نرگس محمدی، فعال حقوق بشر و برنده جایزه صلح نوبل، با انتشار بیانیه‌ای از اعتراضات زندانیان محکوم به اعدام حمایت کرد و خواستار حمایت مردم و نهادهای حقوق بشری از آن‌ها شد.

متن این بیانیه به شرح زیر است:


«‏از اعتصاب غذای زندانیان قزلحصار حمایت می‌کنم

بند دو، چهار و سه در زندان قزلحصار در اعتصاب است. تعدادی از زندانیان در پنجمین روز اعتصاب، بدحال هستند و نیاز به مراقبت دارند. نهاد امنیت قصد سرکوب زندانیان معترض و ایجاد ارعاب و وحشت دارد.

زندانیان پیام داده‌اند که پناه و امیدشان مردم ایران هستند.

بیایید صدای هزاران زندانی محکوم به اعدام شویم که برای «حق حیات»، جانشان را به میدان مبارزه علیه اعدام آورده‌اند.

از اعتصاب غذای زندانیان حمایت می‌کنم و از نهادهای مدافع حقوق بشر تقاضای حمایت از مردم، مبارزه علیه اعدام و اعتصاب زندانیان را دارم.

نرگس محمدی
۲۵ مهر ۱۴۰۴»

ـ لازم به ذکر است، خانم محمدی از بنیانگذاران کارزار «گام به گام تا لغو اعدام» در دهه‌های گذشته بود که بابت همین قضیه زندانی و محکوم به حبس شد.

#نه_به_اعدام #از_قزلحصار_بگو #بیانیه #نرگس_محمدی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

خانواده جاویدنام بابک شهبازی، با حضور بر سر مزار او حمایت خود را از اعتصاب زندانیان قزلحصار در اعتراض به مجازات اعدام، اعلام کردند.

اعتصاب غذای زندانیان واحد ۲ زندان قزل‌حصار وارد پنجمین روز خود شد. خواسته آن‌ها روشن است، برخورداری از حق بنیادین بشری، یعنی «حق حیات»

خانواده‌ای که فردی از او اعدام شده، درد را حس می‌کند و می‌داند که اعدام یک فرد چه تاثیری بر سایر اعضای خانواده دارد. از این رو همدلی خانواده بابک شهبازی قابل درک است.

اعدام، یعنی تداوم چرخه خشونت، بازآفرینی نفرت، افزایش خانواده داغدار، بی‌سرپرست شدن خانواده، یتیم شدن کودک، رنج بی‌پایان.

اعدام مجازات بازدارنده نیست، باعث کاهش جرایم نمی‌شود. نتیجه عکس می‌دهد. اعدام راهی به سعادت جمعی باز نمی‌کند. بر فلاکت می‌افزاید. اعدام قابل بازگشت نیست و اگر بعدها مشخص شود که در روند قضایی اشتباهی صورت گرفته، فرد اعدام شده دوباره زنده نمی‌شود.

#نه_به_اعدام #از_قزلحصار_بگو #بابک_شهبازی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

زرتشت احمدی‌راغب از زندان قزل‌حصار:

«اعدام سلاح مرگبار حکومت است، نه ابزار عدالت»

زرتشت احمدی‌راغب، زندانی سیاسی محبوس در زندان قزل‌حصار، در پیامی صوتی تازه تأکید کرد که اعدام در جمهوری اسلامی نه ابزار بازدارندگی بلکه «سلاحی برای ترساندن مردم و تحکیم سکوت اجتماعی» است.

او در این پیام گفت سال‌ها است که در رفت‌وآمد میان زندان‌ها، اندیشه‌ها و کنش‌های خود را چه در بیرون و چه درون زندان با مردم در میان می‌گذارد و حتی در زندان نیز این مسیر را ادامه داده است. به گفته‌ی او، نزدیک به دو سال است که در زندان قزل‌حصار روزانه با دست‌نوشته‌ها و پلاکاردهایی چون «حق زندگی، آزادی، انتخاب و نه به اعدام» «حق آزاذی عقیده، بیان و قلم» با الهام گرفتن از اعلامیه جهانی حقوق بشر، صدای خود را به زندانیان کارگر می‌رساند.

احمدی‌راغب با اشاره به شرایط سخت زندان گفت: «در میان هزاران زندانی مواد مخدر، نگاهی انسانی و درک متقابل میان ما شکل گرفته است؛ نه بازدارندگی‌ای وجود دارد و نه نشانی از عدالت.»

او افزود: «ما همچنان می‌گوییم آزادی یعنی نه به اعدام، یعنی برکناری حاکمان صدام‌صفت؛ زیرا اعدام سلاحی در دست حکومت است برای خاموش کردن صداهای دادخواهی و حذف انسان‌ها، نه برای اصلاح جامعه.»

احمدی‌راغب در پایان از مردم خواست در دفاع از جان شهروندان و برای ساختن جامعه‌ای بر پایه شایستگی، آزادی و کرامت انسانی، به این مسیر دادخواهانه ادامه دهند.

