن

دگر سایه بر لب نیاورد هیچ
به جان هم دگر نامد از درد هیچ

ازین تیره تن نازنین ِ جوان
فشردم سرانگشت ِ دل بر دهان

چنان گشتم از سایه ام رستگار
که بینم در آیینه خود بیشمار

بسی بوسه بر دست و پایش زدم
چو شه تکیه بر خاک ِجایش زدم

کمی پس چو سایه به ابری گسست
مرا داد رازی که بر جان نشست

که سرور ، نباشد ترا زندگی
نباشد گرت عشق و آزادگی

آذر

@azar_massoud

‌پسر با پدر گفت روزی چنین
چه کردید با مرز ایرانزمین

یکی دین گرفتید از تازیان
سپردید کشور به بیگانگان

همه هستی نسل ما باختید
به چنگال ضحّاک انداختید

به من ازتو زین خاک میراث کو
به جز مرگ و خون ارزش و پاس کو

همه خانه داریم و بی خانه ایم
که در خانه ی خود چو بیگانه ایم

مرا زندگی کردن از یاد رفت
ترا مهر فرزند بر باد رفت

چهل قرن فرهنگ و آیین ما
در آتش شد از دین ننگین ما

چه حس و چه روح و دلی داشتید
که دروازه بر دشمن افراشتید

کنون بس ز گُلها سر انداختند
هم از مام میهن قفس ساختند

سر ِ عشق بر دار آویختند
به سینه بسی مرگ دل ریختند

شما خویش را عقل کُل خوانده اید
ز دیوانگان هم عقب مانده اید

به گیتی چو ما نیست دیوانه ای
که بر سر زند خاک بیگانه ای

نه امّا دگر ما چو ما نیستیم
بدانید ما چون شما نیستیم

نتازند دیگر درین سرزمین
نگیرند ما را نفس بیش ازین

که ما یادگاران ِ آهنگریم
مباد آنکه از حقّ خود بگذریم

شما آنچه کردید غم بود و درد
بدانید ما آن نخواهیم کرد

بدانید ما دیده خواهیم شست
نیاکان ز تاریخ خواهیم جُست

اجازه به کس کِی دهیم این زمان
که هندی بکارد درین باستان

وزان پس بتازد به ما روز و شب
شبیخون بر آرَد وجب تا وجب

ولایت کجا دست ِ باطل دهیم
به فرزند خود نام قاتل دهیم

به آنان که جانی صفت زاده اند
به نابودی اجدادِ ما داده اند

بسی تن عرب شد درین سال سی
ازین پس نجوییم جز پارسی

نداریم اینباره حقّی چنان
که نابود سازیم آیندگان

چگونه شویم اندرین غم سهیم
جگر گوشه گان را جهنّم دهیم

مرا مادرم دوش در گوش گفت
که تا زنده هستی نبایست خُفت

به یغما همه هستی ات برده اند
وزین بیش ایرانت آزرده اند

به مُلک ِ تو دشمن نوازی کنند
به نامِ خدا مُرده سازی کنند

رد ِ قفل و زنجیر بر دست و پاست
کنون نازنین خانه شیطانسراست

چنین گر بمانَد ترا آب و خاک
گریزد ز دستت تن و روح پاک

گلستانسرایت چو زندان شود
در آن حبس و کُشتار آسان شود

چنانت بکوبند بر سر همی
نخیزد دگر زین سرا رستمی

ازین بوم و برزن یکی آریا
نمانَد برای نمونه به جا

ز میهن زبان دری بر کَنند
عرب را کیان تاج بر سر زنند

شبانگه شبیخون به حافظ برند
بجایش امامزاده بس گسترند

ببندند دانشکده بیشمار
مساجد گشایند صد ها هزار

همه ثروت ِ ملًی خانه را
ببخشند دستان بیگانه را

بسی مُهر ِ باطل به آرَش کِشند
خِرَد خانه ها را به آتش کشند

اگر هوش ات از تو گریزان شود
دو صد نسل بعد ازتو ویران شود

نهان گردد آیین مهر آوری
ز کشور گریزد همی داوری

پسر را به مادر ستمگر کنند
پدر را چو فرزند پر پر کنند

