‍‍ بیا بشنو از من سخنهای زر 
که گویم ترا داستانی دگر 

وزان دل به هوش و خرد باز کن
گشا چشم و اندیشه آغاز کن

دهی گوش جان گر به اندرز من
جواهر بیابی بجای  سخن 

به خویش ات نگر گو خدای تو کیست
که زو هرچه بینی بجز از تو نیست

خدایی که بر تو شناسانده اند
نه دیدند او را نه زو خوانده اند

ترا خوش ندادند از وی نشان 
که چیزی ندانند  زین کهکشان

به سود خود آنچه ره آور شدند 
همانگونه خشت خدا را زدند 

تجارت نمودند بر بام  او
دکانها گشودند  با  نام  او

چنان شد سرانجام یک یک ز ما 
که ما بنده گشتیم و آنان  خدا

تو گویی خدایت  جهان آفرید
وزاو هرچه برجاست  آمد  پدید

بیاراست صدها هزاران جهان
هزاران هزاران هزار آسمان

 وزین بیکران کهکشانهای سرد 
یکی پشگلی چون زمین زنده کرد

بهشتی به نیکو گران  هدیه  داد 
جهنم بنا کرد  بر بد  نهاد

برین تپّه ی کوچک ناشمار 
فرستاد پیغمبران صد هزار 

وزان پس کشید از همه کار دست
ترا بر سرت چون نگهبان نشست

خدایی که شد خالق کهکشان 
نیازش نماز تو شد این میان

که گر نیک او را ستایش کنی
به خاک افتی و بس نیایش کنی

گرسنه شدی جوجه قربان کند 
همه درد های تو  درمان کند

نشیند کنار تو شب تا سحر 
کند همچو مادر  ترا خشک و تر

که گفتت ترا آنکه  دندان دهد
تو کاری مکن کو ترا نان دهد

خدا را گر اینگونه  پنداشتی
گمانم که در سر  پهن  داشتی

خدایی که نامیده شد کردگار
نباشد جز از مشتی ابر و بخار 

ندارد ز رفتار دنیا خبر 
نه رخسار دارد نه گوش و نه سر

مپندار او را ز هفت آسمان 
که آدم فرستاد بر آدمان

خدایت نداده ست هیچ ات مدد
مدد گو ز انسان چه سان آیدت

خودش کو ندارد ز خویش اش نشان
نشان کی دهندت ترا آدمان

براین خواب بی انتها دل مبند 
که هرگز ز خوابت نگردی بلند

هرآنکو شود متکی بر خدای 
به زانوی خویش اش نخیزد ز جای

مبر سر به سوی نزاییده ای
مرنجان دو دیده به نادیده ای 

چنین گوید آذر سخنهای زر 
اگر نا گرفتی ز یادت مبر

که دست آخراز گردش روزگار 
ز گوساله جز گاو ناید به بار 

آذر
@azar_massoud

چلاق و رجز خوان و الدنگ و پست
تو ای بی سروپای تازی پرست

تو ای اهرمن زاد ِ میهن فروش
سخن دارمت به سپاری بگوش

فرا آورم روزگاری ترا
که مرگت کنی آرزو بارها

برونت کشانم ازین مرز و بوم
جهانی رهانم ز کردار ِ شوم

رسد تا ز اسلام ِ ناپارسان
درین مرز چشمی نیابد نشان

چوسیمرغ زادان ره آورشوند
به کشور رهایی دلاور شوند

کنون هرچه خواهی توباخانه کن
بر و بام ِ این خانه ویرانه کن

یکایک سوا کن بگیر و ببند
گهی با خرافه گهی با چرند

گهی آشکارا خور و گه نهان
ز خون ِ زن و مردِ این باستان

ترا با سپاه ِکلانت چه باک
بخوابان جگرگوشگان را به خاک

بنام خداوندک ِ تازیان
جدا کن تن ِمردمان را زجان

همه دار و نادار ِاین خانه را
ببخشای دستان ِ بیگانه را

خرَد خانه بربند و مسجد گشای
به مشتی خرَد خفته شو رهنمای

به میدان زگلهای ما بیشمار
بگیر و بیاویز بر چوب ِدار

بترسانمان از امام ِزمان
بده نان ِ مارا به بیگانگان

کنون گوی وچوگان چو دردست ِتست
زمان و مکان هردو سر مست ِتست

زمانت برآید چنان بی خبر
که بینی بسی کاوه در هر گذر

