9⃣ شیرینیِ مهمانی خدا را بچشیم

🌙 مایی که پس از هر غفلت و معصیتی، اولین ضربه‌ای که می‌خوریم این است که فکر می‌کنیم از نظر خدا افتاده‌ایم و او دیگر ما را دوست ندارد و به ما نگاه نمی‌کند؛ و کسی هم نمی‌تواند به‌سادگی ما را متقاعد کند که همیشه خدا نگران ماست و ما را دوست دارد و ما او را هنوز از دست نداده‌ایم، شاید فضای مهمانی بتواند باور ما را نسبت به #مهربانی_خدا بهتر کند و امید ما را به بهتر شدن بیشتر نماید.

📚کتاب #شهر_خدا، اثر علیرضا پناهیان
bayanmanavi.ir/post/1384
@Panahian_ir

0️⃣1️⃣ شیرینیِ مهمانی خدا را بچشیم

🌙مهمانی مگه اجباری میشه؟

خدا هرچه ایستاد و صبر کرد که ما در طول سال، خود به سمت او بیاییم، نیامدیم؛ پس او خود ما را مهمان کرد که این اُنس ایجاد شود و وحشت‌زدایی تحقّق پیدا کند، تا در آینده بلکه این خاطرۀ خوش، ما را به سوی او بازگرداند و ما را برای تکرار یک تجربۀ شیرین به مراجعت بکشاند.

📚کتاب #شهر_خدا، اثر علیرضا پناهیان
bayanmanavi.ir/post/1384
@Panahian_ir

1️⃣1️⃣ شیرینیِ مهمانی خدا را بچشیم

🌙مهمانی اجباری؟ مگه داریم؟!

🔹گاهی یک رفیقی که خیلی دوست دارد آدم را مهمان کند، انگار می‌خواهد انسان را مجبور کند و اختیار را از انسان سلب کند و او را به زور به مهمانی ببرد. به او می‌گوید: «فردا مهمان من هستی، اما و اگر هم ندارد! فلان ساعت هم آماده باش، خودم با ماشین می‌آیم دنبالت، خداحافظ!» و اگر خیلی بیشتر هم او را دوست داشته باشد، می‌گوید: «اگه نیای می‌کشمت.»

🔹در واقع خدا هم می‏فرماید: ای انسان! چه بخواهی و چه نخواهی، چه بیدار باشی و چه خواب، ماه رمضان، «ضیافت» من می‏آید و با برکت و رحمتِ خودش تو را فرا می‏گیرد و مجبور هستی در ضیافت و مهمانی من شرکت کنی. این اجبار تکوینی خدا، از شدت علاقه‌اش به مهمان کردن بندگانش است. اینقدر علاقه داشته بندگانش را مهمان کند، که حضور در مهمانی را بر همه ضروری کرده است، و مهلت تصمیم‌گیری هم به ایشان نداده است.

📚کتاب #شهر_خدا، اثر علیرضا پناهیان
bayanmanavi.ir/post/1386
@Panahian_ir

2⃣1️⃣ شیرینیِ مهمانی خدا را بچشیم

🌙مهمانی اجباری ترکیبی از محبت و عظمت خدا

🔹مهمانی اجباری ترکیبی از محبت و عظمت خداوند متعال است که نسبت به بندگان خود روا داشته است. خدا به قدر کافی به ما آزادی و اختیار برای خوب شدن داده است و ما هم به اندازۀ کافی خراب کرده‌ایم، که دیگر وقت آن شده باشد بپذیریم خدا ما را قدمی به سوی خود بکشاند، و البته کمی بعد دوباره رها می‌کند.

🔹اگر کسی فکر می‌کند این مهمانی اگر اختیاری بود بهتر می‌بود؛ هنگام وداع با رمضان بیاید و جلوی اشک و آه روزه‌داران و مهمانان اجباری خدا را بگیرد. این‌طور نیست که همه جا اجبار زیبا و زیبنده نباشد. در زندگی ما آدم‌ها هم گاهی در اوج محبت، اجبار زیباست.

📚کتاب #شهر_خدا، اثر علیرضا پناهیان

@Panahian_ir

3⃣1️⃣ شیرینیِ مهمانی خدا را بچشیم

🌙رمضان ابتدا انسان را نگاه می‌دارد، سپس انسان را وادار به نگاه می‌کند، و بعد رها می‌کند تا به سوی آنچه از خوبی‌ها که خودت دیده‌ای و دریافت کرده‌ای بروی.

📚کتاب #شهر_خدا، اثر علیرضا پناهیان

@Panahian_ir

🌙 شهری که تمام كوچه پس كوچه های آن به خود خدا منتهی می‌شود!

🔻شهرها همه در ظرف مكان جای ندارند. خداوند مهربان در عالم شهری دارد، كه در ظرف زمان قرار يافته است.
شهر خدا كه در زمانی معلوم و با گنجايشی نامحدود، همه ساله محل اقامت مهمانان خدای بزرگ می شود، همان خانه ملكوتی خداست و ضيافت خانه ملك پادشاهی پروردگار رحمان است؛ كه با عظمت بی نظيری مانند قلعه‌ای با برج و باروهای بلند بر روی تپه‌ای از باغستان بهشت بنا شده است.
شهری كه در آن اين بار ملائكه به دور ساكنان خانه خدا طواف می‌كنند، و برای پذيرايی از مهمانان خدا مُحرِم می‌شوند.

