‌پسر با پدر گفت روزی چنین
چه کردید با مرز ایرانزمین

یکی دین گرفتید از تازیان
سپردید کشور به بیگانگان

همه هستی نسل ما باختید
به چنگال ضحّاک انداختید

به من ازتو زین خاک میراث کو
به جز مرگ و خون ارزش و پاس کو

همه خانه داریم و بی خانه ایم
که در خانه ی خود چو بیگانه ایم

مرا زندگی کردن از یاد رفت
ترا مهر فرزند بر باد رفت

چهل قرن فرهنگ و آیین ما
در آتش شد از دین ننگین ما

چه حس و چه روح و دلی داشتید
که دروازه بر دشمن افراشتید

کنون بس ز گُلها سر انداختند
هم از مام میهن قفس ساختند

سر ِ عشق بر دار آویختند
به سینه بسی مرگ دل ریختند

شما خویش را عقل کُل خوانده اید
ز دیوانگان هم عقب مانده اید

به گیتی چو ما نیست دیوانه ای
که بر سر زند خاک بیگانه ای

نه امّا دگر ما چو ما نیستیم
بدانید ما چون شما نیستیم

نتازند دیگر درین سرزمین
نگیرند ما را نفس بیش ازین

که ما یادگاران ِ آهنگریم
مباد آنکه از حقّ خود بگذریم

شما آنچه کردید غم بود و درد
بدانید ما آن نخواهیم کرد

بدانید ما دیده خواهیم شست
نیاکان ز تاریخ خواهیم جُست

اجازه به کس کِی دهیم این زمان
که هندی بکارد درین باستان

وزان پس بتازد به ما روز و شب
شبیخون بر آرَد وجب تا وجب

ولایت کجا دست ِ باطل دهیم
به فرزند خود نام قاتل دهیم

به آنان که جانی صفت زاده اند
به نابودی اجدادِ ما داده اند

بسی تن عرب شد درین سال سی
ازین پس نجوییم جز پارسی

نداریم اینباره حقّی چنان
که نابود سازیم آیندگان

چگونه شویم اندرین غم سهیم
جگر گوشه گان را جهنّم دهیم

مرا مادرم دوش در گوش گفت
که تا زنده هستی نبایست خُفت

به یغما همه هستی ات برده اند
وزین بیش ایرانت آزرده اند

به مُلک ِ تو دشمن نوازی کنند
به نامِ خدا مُرده سازی کنند

رد ِ قفل و زنجیر بر دست و پاست
کنون نازنین خانه شیطانسراست

چنین گر بمانَد ترا آب و خاک
گریزد ز دستت تن و روح پاک

گلستانسرایت چو زندان شود
در آن حبس و کُشتار آسان شود

چنانت بکوبند بر سر همی
نخیزد دگر زین سرا رستمی

ازین بوم و برزن یکی آریا
نمانَد برای نمونه به جا

ز میهن زبان دری بر کَنند
عرب را کیان تاج بر سر زنند

شبانگه شبیخون به حافظ برند
بجایش امامزاده بس گسترند

ببندند دانشکده بیشمار
مساجد گشایند صد ها هزار

همه ثروت ِ ملًی خانه را
ببخشند دستان بیگانه را

بسی مُهر ِ باطل به آرَش کِشند
خِرَد خانه ها را به آتش کشند

اگر هوش ات از تو گریزان شود
دو صد نسل بعد ازتو ویران شود

نهان گردد آیین مهر آوری
ز کشور گریزد همی داوری

پسر را به مادر ستمگر کنند
پدر را چو فرزند پر پر کنند

نشینند زان پس سر هر گذر
به شمشیر تازی برآرند سر

به هر کوچه میدان و منبر زنند
به دستور الله شان سر زنند

بزودی چنین واعظان لجن
اَلْا یران بنامند نام وطن

نگه کن سراپای ایرانزمین
چه آمد سر پرچم راستین

کجا شد سرود خوشاهنگ ما
همه تازیانیست فرهنگ ما

به دلها دگر عشق تعطیل شد
به ما دین بیگانه تحمیل شد

بسی اسمها را ز مذهب زدند
بسی دُخت کورش سمیّه شدند

حکومت عرب شیخ و دولت عرب
بکارند تخم ِ عرب هر وجب

چو خواهی که مانَد ز ایران نژاد
سر ِ شیخ بر دار باید نهاد

وگر نه چنین بگذرد روزگار
که جایی نمانَد ز ما یادگار

دریغ است ایران اَلْا یران شود
مَلَخ جای بلبل فراوان شود

شما را چو نیست اختیاری به جان
نکارید فرزند در این جهان

اگر من در آینده گشتم پدر
گذارم کمانگیر نام پسر

بخوانم به گوش دلش پند خویش
که گوید به نوبه به فرزند خویش

که گر یک به یک تن به تن جان دهیم
از آن به که کشور به دزدان دهیم

بیا دست در دست یاران کنیم
وطن را سراسر گلستان کنیم

مسعود آذر
@azar_massoud

‍‍ بیا بشنو از من سخنهای زر 
