نترسانندم از میدان که من جانباز میدانم
که من از دین و از ایمان بجز ایران نمیدانم

نترسانندم از کشتن نه در خون خود آغشتن
که من اسمی بجز میهن نمیدانم نمیخوانم

درین مذهبسرا جانا شبیخون ناخودآگاهست
به گلزار وطن وقتی سر بریده در چاهست

اگر از پای بنشینیم و گر سر بر سکوت آریم
ازین خانه بجز ویرانه ای بر جای نگذاریم

بیا توفان برانگیزیم و هم با هم بپا خیزیم
چراغ چشم دشمن را به سقف خانه آویزیم 

بیا تا عمر ما باقیست تا خونی به رگ داریم
به میهن جان دهیم و یا ازین جان دست برداریم

بمان با من بخوان با من که وقت مرگ دشمن شد
بریده باد آن دستی که سرخ از خون میهن شد

مرا در دام گر گیرند و گر سر برکنند از من
و یا این سینه بشکافند و جان بیرون کنند از تن

مرا گر لب به لب دوزند و سوزند آشیانم را
اگر بر دارم آویزند و رقصانند جانم را

نترسانندم از میدان تو گر آتش برانگیزی
مرا مرگی نترساند تو گر با من بپا خیزی

بیا تا عمر ما باقیست تا خونی به رگ داریم
به میهن جان دهیم و یا ازین جان دست برداریم

آذر
@azar_massoud