زندگی عطاءالله بخشایش، پزشک بهایی و موسس بیمارستان صحت
در دوران همه‌گیری ویروس کرونا، صدها پزشک و کادر درمان بهایی ایرانی در سراسر جهان به بیماران خود کمک می‌کنند و از سوی مردم و دولت‌های کشوری که در آن اقامت دارند، تحسین می‌شوند. اما بسیاری از این اعضای کادر درمان که در ایران درس خوانده و خدمت کرده‌اند، پس از انقلاب اسلامی بی‌کار و از تحصیلات دانشگاهی محروم شده‌اند و سهم بسیاری از آن‌ها، چوبه‌های دار و جوخه‌های آتش شده است.
جرم این پزشکان، پرستاران و دیگر اعضای کادر درمان، باور به دینی بوده است که حاکمان جمهوری اسلامی آن را «ضاله» می‌دانند. «ایران‌وایر» در مجموعه روایت‌هایی، به زندگی بعضی از پزشکان و پرستاران بهایی ایرانی می‌پردازد.
در این بخش، به سال‌های دورتر می‌رویم و با یک پزشک بهایی به نام «عطاءالله بخشایش» آشنا می‌شویم. او یکی از موسسان بیمارستان صحت بود.
شما هم اگر اعضای کادر درمان بهایی را می‌شناسید و روایت دست اولی از زندگی آن‌ها دارید، با «ایران‌وایر» تماس بگیرید.
***
سال ۱۳۱۰ هجری قمری، کشور ایران با سخت‌ترین و گسترده‌ترین شکل شیوع بیماری وبا در تاریخ سرزمینش مواجه شد. از هفتم محرم تا روزهای آخر ماه صفر، روزانه بیش از هزار نفر از مردم تهران به این بیماری، مبتلا می‌شدند و یا بر اثر ابتلا به این بیماری، جان خود را از دست می‌دادند. کشور با امکانات بهداشتی و درمانی ضعیفی برخوردار بود و بسیاری از مردم از ترس ابتلای به این بیماری تهران را ترک می‌کردند. با وجود نیاز به پزشک در پایتخت، تعداد زیادی از پزشکان به همراه خانواده‌های خود از تهران گریختند.
در آن روزهای سخت ولی بودند انگشت‌شمار پزشکانی که عواطف نوع‌دوستی‌شان بر ترس از مرگ فایق آمده و هر روز از بامدادان تا پاسی از شب بر بالین بیماران حاضر و به درمان و تیمارداری آنان مشغول بودند. یکی از این پزشکان فداکار، پزشک جوانی بود که نخستین سال‌های دهه سوم زندگی را می‌گذراند، او هر روز صبح کت و شلوار خاکستری قاجاری را به تن می‌کرد و روانه مریض‌خانه طهران می‌شد.
هنوز پنج سال از فارغ‌التحصیل شدن دکتر «عطاءالله بخشایش» از دارالفنون نگذشته بود که بیماری وبا طهران را فراگرفته بود. او یکی از معدود پزشکان بود که خدمت به هم‌وطنان را بر حفظ جان ترجیح داد، در کنار بیماران ماند و به درمان و مبارزه با این بیماری پرداخت. پس از این دوران، دکتر بخشایش به پاس فداکاری‌ها و خدماتش به نشان و حمایل سرتیپی نائل آمد و مبلغ یک‌صد تومان حقوق سالیانه برایش مقرر کردند.
کودکی و تحصیلات
عطاءالله بخشایش روز هفتم آذر ۱۲۳۸ خورشیدی در تهران به دنیا آمد. والدینش، هر دو بهایی بودند. عطاءالله در سه سالگی، پدرش را از دست داد و به فاصله کمی پس از فوت پدر، یک خواهر و یک برادرش هم قبل از رسیدن به سن بلوغ درگذشتند. کودکی او در فقر و تنگدستی گذشت. اما با همه سختی‌ها، مادرش مریم خانم، عطاءالله را برای تحصیل سواد و علم به مکتب‌خانه فرستاد. در مکتب، او سرآمد دانش‌آموزان در خط و سواد بود.
#اقلیتهای_مذهبی #کرونا_در_ایران #پزشکان_و_پرستاران_بهایی #حقوق_شهروندی #بهاییان_ایران
گزارش کیان ثابتی را در ایران وایر دنبال کنید:👇
@Farsi_Iranwire
در دوران همه‌گیری ویروس کرونا، صدها پزشک و کادر درمان بهایی ایرانی در سراسر جهان به بیماران خود کمک می‌کنند و از سوی مردم و دولت‌های کشوری که در آن اقامت دارند، تحسین می‌شوند. اما بسیاری از این اعضای کادر درمان که در ایران درس خوانده و خدمت کرده‌اند، پس از انقلاب اسلامی بی‌کار و از تحصیلات دانشگاهی محروم شده‌اند و سهم بسیاری از آن‌ها، چوبه‌های دار و جوخه‌های آتش شده است.