که گویم ترا داستانی دگر 

وزان دل به هوش و خرد باز کن
گشا چشم و اندیشه آغاز کن

دهی گوش جان گر به اندرز من
جواهر بیابی بجای  سخن 

به خویش ات نگر گو خدای تو کیست
که زو هرچه بینی بجز از تو نیست

خدایی که بر تو شناسانده اند
نه دیدند او را نه زو خوانده اند

ترا خوش ندادند از وی نشان 
که چیزی ندانند  زین کهکشان

به سود خود آنچه ره آور شدند 
همانگونه خشت خدا را زدند 

تجارت نمودند بر بام  او
دکانها گشودند  با  نام  او

چنان شد سرانجام یک یک ز ما 
که ما بنده گشتیم و آنان  خدا

تو گویی خدایت  جهان آفرید
وزاو هرچه برجاست  آمد  پدید

بیاراست صدها هزاران جهان
هزاران هزاران هزار آسمان

 وزین بیکران کهکشانهای سرد 
یکی پشگلی چون زمین زنده کرد

بهشتی به نیکو گران  هدیه  داد 
جهنم بنا کرد  بر بد  نهاد

برین تپّه ی کوچک ناشمار 
فرستاد پیغمبران صد هزار 

وزان پس کشید از همه کار دست
ترا بر سرت چون نگهبان نشست

خدایی که شد خالق کهکشان 
نیازش نماز تو شد این میان

که گر نیک او را ستایش کنی
به خاک افتی و بس نیایش کنی

گرسنه شدی جوجه قربان کند 
همه درد های تو  درمان کند

نشیند کنار تو شب تا سحر 
کند همچو مادر  ترا خشک و تر

که گفتت ترا آنکه  دندان دهد
تو کاری مکن کو ترا نان دهد

خدا را گر اینگونه  پنداشتی
گمانم که در سر  پهن  داشتی

خدایی که نامیده شد کردگار
نباشد جز از مشتی ابر و بخار 

ندارد ز رفتار دنیا خبر 
نه رخسار دارد نه گوش و نه سر

مپندار او را ز هفت آسمان 
که آدم فرستاد بر آدمان

خدایت نداده ست هیچ ات مدد
مدد گو ز انسان چه سان آیدت

خودش کو ندارد ز خویش اش نشان
نشان کی دهندت ترا آدمان

براین خواب بی انتها دل مبند 
که هرگز ز خوابت نگردی بلند

هرآنکو شود متکی بر خدای 
به زانوی خویش اش نخیزد ز جای

مبر سر به سوی نزاییده ای
مرنجان دو دیده به نادیده ای 

چنین گوید آذر سخنهای زر 
اگر نا گرفتی ز یادت مبر

که دست آخراز گردش روزگار 
ز گوساله جز گاو ناید به بار 

آذر
@azar_massoud

چلاق و رجز خوان و الدنگ و پست
تو ای بی سروپای تازی پرست

تو ای اهرمن زاد ِ میهن فروش
سخن دارمت به سپاری بگوش

فرا آورم روزگاری ترا
که مرگت کنی آرزو بارها

برونت کشانم ازین مرز و بوم
جهانی رهانم ز کردار ِ شوم

رسد تا ز اسلام ِ ناپارسان
درین مرز چشمی نیابد نشان

چوسیمرغ زادان ره آورشوند
به کشور رهایی دلاور شوند

کنون هرچه خواهی توباخانه کن
بر و بام ِ این خانه ویرانه کن

یکایک سوا کن بگیر و ببند
گهی با خرافه گهی با چرند

گهی آشکارا خور و گه نهان
ز خون ِ زن و مردِ این باستان

ترا با سپاه ِکلانت چه باک
بخوابان جگرگوشگان را به خاک

بنام خداوندک ِ تازیان
جدا کن تن ِمردمان را زجان

همه دار و نادار ِاین خانه را
ببخشای دستان ِ بیگانه را

خرَد خانه بربند و مسجد گشای
به مشتی خرَد خفته شو رهنمای

به میدان زگلهای ما بیشمار
بگیر و بیاویز بر چوب ِدار

بترسانمان از امام ِزمان
بده نان ِ مارا به بیگانگان

کنون گوی وچوگان چو دردست ِتست
زمان و مکان هردو سر مست ِتست

زمانت برآید چنان بی خبر
که بینی بسی کاوه در هر گذر

مپندار کُشتی به نام خدا
که مانَد سرانجام ِ تو بی جزا

کمی گر فریب ِترا خورده اند
گمانت که ایرانیان مرده اند

یکی زنده مانَد ز کورش پسر
یکی روز ِ خوش را نبینی دگر

به سال ِ هزاران چو ایران رسید
نگردد به سی سال و چل ناپدید

چو از ره رسد نوبت ِجنگ ِما
رهایی کجا یابی از چنگ ِما

برآید چوخورشید ازپشت شیر
کشانم ترا از بلندی به زیر

بدان تا که ایران مرا میهن است
بلند آسمان جایگاه ِ من است

چو ایران فلک هیچ مادر نزاد
نباشد چو ایران جهان هم مباد

آذر
@massoud_azar