🔻اين شهر باستانی كه قدمت آن به ابتدای خلقت می‌رسد و در جای جای آن اثر قدم‌های پاك اولياء الهی پيداست، در ابتدا مهمان خانه پيامبران خدا بوده است و هم اكنون آن قدر وسعت يافته است كه تمام امت آخرين پيامبر می‌توانند به آن راه يابند.

🔻كوچه پس كوچه‌های اين شهر قديمی، همه به خود خدا منتهی می‌شوند. با آنكه شهر بسيار بزرگ و پهناور است، اما مسيرها همه كوتاه هستند و سفرها به سرعت انجام می‌گيرد. كوچه باغ‌های شهر گرچه قديمی‌اند اما فرسوده نيستند. كوچه‌ها آب و جارو شده با درختانی سرسبز كه سايه‌های پر مهر خود را بدون تاريكی بر رهروان گسترانيده‌اند، برای پذيرايی از مهمانان خدا، آماده‌اند.

👈🏼 بخشی از کتاب " #شهر_خدا اثر علیرضا پناهیان
📎 Panahian.ir/post/22

@Panahian_ir

🌙 شب‌های روشن؛ روزهای آرام

🔻هزاران فرشته زیبای الهی که هیچ همهمه‌ای ندارند و جایی را اشغال نمی‌کنند، در حال پذیرائی‌اند. با لب هایشان به تسبیح خدا مأمورند و با نگاه مهربانشان به تحسین مهمانان مشغول.
گاهی دستان پر عاطفه خود را برای دعوت به سوی مهمانان دراز می‌کنند؛ و گاهی برای دعا به ایشان، به سوی میزبان بالا میبرند. و خداوند با رضایت، خواسته‌های ایشان را در حق بندگانش اجابت میکند.

🔻در شب نشینی‌های شهر خدا رمزهای راز و نیاز گشوده می‌شود، و سحرگاهان که قفل دل‌های بسته باز شده است، ابواب نورانی لبخند خدا، آفتاب مغفرت را بر لب بام خانه‌ها می‌تاباند. آنجا شب‌ها از روز روشن‌تر است و روزها از شب آرام‌تر. خواب سبک شب، با آرامش سنگین روز هم‌بستر می‌شود؛ و رویاهای زیبای شبانه، روزها تعبیر می‌شوند. با آنکه از فرط قیمت، به جای شبانه‌روز لحظه‌ها شمرده می‌شوند، هیچ شتاب اشتیاقی با تعجیل تخریب نمی‌شود.

🔻زمان، برکات خود را به زمین ارزانی کرده است، و شبانه روز، با آنکه با سرعت عبور می‌کند، توسط مهمان شهر به نرمی مرور می‌شود. این همه به خاطر آن است که زمان با مهمانان خدا مهربان است و زمام خود را به دست دل ایشان سپرده است. گویا در این شهر مهمانان می‌توانند شقّ‌القمر کنند و ردّالشمس نمایند؛ می‌توانند در زمان حال به عقب برگردند و جبران مافات کنند و به جلو بروند و تدبیر ماآت(آینده) کنند.

👈🏼 بخشی از کتاب " #شهر_خدا اثر علیرضا پناهیان
📎 Panahian.ir/post/22

@Panahian_ir

🌙تنها در این شهر می‌شود حقیقت دنیا را دید، و شیرنی آخرت را چشید!

🔻در شهر خدا به مهمان‌ها وعده داده شده است که اگر تا شام لب به آب و نان نزنند و جسم خود را از طعام و شراب خالی نگه دارند، خداوند جان آنان را از جام خود سیراب می‌کند و از جانب خود سیرشان می‌گرداند. ایشان هم، حاضرند از گرسنگی و تشنگی بمیرند، اما جای خوان خدا را در جانشان خالی نگه دارند، تا هنگامه تحقق وعده الهی را در اوج ضعف جسمانی روزه داری خود تجربه نمایند. گویا از نور او نیرو می‌گیرند و از سیر به سوی اون سیراب می‌گردند.

🔻تنها در این شهر می‌شود حقیقت دنیا را دید، و شیرنی آخرت را چشید. آدم قبل از ورود به این شهر، باور نمی‌کند که زندگی بدون دست آلودن به دنیا چگونه می‌تواند این همه دلچسب باشد. تازه آنجا می‌شود فهمید در زندگی هر چه از دنیا بیشتر بهره مند شوی، کمتر از لذت حیات برخوردار می‌شوی. از حداقل خورد و خوراک گذشتن، تو را قوی می‌کند و دنیا را ضعیف و حقیر. در این شهر میشود دید دنیا چگونه اسیر آدمی است و هرگز نمی‌تواند بر او سلطه یابد.

