‍‍ بیا بشنو از من سخنهای زر 
که گویم ترا داستانی دگر 

وزان دل به هوش و خرد باز کن
گشا چشم و اندیشه آغاز کن

دهی گوش جان گر به اندرز من
جواهر بیابی بجای  سخن 

به خویش ات نگر گو خدای تو کیست
که زو هرچه بینی بجز از تو نیست

خدایی که بر تو شناسانده اند
نه دیدند او را نه زو خوانده اند

ترا خوش ندادند از وی نشان 
که چیزی ندانند  زین کهکشان

به سود خود آنچه ره آور شدند 
همانگونه خشت خدا را زدند 

تجارت نمودند بر بام  او
دکانها گشودند  با  نام  او

چنان شد سرانجام یک یک ز ما 
که ما بنده گشتیم و آنان  خدا

تو گویی خدایت  جهان آفرید
وزاو هرچه برجاست  آمد  پدید

بیاراست صدها هزاران جهان
هزاران هزاران هزار آسمان

 وزین بیکران کهکشانهای سرد 
یکی پشگلی چون زمین زنده کرد

بهشتی به نیکو گران  هدیه  داد 
جهنم بنا کرد  بر بد  نهاد

برین تپّه ی کوچک ناشمار 
فرستاد پیغمبران صد هزار 

وزان پس کشید از همه کار دست
ترا بر سرت چون نگهبان نشست

خدایی که شد خالق کهکشان 
نیازش نماز تو شد این میان

که گر نیک او را ستایش کنی
به خاک افتی و بس نیایش کنی

گرسنه شدی جوجه قربان کند 
همه درد های تو  درمان کند

نشیند کنار تو شب تا سحر 
کند همچو مادر  ترا خشک و تر

که گفتت ترا آنکه  دندان دهد
تو کاری مکن کو ترا نان دهد

خدا را گر اینگونه  پنداشتی
گمانم که در سر  پهن  داشتی

خدایی که نامیده شد کردگار
نباشد جز از مشتی ابر و بخار 

ندارد ز رفتار دنیا خبر 
نه رخسار دارد نه گوش و نه سر

مپندار او را ز هفت آسمان 
که آدم فرستاد بر آدمان

خدایت نداده ست هیچ ات مدد
مدد گو ز انسان چه سان آیدت

خودش کو ندارد ز خویش اش نشان
نشان کی دهندت ترا آدمان

براین خواب بی انتها دل مبند 
که هرگز ز خوابت نگردی بلند

هرآنکو شود متکی بر خدای 
به زانوی خویش اش نخیزد ز جای

مبر سر به سوی نزاییده ای
مرنجان دو دیده به نادیده ای 

چنین گوید آذر سخنهای زر 
اگر نا گرفتی ز یادت مبر

که دست آخراز گردش روزگار 
ز گوساله جز گاو ناید به بار 

آذر
@azar_massoud