#زرتشت_احمدی_راغب #نه_به_اعدام #بیانیه #از_قزلحصار_بگو #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

بیانیه رضا محمدحسینی از زندان قزل‌حصار: حمایت از اعتصاب واحد دو و هشدار نسبت به احتمال سرکوب خونین

رضا محمدحسینی، زندانی سیاسی محبوس در زندان قزل‌حصار، در بیانیه‌ای ضمن حمایت از اعتصاب زندانیان واحد ۲ قزلحصار در اعتراض به مجازات اعدام، نسبت به احتمال سرکوب خونین زندانیان هشدار داد.

متن بیانیه آقای محمدحسینی به شرح زیر است:

در این روزها، در واحد دو قزل‌حصار، صدها زندانی محکوم به اعدام با لب‌های دوخته و بدن‌های بی‌رمق ایستاده‌اند.
اعتصابشان فریادی است علیه مرگ، علیه بی‌عدالتی، علیه حکومتی که به جای نان و کار، طناب و چوبه دار می‌دهد.
من، به عنوان یکی از زندانیان سیاسی این زندان، با تمام توان از این حرکت انسانی حمایت می‌کنم.

زندانیان مواد مخدر، همان‌هایی که این حکومت نامشان را در فهرست مرگ می‌گذارد، قربانیان فقر و فساد همین سیستم‌اند. آن‌ها هم یکی مثل ما هستند، یکی مثل همه، جان‌هایی که حق حیات با کرامت و با عزت دارند، آن‌ها محصول سیاست‌هایی هستند که زندگی را از مردم گرفته است.
اعتراض آنان، اعتراض به کل نظام مرگ است؛ نظامی که به جای درمان ریشه‌های فقر و فساد، طناب را راه‌حل می‌پندارد. اما امروز، صدای این زندانیان از دیوارهای قزل‌حصار فراتر رفته و به وجدان همه ما رسیده است.

ملت شریف ایران،
اجازه ندهید چهارم مرداد خونین دیگری در این زندان و زندان‌های دیگر تکرار شود. آن روز که گارد ویژه به بند زندانیان سیاسی یورش برد و دو انسان را به سوی چوبه دار بردند.

با توجه به حضور نیروهای گارد و نوپو و سابقه سرکوب خونین زندانیان، این بیم وجود دارد که زندانیان معترض واحد ۲ قزل‌حصار به سختی سرکوب شوند. نگذاریم این اتفاق بیفتد.

اجازه ندهید دوباره خون بی‌گناهی ریخته شود و بعد، نامش را «حکم» بگذارند.

«نه به اعدام» یعنی هیچ قدرتی حق ندارد جان انسان را بگیرد.
نه به اعدام، یعنی آری به زندگی، به عدالت، به آینده‌ای که در آن مرگ، پاسخ هیچ مسئله‌ای نیست.

رضا محمدحسینی
زندان قزل‌حصار – ۲۵ مهر ۱۴۰۴

#رضا_محمدحسینی #نه_به_اعدام #از_قزلحصار_بگو #بیانیه #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

‌
عکسی از اعتصاب غذای زندانیان واحد ۲ قزلحصار

🔹️روی برگه‌ای ترجمه سوره‌ای از قرآن نوشته شده است:
هر مسلمانی که شاهد ظلمی باشد و ساکت بماند، گناهش از ظلم کننده سنگین‌تر است.

آیا دیدن ظلمی که به زندانیان می‌شود، برای مؤمنان مسئولیتی ایجاد نمی‌کند که سکوتشان را بشکنند؟

چرا مراجع و سخنرانان دینی که نسبت به موضوع حجاب حساسیت به خرج می‌دهند در خصوص سلب حق حیات واکنشی نشان نمی‌دهند؟!

🔹️در روزهای اخیر، اعتصاب غذای جمعی زندانیان زندان قزل‌حصار در اعتراض به موج گسترده‌ی اعدام‌ها، به یکی از صداهای خفه‌شده اما عمیق جامعه ایران بدل شده است.

این زندانیان، که بسیاری‌شان با اتهامات مرتبط با فقر، اعتیاد یا جرائم اجتماعی در بند هستند، با بدن‌های گرسنه و جان‌های فرسوده، در برابر سیاست مرگ ایستاده‌اند.

هرچند حکومت آنان را «مجرم» می‌خواند، اما آنان پیش از هر چیز انسان‌اند؛ انسان‌هایی که کرامت ذاتی‌شان با هیچ حکم قضایی از میان نمی‌رود.

در حقیقت، نظامی که فقر، تبعیض، و نابرابری ساختاری را بازتولید می‌کند، خود بستر شکل‌گیری بسیاری از آن جرائمی است که بعدها بهانه‌ اعدام می‌شود.

رفتار جمهوری اسلامی در استفاده‌ بی‌محابا از مجازات مرگ، نه اجرای عدالت، بلکه تداوم سیاستی است که انسان‌های به حاشیه‌‌رانده شده را «بدن‌های قابل حذف» می‌بیند؛ سیاستی که می‌کوشد با حذف فیزیکی آسیب‌دیدگان اجتماعی، چهره‌ بحران‌زده‌ جامعه را پنهان کند، اما در واقع، تنها بر زخم عدالت و انسانیت، خون تازه می‌ریزد.