نشینند زان پس سر هر گذر
به شمشیر تازی برآرند سر

به هر کوچه میدان و منبر زنند
به دستور الله شان سر زنند

بزودی چنین واعظان لجن
اَلْا یران بنامند نام وطن

نگه کن سراپای ایرانزمین
چه آمد سر پرچم راستین

کجا شد سرود خوشاهنگ ما
همه تازیانیست فرهنگ ما

به دلها دگر عشق تعطیل شد
به ما دین بیگانه تحمیل شد

بسی اسمها را ز مذهب زدند
بسی دُخت کورش سمیّه شدند

حکومت عرب شیخ و دولت عرب
بکارند تخم ِ عرب هر وجب

چو خواهی که مانَد ز ایران نژاد
سر ِ شیخ بر دار باید نهاد

وگر نه چنین بگذرد روزگار
که جایی نمانَد ز ما یادگار

دریغ است ایران اَلْا یران شود
مَلَخ جای بلبل فراوان شود

شما را چو نیست اختیاری به جان
نکارید فرزند در این جهان

اگر من در آینده گشتم پدر
گذارم کمانگیر نام پسر

بخوانم به گوش دلش پند خویش
که گوید به نوبه به فرزند خویش

که گر یک به یک تن به تن جان دهیم
از آن به که کشور به دزدان دهیم

بیا دست در دست یاران کنیم
وطن را سراسر گلستان کنیم

مسعود آذر
@azar_massoud

چنین گفت آذر

بیا تا ترا گویم از راستی
که آگه شوی زین خرد کاستی

تو یا پند مارا چو گوهر بگیر
ویا اینکه در تنگدستی بمیر

برین پند اندیشه میبایدت
وزین راستی پیشه میبایدت

گشا چشم و گوش ودل و هوش را
مده بر خرافات آغوش را

ترا گر خرد نیست در زندگی
کنی زندگی در سرافکندگی

نگر از تو بر من درین روزگار
جز از ننگ و پستی چه آمد به بار

همینان که فرمان دهندت بدان
هم آواره بودند و هم گشنگان

چه پیش آمدت کز سرایی بلند
به پستی ترا سرنگون ساختند

بتاراج بردند آزادی ات
مزاران گشودند بر شادی ات

گهی با زیارت گهی با شفا
چپاول کنندت بنام خدا

خرافه بتو بافتند و چرند
که دارو ندارت به یکجا برند

امام زمان گر بپا کرده اند
ترا برده و خود خدا کرده اند

بتو مذهب شیعه انداختند
ز پردیس تو دوزخی ساختند

حسینی که اینان بتو داده اند
چرا خویش از خود نزاییده اند

امانت گرفتتدش از کربلا
که ایران شود بلکه تازی سرا

به خاک و گِل امروز بنشاندنت
نگر با حسین ات چه چرخاندنت

کنون روی دریایی از دُر و زر
بکش خاک نادانی ات را به سر

زمانی سرای تو شاهانه بود
سرای بزرگان فرزانه بود

یکی بود یکتا بهشت برین
که نامیده شد مرز ایرانزمین

نیاکان برای تو جان باختند
گلستان ز ایران ما ساختند

که تو بی سرو پا شبانی کنی
چو آدم در آن زندگانی کنی

تو این خانه را خشک و تر سوختی
به آئین بیگانه بفروختی

دگر مرگ بر این و بر آن مکن
به خویش ات نگر خویش کتمان مکن

نباشد بجز تو ترا دشمنی
نداری بجز خویش اهریمنی

از آن روز میهن چو آمد پدید
به ما آنچه بگذشت از ما رسید

ز پیشین در ایران ما دشمنان
نبودند مشتی جز ایرانیان

همانان که اجداد نشناختند
که کشور به دین عرب باختند

ترا گفتم از راستی ها سخن
چو خواهی رها گردی از اهرمن

چه بهتر که در خود کنی جستجو
خرافات خود را دهی شستشو

هرآنکو ندارد خرد اندکی
نداند ره رستگاری یکی

نداری تو گر مهر بر میهنت
چه خوش تا نباشد سرت بر تنت

آذر مسعود
@azar_massoud