مپندار کُشتی به نام خدا
که مانَد سرانجام ِ تو بی جزا

کمی گر فریب ِترا خورده اند
گمانت که ایرانیان مرده اند

یکی زنده مانَد ز کورش پسر
یکی روز ِ خوش را نبینی دگر

به سال ِ هزاران چو ایران رسید
نگردد به سی سال و چل ناپدید

چو از ره رسد نوبت ِجنگ ِما
رهایی کجا یابی از چنگ ِما

برآید چوخورشید ازپشت شیر
کشانم ترا از بلندی به زیر

بدان تا که ایران مرا میهن است
بلند آسمان جایگاه ِ من است

چو ایران فلک هیچ مادر نزاد
نباشد چو ایران جهان هم مباد

آذر
@massoud_azar

‍‍ بهمن پنجاه و هفت

چو هم میهنان را خرد تیره گشت
به مرز گهر تیرگی چیره گشت
ازین خانه راندند شاه شهان
نشاندند دشمن به تخت کیان

زدل مهر میهن برانداختند
به آئین بیگانه دل باختند
به بهمن در آن سال پنجاه و هفت
چو دیو آمد آزادی از خانه رفت

بد اندیشگان مرد دولت شدند
نگهبان زندان ملت شدند
ز بهمن بپا شد سرافکندگی
زد و بند و کشتار و شرمندگی

زن و کودک و مرد و پیر و جوان
گشودند دروازه بر دشمنان
وزان مام میهن چو ویرانه شد
سرای زد و بند بیگانه شد

گدا آمدند و گرفتند جان
به یکشب خدایان شدند این ددان
گلوی پسر برسر دار شد
پدر سوی مادر تبر دار شد

تبر خون ما را درین خانه ریخت
بهایش به انبار ِ بیگانه ریخت
گرفتند و بردند و بستند پر
نیامد به جز مرگ ِ یاران خبر

خدایی که اینان به ما داده اند
قفس دارد و هم کمان و کمند
قفس را نشان کرد بر بردگان
کمند و کمانرا بر آزادگان

به هر زندگی کزسر ِ بردگی ست
دلیرانه مردن به از زندگی ست
از آنروز من زندگانی کنم
که زنده نمانَد یکی دشمنم

نباشد رهی جز بپا خاستن
بپا خاستن همزمان تن به تن
که فردا سراسر درین بوم و بر
نیابی ز ما رفته رفته اثر

عربنامه ای را گرفتیم دست
سپردیم کشور به تازی پرست
کنون سفره بر دیو آراستیم
ز فرزند ِ خود نانِ شب کاستیم

روا کِی شود مِهر ِ دشمن ترا
سزا کِی دهد جز شکستن ترا
سرای تو در خاک ِ بیگانه نیست
جزین خانه مارا دگر خانه نیست

عرب ملکِ غزه کجا من کجا
فلسطین کجا عشق میهن کجا
هزاران چو لبنان و چون آن و این
فدای یکی خشت ِ ایرانزمین

که اینان بسی پارسان کُشته اند
خدا کُشته و خود خدا گشته اند
چنان قصّه خواندند در گوش ما
که درخواب ِصد ساله شد هوش ما

به سود ِ بقای نظامی پلید
امام و امامزاده آمد پدید
بسی نام ها را ز مذهب زدند
بسی دُخت ِ کورش سمیّه شدند

هدف جز فروشِ وطن هیچ نیست
نگر کاینهمه آیت الله چیست
نسوزد بر اسلام دلهایشان
که در سر تجارت بوَد کارشان

بیا تا چو آهنگران خاک را
جهنّم بسازیم ضحّاک را
فریدون ز ره آوریم این زمان
که دزدی نماند درین باستان

زمان شد که لشکرزخویش آوریم
ز ناپارسان سینه ها بردریم
زنیم آنچنان سر ز اشغالگر
که بر شانه یادی نمانَد ز سر

نژادی ندیدم همانند خویش
که بر دین دهد جان فرزند خویش
چنان خون ِ مادر بریزد بسی
به تازی پرستی رسد هر کسی

به سر آنچه آمد ز ویرانگران
نشاید ز سر با گذشت ِ زمان
نه هرگز فراموش خواهیم کرد
نه هرگز بداریم دست از نبرد

به دل گر دهی مِهر ِ میهن کمی
به تاریخ هرگز نمیری دمی
مرا نیست زین گفته خوشتر به یاد
چو ایران نباشد ... جهان هم مباد
......
آذر
@azar_massoud