#از_قزلحصار_بگو #نه_به_اعدام #کرامت_انسانی #گفتگو_توانا

@Dialogue1402

حمایت از زندانیان اعتصابیِ زندانِ قزل‌حصار
تلاش برای استیفای حقوق هر ایرانی

بیانیه جمعی از زندانیان سیاسی قزل‌حصار


مهر ماه امسال تا کنون با حدود ۲۰۰ اعدام، خونین‌ترین ماه برای محکومان به اعدام بوده است. بی‌جهت نیست که زندانیان واحد ۲ قزل‌حصار در برابر این موج اعدام‌ها دست به اعتراض و اعتصاب غذا زده‌اند؛ چرا که روزانه گروه‌گروه دوستان‌شان را به مسلخ برده و به چوبه‌دار می‌سپارند، و در چنین فضایی هر روز نوبت خود را بی‌هیچ سخنی انتظار می‌کشیدند؛ اکنون، بدین انتظار مرگ اعتراض کردند و جهانی را به همراهی خود فرا می‌خوانند.
حکومت از قضا بیشترین اعدام‌ها را درست در روز جهانی «نه به اعدام» مرتکب شد؛ این امر نشان می‌دهد که کمترین ارزشی هم برای میثاق‌های بین‌المللی قائل نبوده و هیچ نگرانی نسبت به واکنش‌های مجامع جهانی ندارد. این مهم برای ما زندانیان اهمیت ویژه‌ای دارد، چرا که می‌دانیم جز چشم‌انتظاری، امید و یاری از سایر زندانیان و هموطنان‌مان اتکا دیگری نداریم.
این اعدام‌ها و سرکوب‌ها پس از شکست‌های پی‌درپی حکومت و از دست‌دادن «عمق استراتژیک» در منطقه که پیش‌تر می‌گفتند در صورت از دست‌دادن آن باید در شهرها و خیابان‌های ایران بجنگیم، اکنون این صف‌آرایی را به داخل زندان‌ها کشانده و به قتل‌عام زندانیان پرداخته و اینگونه با سرکوب و اعدام در زندان‌ها خط بسته تا به خیابان‌ها کشیده نشود، لذا وقتی راهکار و پاسخی برای اعتراضات به‌حق مردم ندارند، تنها راه را در قربانی‌کردن زندانیان بی‌گناه می‌بینند تا آنها را مایه‌ی وحشت و عبرت عامه کنند و به این وسیله مانع هر اعتراض و شورشی در خیابان‌ها شوند.
مردم ایران نیز خوب می‌دانند که این اعدام‌ها تنها محکومان و زندانیان را هدف نگرفته بلکه کل جامعه ایران را نشانه رفته است؛ به‌گونه‌ای که هموطنان در اقشار مختلف — معلم و کارگر، پرستار و بازنشسته — در اعتراضات صنفی خود نیز با شعارها و پلاکاردهای «نه به اعدام» آشکارا اعلام می‌کنند: «ما را با اعدام زندانیان در برابر چشمان‌مان نترسانید». این آمار وحشیانه‌ی اعدام به‌روشنی نشان می‌دهد که اعدام‌ها بیان‌گر ناتوانی حکومت در پاسخ به مطالبات مردم است و هم‌زمان اهرمی برای جلوگیری از گسترش اعتراضات صنفی و دیگر اعتراضات و تبدیل‌شدن آن‌ها به قیام‌های سراسری. بنابراین مخالفت با اعدام باید در صدر خواسته‌های مردم قرار گیرد.
ما جمعی از زندانیان سیاسیِ زندانِ قزل‌حصار، ضمن حمایت و ستایش شجاعت زندانیان اعتصابی قزل‌حصار و خانواده‌های ایشان، چشم‌امید به مردم و خانواده‌ها دوخته‌ایم که با هر وسیله ممکن پژواک تظلم‌خواهی آن‌ها باشند.

#بیانیه #از_قزلحصار_بگو #نه_به_اعدام #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

ادامه اعتصاب غذای زندانیان واحد دو قزلحصار در ششمین روز متوالی / درخواست لغو احکام اعدام

امروز شنبه ۲۶ مهرماه ۱۴۰۴، ویدئوهای دریافتی از داخل زندان قزلحصار کرج نشان می‌دهد که زندانیان واحد دو این زندان در ششمین روز متوالی از اعتصاب غذای خود، همچنان بر ادامه اعتراضشان نسبت به صدور و اجرای احکام اعدام پافشاری می‌کنند.

در این ویدئو، تعدادی از زندانیان با در دست داشتن پلاکاردهایی با مضمون «نه به اعدام» و دهان‌های دوخته‌شده دیده می‌شوند. آنان در پیام خود تأکید کرده‌اند که هدفشان «لغو مجازات اعدام و تبدیل آن به احکام سبک‌تر» است و از مردم ایران خواسته‌اند صدای آنان باشند.

لازم به ذکر است اکثر این زندانیان با اتهامات مرتبط با مواد مخدر در زندان قزلحصار نگهداری می‌شوند. اعتصاب غذای آنان از روز ۲۱ مهرماه آغاز شده، پس از آنکه دست‌کم ۱۶ زندانی محکوم به اعدام برای اجرای حکم به قرنطینه منتقل شدند.

