🔹 ژیلا بنی‌یعقوب: باید برای جلب‌توجه افکار عمومی به شکنجه انفرادی تلاش کرد
یازدهم اسفند ۱۳۹۹، جمعی از روزنامه‌نگاران و فعالان سیاسی و مدنی با حضور در یکی از دفاتر خدمات الکترونیک قضایی در غرب تهران، علیه آمران، عاملان و مامورانی که آنها را در سلول انفرادی حبس کرده بودند، دادخواستی ثبت کردند.
در بخشی از بیانیه آنها ضمن ثبت این دادخواست آمده است که نگه‌داری متهمان در سلول انفرادی باعث «اخذ اعتراف و اقرار تحت شکنجه روحی» می‌شود و بسیاری از زندانیان پس از سپری کردن دوران انفرادی، به بیماری‌های جسمی و روحی دچار شده‌اند. آنها که خود را جمعی از «قربانیان سلول انفرادی» خوانده‌اند، خواهان توقف این شکنجه غیرانسانی و برچیده شدن سلول‌های انفرادی شده‌اند که طبق مقررات داخلی و بین‌المللی، از مصادیق بارز شکنجه محسوب می‌شود و مستوجب پی‌گرد قانونی است. اما چرا سلول انفرادی؟
«ایران‌وایر» با «ژیلا بنی یعقوب»، روزنامه‌نگاری که در جمع شاکیان حضور دارد، درباره چرایی ثبت این دادخواست گفت‌وگو کرده است.
***
معمولا با زندانی شدن کنش‌گران یا روزنامه‌نگاران به عنوان متهم سیاسی یا عقیدتی، افکار عمومی نگران شکنجه‌هایی می‌شود که زندان‌بان‌ها بر بدن زندانیان وارد می‌کنند. عبور از دهه پرخشونت ۶۰، روایت‌هایی از کابل زدن‌ها و قپانی بستن دست‌های زندانیان و ساعت‌ها آویزان کردن آنها چنان خشونت عریانی را به تصویر می‌کشند که تکرار چنان برخوردهایی را غیرباور می‌کنند.
در دهه‌های بعد نیز زندانیان سیاسی و عقیدتی بسیاری مورد شکنجه‌های فیزیکی قرار گرفته و جان باخته‌اند. آن‌چه در «کهریزک» طی اعتراضات خیابانی سال ۱۳۸۸ به نتیجه انتخابات ریاست‌جمهوری علنی شد، نمونه‌ای از همین موارد بود. برای همین شاید کمتر کسی به تبعات نگه‌داری انسان‌ها در سلول‌های انفرادی بیاندیشد و حتی برخی آن را مصداق بارز شکنجه ندانند. اگرچه در متون حقوقی همواره بر اصل غیرانسانی بودن این رفتار تاکید شده است.
اما اگر از زندانیان سیاسی و عقیدتی بسیاری بپرسیم که سخت‌ترین دوران حبس و بازجویی آنها چه بوده و کدام شکنجه‌‌ها آنها را بیشتر عذاب داده‌اند، به دوران حبس انفرادی اشاره می‌کنند. روایت‌های بسیاری در این رابطه وجود دارد که بیشتر هم شرایط مشابهی را تصویر می‌کنند؛ اتاق‌هایی تنگ و کوچک، چراغ‌هایی همیشه روشن و در بسیاری موارد، مکانی آلوده، بدبو و بدون امکانات اولیه بهداشتی.
ادامه گزارش آیدا قجر را بخوانید 👇
#اطلاع_رسانی #ژیلا_بنی‌یعقوب #سلول_انفرادی #شکنجه #قربانیان_سلول_انفرادی
@Farsi_Iranwire
یازدهم اسفند ۱۳۹۹، جمعی از روزنامه‌نگاران و فعالان سیاسی و مدنی با حضور در یکی از دفاتر خدمات الکترونیک قضایی در غرب تهران، علیه آمران، عاملان و مامورانی که آنها را در سلول انفرادی حبس کرده بودند، دادخواستی ثبت کردند.
در بخشی از بیانیه آنها ضمن ثبت این دادخواست آمده است که نگه‌داری متهمان در سلول انفرادی باعث «اخذ اعتراف و اقرار تحت شکنجه روحی» می‌شود و بسیاری از زندانیان پس از سپری کردن دوران انفرادی، به بیماری‌های جسمی و روحی دچار شده‌اند. آنها که خود را جمعی از «قربانیان سلول انفرادی» خوانده‌اند، خواهان توقف این شکنجه غیرانسانی و برچیده شدن سلول‌های انفرادی شده‌اند که طبق مقررات داخلی و بین‌المللی، از مصادیق بارز شکنجه محسوب می‌شود و مستوجب پی‌گرد قانونی است. اما چرا سلول انفرادی؟
«ایران‌وایر» با «ژیلا بنی یعقوب»، روزنامه‌نگاری که در جمع شاکیان حضور دارد، درباره چرایی ثبت این دادخواست گفت‌وگو کرده است.
***
معمولا با زندانی شدن کنش‌گران یا روزنامه‌نگاران به عنوان متهم سیاسی یا عقیدتی، افکار عمومی نگران شکنجه‌هایی می‌شود که زندان‌بان‌ها بر بدن زندانیان وارد می‌کنند. عبور از دهه پرخشونت ۶۰، روایت‌هایی از کابل زدن‌ها و قپانی بستن دست‌های زندانیان و ساعت‌ها آویزان کردن آنها چنان خشونت عریانی را به تصویر می‌کشند که تکرار چنان برخوردهایی را غیرباور می‌کنند.
در دهه‌های بعد نیز زندانیان سیاسی و عقیدتی بسیاری مورد شکنجه‌های فیزیکی قرار گرفته و جان باخته‌اند. آن‌چه در «کهریزک» طی اعتراضات خیابانی سال ۱۳۸۸ به نتیجه انتخابات ریاست‌جمهوری علنی شد، نمونه‌ای از همین موارد بود. برای همین شاید کمتر کسی به تبعات نگه‌داری انسان‌ها در سلول‌های انفرادی بیاندیشد و حتی برخی آن را مصداق بارز شکنجه ندانند. اگرچه در متون حقوقی همواره بر اصل غیرانسانی بودن این رفتار تاکید شده است.
اما اگر از زندانیان سیاسی و عقیدتی بسیاری بپرسیم که سخت‌ترین دوران حبس و بازجویی آنها چه بوده و کدام شکنجه‌‌ها آنها را بیشتر عذاب داده‌اند، به دوران حبس انفرادی اشاره می‌کنند. روایت‌های بسیاری در این رابطه وجود دارد که بیشتر هم شرایط مشابهی را تصویر می‌کنند؛ اتاق‌هایی تنگ و کوچک، چراغ‌هایی همیشه روشن و در بسیاری موارد، مکانی آلوده، بدبو و بدون امکانات اولیه بهداشتی.
ادامه گزارش آیدا قجر را بخوانید 👇
#اطلاع_رسانی #ژیلا_بنی‌یعقوب #سلول_انفرادی #شکنجه #قربانیان_سلول_انفرادی
@Farsi_Iranwire
IranWire | خانه
ژیلا بنی‌یعقوب: باید برای جلب‌توجه افکار عمومی به شکنجه انفرادی تلاش کرد
یازدهم اسفند ۱۳۹۹، جمعی از روزنامه‌نگاران و فعالان سیاسی و مدنی با حضور در یکی از دفاتر خدمات الکترونیک قضایی در غرب تهران، علیه آمران، عاملان و مامورانی که آنها را در سلول انفرادی حبس کرده بودند، دادخواستی ثبت کردند.