🔻واقع مطلب آن است که در این شهر آنچه مهم است، رابطه مهمانان با میزبان است. و آن قدر این امر مهم است که اگر گرسنگی کشیدن، آن رابطه را نزدیک‌تر می‌کند؛ همه با کمال رضایت آن را می‌پذیرند.

👈🏼 بخشی از کتاب " #شهر_خدا اثر علیرضا پناهیان
📎 Panahian.ir/post/22

@Panahian_ir

🌙مهمانی مهمترین وصف رمضان است؛ از مهمانی چه می‌فهمیم؟

🔻شاید ضیافت مهم‌ترین وصف رمضان باشد و اگر بخواهیم به تبیین ماهیت رمضان بپردازیم باید از این توصیف آغاز کنیم که مادر همۀ اوصاف این ماه عزیز است.
اتصاف رمضان به ضیافت یک تعبیر ذوقی نیست که اهل ادب و عرفان آن را وضع کرده باشند. بلکه تعبیری است که شخص نازنین پیامبر اکرم(ص) که آگاه به تمامی حقایق عالمند، آن را برای رمضان به کار گرفته‌اند.

🔻این سفارش پیامبر گرامی ما است که در سخنی فرموده‌اند: ؛ مهمان را گرامی بدار، اگرچه کافر باشد.» بنابراین در مهمانی، بنا بر مهربانی و فراوانی است. میزبان اگر خود کریم و گرامی باشد برای اکرام مهمان بیش از نگاه به لیاقت مهمان، به معنای مهمانی نگاه می‌کند. و بیش از آنکه مقام مهمان را ببیند و برای خود منزلت مهمان را مایۀ فخر ببیند، مهمان‌داری را مبنای مباهات خود می‌یابد.

🔻در مهمانی، روابط تعریف جدید و خاصی پیدا می‌کنند. جدا از اینکه مهمانان در رفاقت با یکدیگر به سر می‌برند، رابطه مهمان و میزبان نیز حالت نویی می‌یابد: مهمان اگر سوء پیشینه‌ای داشته باشد رفتار میزبان عطف بماسبق نمی‌شود و هیچ‌گاه به‌خاطر خطاهای سابقش، توسط میزبان محاکمه و معاقبه نمی‌شود. همه می‌دانند مهمانی جای این حرف‌ها نیست.

🔻جایگاه افراد و مرتبۀ آدم‌ها در مهمانی تغییر پیدا می‌کند. بی‌آنکه از احترام بزرگان کاسته شود، کوچک‌ترها هم شرافت و رفعت مقام پیدا می‌کنند. همه به هم نزدیک می‌شوند و مهمان با میزبان به هر فاصله‌ای که باشند احساس قرابت می‌کند. اساساًً «مهمان»، خود عنوان مستقلی است که به هرکس داده شود محترم می‌شود و در کنار عناوینی مانند برادر، دوست و یا فامیل از کرامت خاصی برخوردار است.

👈🏼 بخشی از کتاب " #شهر_خدا اثر علیرضا پناهیان
📎 Panahian.ir/post/22

@Panahian_ir

🌙مهمانِ بزرگان شدن، بزرگی می‌آورد!

🔻اگر میزبان نیازی به مهمان و مهمانی دادن نداشته باشد و مهمانی در معنا و مقام حقیقی خود تحقّق پیدا کرده باشد، انگیزۀ میزبان برای دعوت و پذیرایی جز اکرام مهمان نخواهد بود؛ و هرچه میزبان بی‌نیازتر باشد، مهمانی، از محبت و کرامت بسیار بالای او بیشتر حکایت می‌کند.

🔻اگر میزبان بزرگ و والا مقام باشد و مهمانان بسیار کوچک‌تر از او باشند، مهمانی هنگامۀ فروتنی و تواضع میزبان است. لحظۀ فرود آمدن میزبان بلندمرتبه در برابر مهمانان، صحنه‌ای به یاد ماندنی و دوست داشتنی است. مهمانِ بزرگان شدن، بزرگی می‌آورد و حقارت‌ها را از روح انسان بیرون می‌کند. همان احساس حقارتی که مایۀ همۀ اسارت‌هاست.

🔻رفع غربت، برطرف شدن تنهایی و گشایش دلگرفتگی‌ها، از کمترین نتایج یک مهمانی است. مهمانی یعنی بیرون آمدن از محیط تکراری و خسته کنندۀ خانۀ خود و ورود به سرسرای زیبای ضیافت. مهمانی یک فرصت تفریح و تنوّع است و یک مهلت دیدار با یار دلنوازی که مایۀ تسکین و تحبّب است.

🔻البته همۀ اینها بستگی دارد به اینکه چه کسی شما را دعوت کرده باشد، یا شما در چه شرایطی باشید. بسته به عطش شما و عطر میزبان، ناز شما و نوازش میزبان، دلتنگی شما و دلگشائی میزبان، غم شما و غم‌گساری میزبان، عشق شما و عشوۀ میزبان، مهمانی با مهمانی متفاوت است. پس این به عهدۀ خود شماست که ضیافت رمضان را چگونه ببینید.

👈🏼 بخشی از کتاب " #شهر_خدا اثر علیرضا پناهیان
📎 Panahian.ir/post/22

@Panahian_ir