وضعیت جسمی بسیاری از زندانیان به دلیل گرسنگی طولانی و عدم رسیدگی پزشکی رو به وخامت گذاشته و حال چند نفر از آنان وخیم گزارش شده است. با این حال، هیچ‌گونه اقدامی از سوی مسئولان قضایی و زندان برای پاسخ به مطالبات معترضان صورت نگرفته است.

در روزهای گذشته نیز زندانیان اعلام کرده بودند که دستگاه جَمر برای قطع ارتباط تلفنی و اینترنتی در زندان فعال شده تا ارتباط آنان با بیرون و رسانه‌ها مسدود شود.

#نه_به_اعدام #از_قزلحصار_بگو #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

خانواده‌های زندانیان زیر اعدام امروز مقابل مجلس تجمع کردند و با شعارهای «نه به اعدام» و «اعدام نکنید» خواستار توقف فوری حکم‌های مرگ و رعایت حقوق انسانی شدند.
اما این اعتراض مسالمت‌آمیز با حمله نیروهای انتظامی و استفاده از باتوم مواجه شد، نشان‌دهنده بی‌اعتنایی سیستم به صدای انسان‌ها و خانواده‌های دردمند است.

زندانیان زیر حکم اعدام در واحد ۲ زندان قزلحصار، یک هفته است که در اعتصاب غذا به سر می‌برند و از این طریق صدایشان را به گوش مردم ایران و جهان رسانده‌اند.

روز گذشته متنی با عنوان «وصیت نامه زندانیان قزل‌حصار» در شبکه‌های اجتماعی منتشر شد و از این طریق از مردم دعوت شد تا از زندانیان حمایت کنند.

«به نام خدا

مردم عزیز کشورم دوستان، آشنایان اکنون که ما داریم این وصیت نامه را تنظیم می‌کنیم زنده‌ایم اما در انتظار مردن، الآن همه ما نفس می‌کشیم و روح در جانمان است.

اما امروز به شما نیاز داریم نه آن روز که برای فاتحه سر مزارمان بیایید اگر مراسمی برای ما قراره باشه حضور شما در تاریخ تعیین شده جلوی مجلس است.

ما نمی‌خواهیم به خاک سپاریمان بیایید تا زنده‌ایم به یاریمان بیایید.»

این زندانیان امیدشان به مردم و رسانه‌ها است. زندانیانی که غالبا از اقشار محروم جامعه هستند و در اثر فقر و بی‌عدالتی در مسیری قرار گرفتند... اما جزای آن‌ها نباید مرگ باشد. آن‌ها باید فرصت زندگی داشته باشند و فرصت برابر با اقشار برخوردار جامعه.

#نه_به_اعدام #از_قزلحصار_بگو #یاری_مدنی_توانا


@Tavaana_TavaanaTech

«نه به اعدام» چرا مجرمانه‌ترین شعار و نفسِ جنایت است؟
در حمایت از زندانیان اعتصابی بند ۲ قزل‌حصار
✍️سعید ماسوری

سعید ماسوری، زندانی سیاسی در زندان قزل‌حصار، در یادداشتی با عنوان «چرا مجرمانه‌ترین شعار و نفسِ جنایت است؟» از داخل زندان، به ممنوعیت شعار «نه به اعدام» پرداخته و آن را نشانه‌ای از ترسِ حکومت از فریادِ حقِ حیات دانسته است. او می‌نویسد که در نظام استبدادی، مخالفت با اعدام نه فقط یک اعتراض انسانی، بلکه تهدیدی برای تمامی سازوکار سرکوب است؛ چراکه «نه به اعدام» به‌معنای آغازِ گفتنِ «نه»‌های بزرگ‌تر به تبعیض، فقر، بی‌عدالتی و دیکتاتوری  است.

متن این بیانیه به شرح زیر است:

