پایگاه خبری تحلیلی توانا

‍ ✔️امیر تتلو!

✍علی مسگر

1- هانا آرنت در کتاب "آیشمن در اورشلیم" با طرح موضوع ابتذالِ شر استدلال می‌کند که آیشمن حتی به جنایات خودش واقف و آگاه نبود او صرفا از سلسله مراتب دستگاه بروکراسی بالا آمده بود و یک اطاعت گرِ محضِ دولت تمامیت‌خواهِ ایدئولوژیک بود. او حتی اثبات می‌کند که آیشمن دارای ذات و طبیعت شیطانی نبود. آیشمن از اندیشیدن بر حذر بود. بی فکر بود و صرفاً تبعیت می کرد. کانون اتهام هانا آرنت، آیشمن نیست. ساختار قدرت و دستگاه تبلیغات و سپس بی فکری مردمان است. بزرگ کردن آیشمن نزد مردم و جامعه آن زمان آلمان، صرفاً برای فرار از شکست خودشان از فهم ماجرا بود. در واقع آنها می خواستند با جانیِ حرفه ای قلمداد کردن آیشمن، از تقصیر خودشان را فرفکنی کنند. در یک تعریف مقدماتی، ابتذال شرارت را می‌توان بدیهی عادی و مشروع دانستن یک ایده خباثت بار توسط سیستم قدرت و اعمال و انجام آن توسط مردم بدون اینکه در ماهیت آن اندیشه کنند دانست. در واقع مردم به مثابه مقلدانی ناآگاه و بی فکر یک عمل شرارت بار را یک امری مثبت و طبیعی و عادی فهم می کنند چرا که نمی توانند فارغ از کلیشه‌ها قاب ها و الگوها بیاندیشند. از این رو مقصر دانستن امیر تللو یک خبط استراتژیک برای علوم انسانی دان های است که خود را به مثابه پزشکان اجتماع در نظر میگیرند. او محصول فضای سیاسی در بحران و اجتماعی بدون هدایتگر سالم و مرجع است.

2- مقصر انگاشتن نهاد سیاست و مردم هم می تواند به نوبه خود فرار از واقعیت تلقی شود. در این راستا می‌بایست وضعیت نهاد رسانه را در نظر گرفت و به تعبیری در این قصه عاملیت را به نهاد رسانه داد چرا که او می گوید چه کسی بزرگ است و چه کسی بزرگ نیست چه را ببینید و که را نبینید و مهم این نیست که چه کسی که می‌گوید مهم این است که او می گوید و من می خواهم که او را بزرگ جلوه کنم چرا که از بزرگ جلوه دادن او بهره می برم. بنابراین در نظر گرفتن وضعیت رسانه مهمترین موضوعی است که می تواند ما را در فهم تتلویسم یاری دهد. یادمان باشد رئیس جمهور فعلی آمریکا برای کسب رای با کیم کارداشیان و جاستین بیبر عکس یادگاری می‌گیرد. این وضعیت را بیش از هر چیزی رسانه تعیین می کند.

3- تتلو بیش از آنکه بیانگر یک وضعیت جدید باشد نشان دهنده یک انقطاع مهم نسلی است. نسلی که سنت ملی، زبان فارسی و انگاره‌های پیشین خود را گم کرده است دقیقا نمی داند به دنبال چه چیزی می‌گردد گم شده است که چیزی برای نازیدن دارد. نه خود را بر پایه امری سنتی تعریف می کند و نخ « چیزی که خود مشغول به آنست را معتبر و اصیل می داند. در واقع او از ابهامی که دارد کیفور است و لذت می برد. او اصلا هویت خود را هویت ابهام تعریف می‌کند. بهتر است به جای آنکه بیاییم با تعریف کردن موسیقی فاخر تتلیتی ها را تقبیح کنیم نگاهی به خود داشته باشیم خودمان هم گاهاً از موسیقی هایی این چنینی به وجد می آیم. در واقع به جای اعمال تمایز اجتماعی که او مبتذل است و من فاخرم به این فکر باشیم که جامعه ما اساساً در چه وضعیتی به سر می‌برد. فصل و تمیز قرار دادن موسیقی کلاسیک و فاخر و مبتذل، کمکی به این وضع نمی کند و این کلیشه رایج که امیر تتلو آینه تمام قد اجتماعی کنونی است نیز به جز ابهام بیشتر هیچگونه نکته راهگشایی نخواهد داشت. زمانی تئودور آدورنو این نهیب را داده بود که فرهنگ سلبریتی ها و ستاره ها به عنوان فرهنگ غالب جهانی هژمونیک خواهد شد از این رو به جای مقصر انگاشتن تتلو ها و ساسی مانکن ها می بایست فکری به حال زمینه های فرهنگ ایرانی و فرهنگ جهانی کرد.

@Tehranonline_ir

974 viewsTehran&online, 19:44