چنین گفت آذر

بیا تا ترا گویم از راستی
که آگه شوی زین خرد کاستی

تو یا پند مارا چو گوهر بگیر
ویا اینکه در تنگدستی بمیر

برین پند اندیشه میبایدت
وزین راستی پیشه میبایدت

گشا چشم و گوش ودل و هوش را
مده بر خرافات آغوش را

ترا گر خرد نیست در زندگی
کنی زندگی در سرافکندگی

نگر از تو بر من درین روزگار
جز از ننگ و پستی چه آمد به بار

همینان که فرمان دهندت بدان
هم آواره بودند و هم گشنگان

چه پیش آمدت کز سرایی بلند
به پستی ترا سرنگون ساختند

بتاراج بردند آزادی ات
مزاران گشودند بر شادی ات

گهی با زیارت گهی با شفا
چپاول کنندت بنام خدا

خرافه بتو بافتند و چرند
که دارو ندارت به یکجا برند

امام زمان گر بپا کرده اند
ترا برده و خود خدا کرده اند

بتو مذهب شیعه انداختند
ز پردیس تو دوزخی ساختند

حسینی که اینان بتو داده اند
چرا خویش از خود نزاییده اند

امانت گرفتتدش از کربلا
که ایران شود بلکه تازی سرا

به خاک و گِل امروز بنشاندنت
نگر با حسین ات چه چرخاندنت

کنون روی دریایی از دُر و زر
بکش خاک نادانی ات را به سر

زمانی سرای تو شاهانه بود
سرای بزرگان فرزانه بود

یکی بود یکتا بهشت برین
که نامیده شد مرز ایرانزمین

نیاکان برای تو جان باختند
گلستان ز ایران ما ساختند

که تو بی سرو پا شبانی کنی
چو آدم در آن زندگانی کنی

تو این خانه را خشک و تر سوختی
به آئین بیگانه بفروختی

دگر مرگ بر این و بر آن مکن
به خویش ات نگر خویش کتمان مکن

نباشد بجز تو ترا دشمنی
نداری بجز خویش اهریمنی

از آن روز میهن چو آمد پدید
به ما آنچه بگذشت از ما رسید

ز پیشین در ایران ما دشمنان
نبودند مشتی جز ایرانیان

همانان که اجداد نشناختند
که کشور به دین عرب باختند

ترا گفتم از راستی ها سخن
چو خواهی رها گردی از اهرمن

چه بهتر که در خود کنی جستجو
خرافات خود را دهی شستشو

هرآنکو ندارد خرد اندکی
نداند ره رستگاری یکی

نداری تو گر مهر بر میهنت
چه خوش تا نباشد سرت بر تنت

آذر مسعود
@azar_massoud

‍‍ بیا بشنو از من سخنهای زر 
که گویم ترا داستانی دگر 

وزان دل به هوش و خرد باز کن
گشا چشم و اندیشه آغاز کن

دهی گوش جان گر به اندرز من
جواهر بیابی بجای  سخن 

به خویش ات نگر گو خدای تو کیست
که زو هرچه بینی بجز از تو نیست

خدایی که بر تو شناسانده اند
نه دیدند او را نه زو خوانده اند

ترا خوش ندادند از وی نشان 
که چیزی ندانند  زین کهکشان

به سود خود آنچه ره آور شدند 
همانگونه خشت خدا را زدند 

تجارت نمودند بر بام  او
دکانها گشودند  با  نام  او

چنان شد سرانجام یک یک ز ما 
که ما بنده گشتیم و آنان  خدا

تو گویی خدایت  جهان آفرید
وزاو هرچه برجاست  آمد  پدید

بیاراست صدها هزاران جهان
هزاران هزاران هزار آسمان

 وزین بیکران کهکشانهای سرد 
یکی پشگلی چون زمین زنده کرد

بهشتی به نیکو گران  هدیه  داد 
جهنم بنا کرد  بر بد  نهاد

برین تپّه ی کوچک ناشمار 
فرستاد پیغمبران صد هزار 

وزان پس کشید از همه کار دست
ترا بر سرت چون نگهبان نشست

خدایی که شد خالق کهکشان 
نیازش نماز تو شد این میان

که گر نیک او را ستایش کنی
به خاک افتی و بس نیایش کنی

گرسنه شدی جوجه قربان کند 
همه درد های تو  درمان کند

نشیند کنار تو شب تا سحر 
کند همچو مادر  ترا خشک و تر

که گفتت ترا آنکه  دندان دهد
تو کاری مکن کو ترا نان دهد

خدا را گر اینگونه  پنداشتی
گمانم که در سر  پهن  داشتی

خدایی که نامیده شد کردگار
نباشد جز از مشتی ابر و بخار 

ندارد ز رفتار دنیا خبر 
نه رخسار دارد نه گوش و نه سر

مپندار او را ز هفت آسمان 
که آدم فرستاد بر آدمان

خدایت نداده ست هیچ ات مدد
مدد گو ز انسان چه سان آیدت

خودش کو ندارد ز خویش اش نشان
نشان کی دهندت ترا آدمان

براین خواب بی انتها دل مبند 
که هرگز ز خوابت نگردی بلند

هرآنکو شود متکی بر خدای 
به زانوی خویش اش نخیزد ز جای

مبر سر به سوی نزاییده ای
مرنجان دو دیده به نادیده ای 

چنین گوید آذر سخنهای زر 
اگر نا گرفتی ز یادت مبر

که دست آخراز گردش روزگار 
ز گوساله جز گاو ناید به بار 

آذر
@azar_massoud