ممنوعیت و مجرمانه بودن شعار «نه به اعدام» بدین‌خاطر است که این شعار، روی دیگرِ آن حقِ حیات است!!
ولی از نگاه حکومت استبدادی، از کجا معلوم که کسی که امروز به اعدام «نه» می‌گوید و آن را فریاد می‌زند، با به‌دست آوردن آن، «نه به تبعیض»، «نه به بی‌عدالتی»، «نه به گرانی و فقر»، «نه به فساد و رانت‌خواری» و «نه به دیکتاتوری» را هم سر ندهد؟؟
حکومت با این شعار که «چون صد آید، نود هم پیش ماست» بر این باور است که اگر اجازه‌ی مبارزه حتی برای «حقِ حیات» را به کسی ندهد، هیچ حقِ دیگری به‌طور جدی قابلِ مطالبه نیست و می‌تواند نادیده گرفته و سرکوب کند.
در زندان‌های این حکومتِ اعدامی، وقتی احکام اعدام صادر می‌گردد و مردمان گروه‌گروه در صف و نوبت اعدام قرار می‌گیرند، جلو و عقب انداختن تاریخ اجرای حکم فقط و فقط به دلخواه و میلِ حکومت و قوه‌ی قضائیه‌ی آن است و با همین حربه، زندانیان و خانواده‌های آنان را تهدید می‌کنند تا دست از پا خطا نکنند. بدین‌صورت، فرصتِ هر روز زنده‌ماندن و زندگیِ یک زندانی را دستمایه‌ی «اقتدار» خود قرار داده، نمرودگونه و فرعون‌وار لافِ «أناالحق» می‌زنند؛ چرا که می‌توانند چند روز زنده‌بودن را به کسی بدهند و از کسی سلب کنند!!!
اینکه روزانه گروه‌گروه زندانیان را به پای چوبه‌های دار می‌برند، برخی را می‌کشند و برخی را برمی‌گردانند (به اسم مهلت‌دادن)، دقیقاً همان «توهمِ خدایی‌داشتن» است و لابد مردمان را هم بردگان و قربانیانی می‌دانند که حیات و زندگیشان در دستانِ آن‌هاست!
هم‌وطنانِ شریفِ ایران!!
حال شما قضاوت کنید!
آیا فریاد «نه به اعدام» از سوی زندانیانی که همه در صفِ اعدام هستند، و کمترین اعتراض و اعتصاب، مصداقِ تخلف در زندان بوده و نتیجه‌اش تسریعِ «اعدام» و به‌دارکشیده‌شدن خواهد بود، آیا چیزی غیر از جسارت و قهرمانی است؟؟؟
اینان «زندگی» و «زیستنِ شرافتمندانه» را چنان عاشق‌اند که حاضرند برای آن بمیرند — تا شاید این حقِ زندگی را، اگر نه برای خودشان، حداقل برای «دیگرانی» بعد از خود، تبدیل به حقِ مسلم و در دسترس کنند و کسی نتواند از آن‌ها بگیرد.
ولی از سوی دیگر، این پاسدارانِ شقاوت و سنگ‌دلی به اعدام‌های دست‌جمعی و گروه‌گروه روی آورده‌اند تا هم این قهرمانانِ سرشار از زندگی را بکشند، و هم با ایجادِ ترسِ ناشی از این کشتار و اعدام‌ها، شهامتِ مطالبه‌ی هر حقِ دیگری را هم در دلِ هر کسِ دیگر پیشاپیش بمیرانند.
فلذا بر ما و بر هر ایرانیِ منصف و شرافتمندی است که، حتی برای امکانِ مطالبه‌ی هر حقی (حتی برای خودمان)، با همه‌ی توان و هر وسیله‌ای که در اختیار داریم، به جنبشِ «نه به اعدام» پیوسته و از زندانیانِ محکوم به اعدامی که با شعارِ نه به اعدام، طناب‌های داری را که دیر یا زود بر گردنِ تک‌تکِ ما خواهد بود ولی آن‌ها بر گردنِ خود محکم کرده‌اند، حمایت کنیم!
و خوشا به حال مردمانی که به‌اصطلاح «مجرمان و گناهکارانشان» هم از این تبارند.
«نه به اعدام»
درود بر حامیانِ نه به اعدام
زنده‌باد آزادی
سعید ماسوری – زندانِ قزل‌حصار
مهرماه ۱۴۰۴

سعید ماسوری، از قدیمی‌ترین زندانیان سیاسی است که در حال‌گذراندن بیست و پنجمین سال حبس خود است. او در طی این دوران، شاهد اعدام‌های بسیاری بوده است. آقای ماسوری از اعضای کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام است.

#سعید_ماسوری #نه_به_اعدام #بیانیه #از_قزلحصار_بگو #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

تصاویری دیگر از راهپیمایی خانواده‌های زندانیان زیر حکم اعدام در برابر مجلس شورای اسلامی

خانواده‌های زندانیان زیر اعدام امروز مقابل مجلس تجمع کردند و با شعارهای «نه به اعدام» و «اعدام نکنید» خواستار توقف فوری حکم‌های مرگ و رعایت حقوق انسانی شدند.
اما این اعتراض مسالمت‌آمیز با حمله نیروهای انتظامی و استفاده از باتوم مواجه شد، نشان‌دهنده بی‌اعتنایی سیستم به صدای انسان‌ها و خانواده‌های دردمند است.

زندانیان زیر حکم اعدام در واحد ۲ زندان قزلحصار، یک هفته است که در اعتصاب غذا به سر می‌برند و از این طریق صدایشان را به گوش مردم ایران و جهان رسانده‌اند.

روز گذشته متنی با عنوان «وصیت نامه زندانیان قزل‌حصار» در شبکه‌های اجتماعی منتشر شد و از این طریق از مردم دعوت شد تا از زندانیان حمایت کنند.

«به نام خدا

مردم عزیز کشورم دوستان، آشنایان اکنون که ما داریم این وصیت نامه را تنظیم می‌کنیم زنده‌ایم اما در انتظار مردن، الآن همه ما نفس می‌کشیم و روح در جانمان است.

اما امروز به شما نیاز داریم نه آن روز که برای فاتحه سر مزارمان بیایید اگر مراسمی برای ما قراره باشه حضور شما در تاریخ تعیین شده جلوی مجلس است.

ما نمی‌خواهیم به خاک سپاریمان بیایید تا زنده‌ایم به یاریمان بیایید.»

