🔴امر پارادوکسیکال هسته‌ای و سناریو‌های نبرد چهارچوب‌ها در مسقط/ بخش اول

▫️کیان عبداللهی معاون خبر خبرگزاری تسنیم در یادداشتی برای فرهیختگان نوشت:
🔴 دوستی چند سال پیش نکته بسیار ظریفی گفت مبنی بر اینکه «سیاست، پیشبرد امر پارادوکسیکال است»؛ یعنی در مواردی عملاً سیاست‌ورزی معنا پیدا می‌کند که بتوانیم برای اموری که در ظاهر متضاد و پاراد‌وکسیکال هستند، راهی بیابیم و استراتژی و دکترین جلوبرنده‌ای اتخاذ کنیم.
در مسئله هسته‌ای چند امر پارادوکسیکال وجود دارد.

🔴 یکم: «توافق در عین تخاصم»؛ تعامل با کشور‌ها یا گروه‌هایی که متحد ما هستند و یا کشور‌ها و دولت‌هایی که با ما در بعضی امور «ائتلاف» دارند و یا حتی با دولت‌هایی که در حوزه‌های خاصی از تجارت گرفته تا سیاست، «رقیب» محسوب می‌شوند، اگرچه به تدابیر خاصی نیازمند است اما پارادوکسیکال هم نیست. ماجرا از آنجایی آغاز می‌شود که به «دکترین تخاصم» نیازمندیم. آمریکا رسماً خصم ایران است و تا وقتی ایرانی‌ها به دنبال تعیین سرنوشت خود و مخالفت با استعمار و سیاست‌های ستمگرانه او باشند، این خصم باقی خواهد ماند. درعین حال ایران به دنبال درگیری نظامی پیش‌دستانه نیست و برای این ‌موضوع الان استدلال‌های روشنی دارد. حال چگونه می‌توان با دولتی که در خصومت کامل است، در بعضی مسائل تعامل و توافقی کرد که به نفع دو طرف باشد؟ این اولین نکته است که باید خیلی درباره آن اندیشید و استراتژی مشخصی داشت.

🔴 دوم: «پارادوکس تهدید»؛ زور جز با زور تنظیم نمی‌شود. یکی از سیاست‌های اصلی آمریکا برای امتیازگیری، بالابردن سطح وحشت‌آفرینی است، لذا جز از طریق توازن وحشت، رام نمی‌شود. از طرف دیگر این تهدید نباید به نوعی باشد که برای استراتژی آمریکا علیه ایران «مشروعیت‌آفرینی» و «اجماع‌سازی» کند. سربسته باید پرسید که چگونه می‌توان در امر هسته‌ای و غیرهسته‌ای برای آمریکا تهدید ساخت ولی مانع مشروع‌سازی تهدید و چهارچوب او هم شد؟ در این باره می‌توان بسیار سخن گفت که جای آن در متن اینچنینی نیست؛ اما مختصرش این است که باید «ایده‌ها» و «ادبیات» جدیدتری به بعضی ادبیات قبلی افزود و از بعضی اشتباه‌ها خودداری کرد.

🔴 سوم: «سیاست خارجی و شرطی نکردن اقتصاد داخل»؛ یکی از امور دشوار و ظاهراً پارادوکسیکال، پیگیری کردن سفت و سخت سیاست خارجی و‌ در عین حال شرطی نکردن بازار داخلی است. این مسئله هم در سیاست و هم در رسانه بسیار مهم است. برای این امر به نظر می‌رسد راه دشواری برای اندیشیدن و تعیین استراتژی درست داریم.

🔴 چهارم: «فعال شدن نقد در داخل و جلوگیری از دوقطبی»؛ اینکه منتقدان یک سیاست مذاکراتی در داخل فعال باشند، دو حسن دارد. یکی اینکه نقد درست، اصلاح‌گر است چه آنکه همه‌چیز را همگان دانند و دیگر اینکه دست مذاکره‌کنندگان را برای فشار و امتیازگیری بیشتر در پشت میز مذاکره بازتر می‌کند. اما چطور می‌توان هم نقد را فعال کرد و هم دوقطبی مضر و مستهلک‌کننده نساخت؟ حتماً راه دارد ولی چرا به سمتش نمی‌رویم؟!

🔴 پنجم: «حمایت از دولت و در عین حال تنظیم دولت»؛ حمایت از دولتی که در وسط چالش است، حتماً منطقی است اما دولت هم حتماً به تنظیم نیاز دارد تا ناترازی‌اش در سیاست را برطرف کند؛ چگونه می‌توان هم حمایت و هم تنظیم‌گری کرد؟
همه‌ این مسائل گفته شده، هم به استراتژی نیاز دارد و هم ادبیات متناسب در رسانه می‌طلبد؛ اما کارِ نشد نیست، اگرچه کمتر به آن‌ها توجه می‌شود و شاید یکی از اشکال‌های بزرگ د‌ر کشور همین است.

بخش دوم

🔗متن کامل را در از دکمه اینستنت‌ویو بخوانید.

🔴 @FarhikhteganOnline