جرم این پزشکان، پرستاران و دیگر اعضای کادر درمان، باور به دینی بوده است که حاکمان جمهوری اسلامی آن را «ضاله» می‌دانند. «ایران‌وایر» در مجموعه روایت‌هایی، به زندگی بعضی از پزشکان و پرستاران بهایی ایرانی می‌پردازد.
در این بخش، به سال‌های دورتر می‌رویم و با یک پزشک بهایی به نام «عطاءالله بخشایش» آشنا می‌شویم. او یکی از موسسان بیمارستان صحت بود.
شما هم اگر اعضای کادر درمان بهایی را می‌شناسید و روایت دست اولی از زندگی آن‌ها دارید، با «ایران‌وایر» تماس بگیرید.
***
سال ۱۳۱۰ هجری قمری، کشور ایران با سخت‌ترین و گسترده‌ترین شکل شیوع بیماری وبا در تاریخ سرزمینش مواجه شد. از هفتم محرم تا روزهای آخر ماه صفر، روزانه بیش از هزار نفر از مردم تهران به این بیماری، مبتلا می‌شدند و یا بر اثر ابتلا به این بیماری، جان خود را از دست می‌دادند. کشور با امکانات بهداشتی و درمانی ضعیفی برخوردار بود و بسیاری از مردم از ترس ابتلای به این بیماری تهران را ترک می‌کردند. با وجود نیاز به پزشک در پایتخت، تعداد زیادی از پزشکان به همراه خانواده‌های خود از تهران گریختند.
در آن روزهای سخت ولی بودند انگشت‌شمار پزشکانی که عواطف نوع‌دوستی‌شان بر ترس از مرگ فایق آمده و هر روز از بامدادان تا پاسی از شب بر بالین بیماران حاضر و به درمان و تیمارداری آنان مشغول بودند. یکی از این پزشکان فداکار، پزشک جوانی بود که نخستین سال‌های دهه سوم زندگی را می‌گذراند، او هر روز صبح کت و شلوار خاکستری قاجاری را به تن می‌کرد و روانه مریض‌خانه طهران می‌شد.
هنوز پنج سال از فارغ‌التحصیل شدن دکتر «عطاءالله بخشایش» از دارالفنون نگذشته بود که بیماری وبا طهران را فراگرفته بود. او یکی از معدود پزشکان بود که خدمت به هم‌وطنان را بر حفظ جان ترجیح داد، در کنار بیماران ماند و به درمان و مبارزه با این بیماری پرداخت. پس از این دوران، دکتر بخشایش به پاس فداکاری‌ها و خدماتش به نشان و حمایل سرتیپی نائل آمد و مبلغ یک‌صد تومان حقوق سالیانه برایش مقرر کردند.
کودکی و تحصیلات
عطاءالله بخشایش روز هفتم آذر ۱۲۳۸ خورشیدی در تهران به دنیا آمد. والدینش، هر دو بهایی بودند. عطاءالله در سه سالگی، پدرش را از دست داد و به فاصله کمی پس از فوت پدر، یک خواهر و یک برادرش هم قبل از رسیدن به سن بلوغ درگذشتند. کودکی او در فقر و تنگدستی گذشت. اما با همه سختی‌ها، مادرش مریم خانم، عطاءالله را برای تحصیل سواد و علم به مکتب‌خانه فرستاد. در مکتب، او سرآمد دانش‌آموزان در خط و سواد بود.
#اقلیتهای_مذهبی #کرونا_در_ایران #پزشکان_و_پرستاران_بهایی #حقوق_شهروندی #بهاییان_ایران
گزارش کیان ثابتی را در ایران وایر دنبال کنید:👇
@Farsi_Iranwire
IranWire | خانه
زندگی عطاءالله بخشایش، پزشک بهایی و موسس بیمارستان صحت
در دوران همه‌گیری ویروس کرونا، صدها پزشک و کادر درمان بهایی ایرانی در سراسر جهان به بیماران خود کمک می‌کنند و از سوی مردم و دولت‌های کشوری که در آن اقامت دارند، تحسین می‌شوند. اما بسیاری از این اعضای کادر درمان که در ایران درس خوانده و خدمت کرده‌اند، پس از…