این زندانیان امیدشان به مردم و رسانه‌ها است. زندانیانی که غالبا از اقشار محروم جامعه هستند و در اثر فقر و بی‌عدالتی در مسیری قرار گرفتند... اما جزای آن‌ها نباید مرگ باشد. آن‌ها باید فرصت زندگی داشته باشند و فرصت برابر با اقشار برخوردار جامعه.

#نه_به_اعدام #از_قزلحصار_بگو #یاری_مدنی_توانا


@Tavaana_TavaanaTech

تصاویری دیگر از راهپیمایی خانواده‌های زندانیان زیر حکم اعدام در برابر مجلس شورای اسلامی

خانواده‌های زندانیان زیر اعدام امروز مقابل مجلس تجمع کردند و با شعارهای «نه به اعدام» و «اعدام نکنید» خواستار توقف فوری حکم‌های مرگ و رعایت حقوق انسانی شدند.
اما این اعتراض مسالمت‌آمیز با حمله نیروهای انتظامی و استفاده از باتوم مواجه شد، نشان‌دهنده بی‌اعتنایی سیستم به صدای انسان‌ها و خانواده‌های دردمند است.

زندانیان زیر حکم اعدام در واحد ۲ زندان قزلحصار، یک هفته است که در اعتصاب غذا به سر می‌برند و از این طریق صدایشان را به گوش مردم ایران و جهان رسانده‌اند.

روز گذشته متنی با عنوان «وصیت نامه زندانیان قزل‌حصار» در شبکه‌های اجتماعی منتشر شد و از این طریق از مردم دعوت شد تا از زندانیان حمایت کنند.

«به نام خدا

مردم عزیز کشورم دوستان، آشنایان اکنون که ما داریم این وصیت نامه را تنظیم می‌کنیم زنده‌ایم اما در انتظار مردن، الآن همه ما نفس می‌کشیم و روح در جانمان است.

اما امروز به شما نیاز داریم نه آن روز که برای فاتحه سر مزارمان بیایید اگر مراسمی برای ما قراره باشه حضور شما در تاریخ تعیین شده جلوی مجلس است.

ما نمی‌خواهیم به خاک سپاریمان بیایید تا زنده‌ایم به یاریمان بیایید.»

این زندانیان امیدشان به مردم و رسانه‌ها است. زندانیانی که غالبا از اقشار محروم جامعه هستند و در اثر فقر و بی‌عدالتی در مسیری قرار گرفتند... اما جزای آن‌ها نباید مرگ باشد. آن‌ها باید فرصت زندگی داشته باشند و فرصت برابر با اقشار برخوردار جامعه.

#نه_به_اعدام #از_قزلحصار_بگو #یاری_مدنی_توانا


@Tavaana_TavaanaTech

عدالت با مرگ برقرار نمی‌شود

✍️ مریم یحیوی

افزایش نگران‌کننده‌ی صدور و اجرای احکام اعدام، به‌خصوص در زندان قزل‌حصار، بار دیگر نگاه‌ها را متوجه پیوند میان خشونت ساختاری، فقر و سیاست کیفری در ایران کرده است. در این ساختار، اعدام نه صرفاً یک مجازات قضایی، بلکه بخشی از سازوکار کنترل اجتماعی و حفظ نظم موجود است؛ نظمی که بر پایه‌ی سرکوب، تبعیض و ترس بنا شده است.

بخش عمده‌ای از محکومان به اعدام از میان طبقات فرودست و حاشیه‌نشین جامعه هستند؛ کسانی که بیشتر قربانی شرایط نابرابر اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی‌اند تا عامل آن. در چنین بسترهایی، «جرم» اغلب حاصل انتخاب آگاهانه‌ی فردی نیست، بلکه پیامد اجتناب‌ناپذیر فقر، تبعیض و فقدان فرصت‌های برابر است. از این‌رو، مجازات مرگ نه عادلانه است و نه بازدارنده؛ تنها تکرار همان چرخه‌ی خشونت و نابرابری‌ست که آن جرم را زاده است.

اعتصاب غذای ۱۵۰۰ زندانی غیرسیاسی در واحد ۲ زندان قزل‌حصار و تداوم کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» — که اکنون بیش از ۹۰ هفته در ۵۲ زندان کشور جریان دارد و از دل زندان قزل‌حصار شکل گرفت — یادآور این واقعیت است که مخالفت با اعدام، واکنشی صرفاً انسانی نیست، بلکه پاسخی آگاهانه به سیاست‌هایی‌ست که حذف انسان را جایگزین اصلاح اجتماعی کرده است.

در نگرش عدالت‌محور، مجازات باید فرصتی برای ترمیم رابطه‌ی فرد و جامعه باشد، نه پایانی بر آن. عدالت واقعی زمانی معنا دارد که به انسان امکان جبران، رشد و بازگشت داده شود. اعدام این امکان را به‌کلی نابود می‌کند و خود در تضاد کامل با مفهوم عدالت قرار می‌گیرد.

اصرار بر مجازات مرگ، به‌ویژه در ابعاد گسترده، بیش از هر چیز گواه ناتوانی یک ساختار در مواجهه با ریشه‌های جرم است. جامعه‌ای که مسیر اصلاح را کنار گذاشته و تنها به حذف متوسل می‌شود، خشونت را از سطح فردی به سطح نهادی ارتقا می‌دهد.

