‍‍ شب است و شهرِ ما گویی
بدن خسته ، زبان بسته ، روان بشکسته
در خواب است ...
نسیمی را درون شهر راهی نیست
سرانگشتان ِمهتاب آسمانرا
نقره پاشی میکند امشب
و راهی از شکاف ِ شب سیاهی ها
بسوی شهر میجوید ...

سر ِ دروازه ِ این شهر می بینم
به رنگ ِ چرک و خون ِ ساکنان انگار
پیغامی که میگوید :
ورود عاشق و عشق و خدا ممنوع...

درون کوچه هایش خانه هایی خفته در ماتم
درون خانه هایش آدمانی بیش و کم آدم
همه با هم ز هم بی هم ... همه از هم جدا از دم
امان از درد تنهایی ...

شنیدم زندگانِ شهرِ ظلم آباد
از مادر به دنیا مرده می آیند و
راحت می شوند آنگه که در خاکند...

گروهی زیر بارِ بارشِ هذیان
گروهی در خیالات ِبهشت و
دوزخی نادیده سرگردان
گروهی دست و پا بسته به زنجیرِ نگهبانان
همه در شهر ما هستند...

درین سوها بسی زین دختران ِمرز ِ گوهر زا
غریقِ فقر ِ نکبتبار ِ این شبها
اجاره میدهند امّید و تن باهم
فغان از عالم و آدم

در آنسوها ... بسی از مادران ِسرزمین
از زود رس مرگ ِجگر گوشه
ز کارِ زیستن بیزار و
سیل ِنوجوانان در مزاران ِوطن بسیار...

هزاران رفته از یادند
هزاران ها هزارند عاشقان ِ شهر در بند و
هم آنان هم که آزادند ، معتادند
امان از درد ِتنهایی ...

چنین شبها حراج ِشهر ما را
مفت خوارانی لگن بر سر
به خدمت در بقای
عمر ِکفتاران ِصاحب تخت مشغولند
هم اکنون همزمان میهن پرستانی
گلو بر چوبه های دار و یا زیر شکنجه
سخت معلولند
نشان از باغبانی نیست این شبها
نمی رویَد گلی ،برگی بروی شاخ مهتابی
همه از هم گریزانند همزادان
امان از درد ِتنهایی ...

کجا شد جشن و بیداری
کجا شد نعره ِ مستی ، گلی از شاخه در دستی
فدای زلف دلداری
سواران ، تاجداران ، لاله کاران ،دوستان ، یاران
همه با هم به راه ِ قصّه پیوستند
از آنروزی که در دل
عشق ِاین خاک ِ به خواب افتاده بشکستند...

کنون داروی خوابِ شهروندان
از بسیج ِ شرق می آید
و امشب همچو شبهای دگر بیداری ما را
سپاه ِ غرب می پاید
خبر دارند از جان و دل و روح و
درون سینه ِ انسان
نفَس را جیره بندی میکنند اینسان ...

چو کوهی باید این شبها که یکتن
از درون ِ شهر بر خیزد

سکوت شهر را باید یکی با نعره آمیزد
یکی دیگر به بام خانه ها فانوس آویزد
یکی باید که راه ِشهر بگشاید
یکی باید سرودی تازه فرماید
مگو شاید ، یکی باید ز ره آید
امان از درد ِ تنهایی

مسعود آذر
🔹@azar_massoud