اتحاد ملی ایران

نظر یک کمونیست درباره لغو نظام ارباب و رعیتی یا همان اصلاحات ارضی! خسرو گلسرخی البته این مهملات را در کلاس و دانشگاه نمی‌گوید، بلکه در دادگاه علنی خودش با حضور خبرنگاران و تماشاگران بیان می‌کند. او در این دادگاه به اتهام آدم‌ربایی و اقدامات تروریستی محاکمه…

🖋️روحِ زنده‌یاد خسرو گلسرخی

📖هنرمند و شاعر چپ ایرانی دهه چهل و پنجاه قبل از دود گرفتن:
خجالت می‌کشی جلو آینه وایسی به خودت بگی من دارم شعر می‌گم و هنر خلق می‌کنم؟! اصلا شعر و آفریده هنری ساختن چیه آخه واقعا؟ ههههه، من چی کاره‌ام آخه اصلا تو این دنیا به عنوان یه هنرمند؟ یعنی خوشا به حال اون آدمایی که می‌تونن چند تا کار عملی بکنن(
📖هنرمند و شاعر چپ ایرانی دهه چهل و پنجاه بعد از دود گرفتن:
_ استاد چه نشسته‌اید که بغداد ویران گردید و لشگر مغول قتل و غارت به حد اعلی رسانده‌اند و تمام شهر ویران شده است؟
_ چه غم دارم؟ «کاف»ی نوشته‌ام که همه عالم را می‌ارزد...چه جای یک شهرِ بغداد؟ (حکایتِ منقول از یاقوت مستعصمی، خوشنویس شهیرِ قرن هفتم)
البته تحت تاثیر این دود گرفتن‌های پی‌در‌پی بود که کتاب سراسر سُس‌شعرِ سیاست شعر، سیاست هنر را نگاشتم، اصلا این نوشته‌ها خزعبل و مایه سرگیجه است.
این دود گرفتن‌ها و سیبیل‌های استالینی گذاشتن‌ها و گشادگشاد و پراکنده‌گویی‌ها البته مُسری بود:
آلبرت بندورا در تئوری یادگیری اجتماعی توضیح می‌دهد که رفتاری که پشتوانه آماری داشته باشد، به افراد جامعه القا می‌شود
مثلا اگر در یک جامعه‌ای مردم آشغال‌ها را روی زمین بریزند، فرد هم به مرور این رفتار را یاد می‌گیرد. فرانسیس بیکن می‌گوید یکی از یادگیری های رفتاری، یادگیری رفتار از بت‌های نمایشی است. همان تقلید رفتار از چهره مطرح به شکل آبژکتیو. مثلا عینک و سیبیل گذاشتن و تریاک کشیدن چپ‌ها و توده‌ای‌ها روی خیلی از جوان‌ها تاثیر ظاهری می‌‌گذاشت، زیگموند فروید هم می‌گفت همایندی یک رفتار با حالتی احساسی و هیجانی باعث می‌شود آن رفتار و احساس یکی بشوند‌. مثلا ترانه خواندن و تریاک کشیدن داریوش، روی برخی‌ها تاثیر گذاشت و تریاکی شدند. این رفتارها مُسری بود، اما به اولین سوسیالیست خاورمیانه سوگند که من برخلاف مردان امروزی که با 30 سانت سیبیل داشت به زنشان می‌گویند «جوجوی من شب ظلفالو خودم میشولم» نیستم و اعتراف می‌کنم: تزویر و ریا و خودفروشی و مزدوری در رگ به رگ این چپ‌ و چوله‌ها تا به آن درجه رسوخ و رسوب کرده است که از یک طرف هر سال برای اعدام چند چپ تروریست مثل خسرو روزبه و‌ من (که قصد آدم‌ربایی و ترور داشتم) سالگرد و بزرگداشت می‌گیرند و از ماها به عنوان شهید یاد می‌کنند و از همین بابت هنوز که هنوز است به آتش ایران‌ستیزی خود هیزم می‌ریزند و از طرف دیگر چشم هایشان را به روی اعدام بی‌محاکمه‌ی هزاران هزار نفر از چپ‌ها پس از انقلاب و در تابستان 67 بسته و این انقلاب را از افتخارات خود می‌دانند. به قولی آنکه با مادر خود زنا کند با دگران چه‌ها کند. افتخارات چپ‌ها و کمونیست‌ها اینطور هستند که شما به هر قیمتی به هدف خود در سرنگون کردن حکومت ملی دست پیدا کنی و در این راه اگر فقر و فحشا مملکت را برداشت و تریلیون تریلیون دلار ثروت و دارایی مردم توسط انقلابیون و اطرافیانشان اختلاس و بلعیده شد دکل های عظیم نفتی یک شبه ناپدید شدند نیز هم اهمیتی ندارد.
افتخارات چپ اینطوری هستند که شما انقلابی می‌کنی که در نتیجه‌اش زبده‌ترین و موفق‌ترین جوانان کشورت دسته دسته سرزمین مادری را ترک می‌کنند و می‌شوند بحرانی به عنوان فرار مغزها و تو آنقدر طاعون مارکسیسم بر جانت نشسته که برایت این چیزها اهمیت ندارد و به کثافتکاری که هم‌قطارانت در آن سال‌ها کرده‌اند افتخار هم می‌کنی‌. افتخارات چپ‌ها اینطور هستند که افتخارات تو آنقدر مایه‌ی ننگ و خجالت و شرم هستند که اگر آنها را همین الان در صف نانوایی و تاکسی و در خیابان به زبان آوری مردم کف خیابان چوب در باسنت فرو می‌کنند. ایرادات بنی‌اسراییلی و خزعبلاتِ من را در خصوص انقلاب سفید در دادگاه می‌توانید ببینید:
چرا در گنجه بازه،چرا دم خر درازه، چرا دست بچه سازه،چرا سیبیلم درازه...
همه‌اش سُس شعر است، ما دنبال بهانه برای انقلاب و آشوب بودیم، مارکسیسم هم مرکز ثقل تفکرات ما بود. تفاوت زیادی بین آرمانهای ما و آنچه می‌شد انجام داد وجود داشت در بهترین حالت این قضیه به "غر زدن" شبیه بود و در بدترین حالت، "آنارشیسم" را به جامعه ارمغان می‌داد.
تاریخ پر هست از اشتباهات روشنفکران خصوصا امثال من. دکتر مرتضی مردیها به خوبی در کتاب نقد فکر سیاسی و فلسفه‌های روانگردان به اشتباهات فاحش خیلی از روشنفکران ایرانی و غیرایرانی اشاره کرده است. تصور بسیاری من جمله بنده این است که انقلاب ایران، یک انقلاب روشنفکری بود. درست است که مردم هم در اواخر با آن همکاری کردند، ولی ریشه و بنیان آن روشنفکری بود. تجربه بعد از انقلاب نشان داد که بسیاری از انتقاداتی که روشنفکران از شاه میکردند پوچ و باطل بود. چرا که آنها آرمانهایی فرازمینی شان را به عنوان ایده‌آل به جامعه‌ی تشنه‌ی آگاهی ایرانی غالب کردند و فاجعه ی بزرگتری آفریدند.

@cafe_andishe95

5.9K views10:40