صدایی که از دل زندان قزل‌حصار برخاسته، صدای هشدار است؛ هشداری علیه روندی ضدانسانی که نباید نادیده گرفته شود. وظیفه‌ی اخلاقی، انسانی و مدنی تمامی وجدان‌های بیدار است که در برابر این خشونت سازمان‌یافته سکوت نکرده و خواست لغو احکام اعدام را به مطالبه‌ای جدی و ضروری در سطح جامعه بدل سازند.

نه به اعدام، آری به زندگی
نه به خشونت ساختاری، آری به عدالت ترمیمی


#مریم_یحیوی
#نه_به_اعدام
#از_قزلحصار_بگو
#زندان_قزلحصار
#سه_شنبه_های_نه_به_اعدام
#نه_به_استبداد
#نه_به_دیکتاتوری
#نه_به_خشونت #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

حمایت بیش از ۸۰۰ چهره هنری، فرهنگی، سیاسی از خواست زندانیان اعتصابی قزلحصار و در اعتراض به گسترش اعدام در ایران


«اعدام پایان عدالت است

در روزهایی که جامعه ایران درگیر عمیق‌ترین بحران‌های اجتماعی، اقتصادی و سیاسی است، جمهوری اسلامی به‌جای پاسخ‌گویی به ریشه‌های این بحران‌ها، سیاست اعدام را با شدتی بی‌سابقه به ابزار کنترل و سرکوب بدل کرده است.
موج گسترده‌ی اجرای احکام مرگ، به‌ویژه در زندان قزلحصار، نشانه‌ی فروپاشی اخلاقی و حقوقی نظام قضایی و بی‌اعتنایی آشکار به کرامت انسانی است.

بیش از یک سال است که کارزار مدنی و شجاعانه‌ی «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» از درون قزلحصار آغاز شده؛ حرکتی خودجوش از زندانیان سیاسی که هر هفته با اعتصاب غذا علیه فرهنگ مرگ اعتراض می‌کنند. در واکنش به موج تازه‌ی اعدام‌ها، گروهی از زندانیان بند دو قزلحصار (زندانیان غیرسیاسی) با دوختن لب‌های خود و اعتصاب غذا، صدای اعتراض‌شان را به جامعه ایران و جهان رساندند. گزارش‌ها از وخامت حال تعدادی از آنان و انتقال به بهداری زندان حکایت داشت.
اکنون آنها در ازای وعده مقامات قضائی در خصوص تعلیق شش ماهه اجرای حکم اعدام، اعتصاب غذای‌شان را به صورت موقت و مشروط متوقف کرده‌اند. 

ما اعلام می‌کنیم: مسئولیت کامل جان، سلامت و امنیت این زندانیان بر عهده جمهوری اسلامی ایران است.
سیاست اعدام نه اجرای عدالت، که تداوم خشونت سازمان‌یافته و اعترافی به ناتوانی در اصلاح اجتماعی است. در جامعه‌ای گرفتار فقر، تبعیض و فساد، گسترش احکام مرگ نشانه‌ی اقتدار نیست، بلکه اعتراف به شکست قانون و اخلاق است.

اعدام در ذات خود نفی کرامت انسانی و انکار حق حیات است. هیچ نظامی، حتی با استناد به دین یا قانون، حق ندارد جان انسان‌ها را به ابزار سیاست و کنترل اجتماعی بدل کند. در حالی که بسیاری از کشورهای جهان با تکیه بر حقوق بشر اعدام را لغو کرده‌اند، تداوم آن در ایران نشانه‌ی انزوا و درماندگی نظامی است که از گفت‌وگو با جامعه خود عاجز مانده است.

ما از مردم ایران، اندیشمندان، وکلا، هنرمندان و کنشگران مدنی در داخل و خارج کشور می‌خواهیم در برابر این روند ضدانسانی سکوت نکنند. اکنون وظیفه اخلاقی و مدنی ماست که با هر ابزار مسالمت‌آمیز برای توقف و لغو مجازات اعدام در ایران بکوشیم.

همچنین از تمام نهادهای بین المللی حقوق بشری، آزادیخواهان و عدالت طلبان جهان می‌خواهیم در برابر گسترش اعدام‌ها در ایران واکنشی قاطع نشان دهند.

جمهوری اسلامی باید بداند که ادامه‌ی این خشونت دولتی نه مشروعیتی می‌آفریند و نه امنیتی پایدار؛ بلکه نفرت، خشم و گسست اجتماعی را ژرف‌تر می‌کند و اعتماد عمومی را نابود می‌سازد.

ما، به نام وجدان انسانی، اعلام می‌کنیم:
اعدام با عدالت مناسبتی ندارد. اعدام پایان عدالت است. نه به اعدام.
زندگی را پاس بداریم؛ صدای زندانیان قزلحصار باشیم.»

ابوالفضل قدیانی، ترانه علیدوستی، نرگس محمدی، آسیه امینی، آتنا دائمی، آرش صادقی، مهدی محمودیان، کیوان صمیمی، جعفر پناهی، اسفندیار منفردزاده، خشایار سفیدی، پرستو فروهر، هانا کامکار، شهریار آهی، علی افشاری، مصطفی تاجزاده، سعید مدنی، ویدا ربانی، عبدالله مومنی و عالیه مطلب‌زاده از جمله امضاکنندگان این بیانیه هستند.


ـ لازم به ذکر است، اعتصاب زندانیان با وعده شفاهی توقف شش ماهه اعدام‌ها موقتا به پایان رسیده است، زندانیان در تماس با ما گفته‌اند که به وعده مقامات جمهوری اسلامی اعتماد چندانی ندارند و در صورت از سر گیری اعدام‌ها، آن‌ها دوباره به اعتراض خود ادامه خواهند داد.

#نه_به_اعدام #از_قزلحصار_بگو #بیانیه #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

مرگ یک زندانی قزل‌حصار بر اثر اهمال در رسیدگی درمانی

به‌گزارش یک منبع مطلع از داخل زندان قزل‌حصار، «حسن صحرایی»، زندانی حدود ۵۴ ساله و از محکومان مواد مخدر در واحد چهار، بند ۲۰، سالن ۱ این زندان، پس از چند روز بی‌حالی و کاهش شدید وزن، جان خود را از دست داده است.
به گفته‌ی این منبع، صحرایی هفته گذشته در حالی به بهداری منتقل شد که توان راه رفتن نداشت و دستگاه فشار خون، عددی برای فشار او نشان نمی‌داد. چند روز پیش‌تر نیز هنگام مراجعه به بهداری، فشار خون او «شش روی چهار» ثبت شده بود و پزشک زندان برایش سرم و آزمایش ساده‌ای تجویز کرده بود.
با وجود این، در آزمایش اولیه مورد خاصی مشاهده نشد. بنا بر این گزارش آقای صحرایی، او طی چند روز حدود ۲۰ کیلوگرم از وزنش را از دست داده بود. (آنقدر نحیف شده بود که وزنش به چهل و چند کیلو رسیده بود)
در نهایت هفته گذشته پس از وخامت حالش، به بیمارستانی در کرج اعزام شد اما چند روز بعد خبر رسید که در همان بیمارستان جان باخته است.
این منبع تأکید کرد که مسئولیت مرگ حسن صحرایی متوجه مسئولان زندان قزل‌حصار، سازمان زندان‌ها و قوه قضاییه است.
او افزود مسولان جان زندانیان اتهاماتی همچون مواد مخدر و سایر جرایم عمومی را نادیده می‌گیرند چون این انسان‌ها برای آن‌ها فاقد اهمیت هستند. آن‌ها غالبا از اقشار ضعیف و محروم جامعه بوده‌اند که این محرومیت در زندان هم تداوم یافته است.


#از_قزلحصار_بگو #حسن_صحرایی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

قطع زودهنگام تلفن‌های زندان قزل‌حصار و اعتراض زندانیان


به گزارش منابع داخل زندان قزل‌حصار، چند وقتی است که تلفن‌های این زندان هر شب رأس ساعت ۸ شب به بهانه «ساعت خاموشی» قطع می‌شود؛ اقدامی که برخلاف رویه معمول در دیگر زندان‌های کشور است و باعث اعتراض گسترده زندانیان شده است.

در حالی که در سایر زندان‌های ایران تلفن‌ها معمولاً تا ساعت ۲۱ (۹ شب) فعال هستند و پس از آن قطع می‌شوند، در زندان قزل‌حصار یک ساعت زودتر ارتباط‌ها قطع می‌شود. این تصمیم به‌ویژه در واحد چهار قزل‌حصار که محل نگهداری زندانیان کارگری است، مشکلات فراوانی ایجاد کرده است. بسیاری از زندانیان این واحد تا حوالی ساعت چهار بعدازظهر در محل کار حضور دارند و تنها فرصت تماس آنان با خانواده‌ها در ساعات شب است. با توجه به تعداد زیاد زندانیان در هر سالن (حدود ۵۰۰ نفر) و محدود بودن تلفن‌ها، بسیاری از آنان حتی به نوبت تماس خود نمی‌رسند.

علاوه بر آن، خانواده‌های زندانیان که اغلب در طول روز مشغول کار هستند، تنها در ساعات شب امکان پاسخ‌گویی به تماس عزیزانشان را دارند. قطع زودهنگام تلفن‌ها عملاً این تنها راه ارتباطی را از بین برده است.

بنابر گزارش‌ها، مسئول فنی تلفن‌های زندان (از شرکت آسیاتک) روز سه‌شنبه ۲۲ مهرماه علت این اقدام را «دستور از بالا» اعلام کرده و گفته است که این تصمیم مستقیماً از سوی مسئولان بالادستی ابلاغ شده است.

به گفته زندانیان، این تصمیم نه به‌دلیل مشکل فنی، بلکه اقدامی عامدانه برای محدودسازی ارتباط زندانیان با بیرون از زندان تلقی می‌شود. آنان خواستار بازگرداندن زمان تماس‌ها به روال سابق، یعنی تا ساعت ۹ شب، شده‌اند.

#از_قزلحصار_بگو #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech