بانوان پلیس شیراز چهار راه زند سال ۱۳۴۷

#CyrusTheGreat
#cyrusday


t.co/Xx9QkBPRqw
کاراگاه علوی
@TwitterMamnoe

#CyrusDay Sunday 29 Oct. 2017
At 21: 00 (Iran , UTC + 3 : 30
#CyrusTheGreat tomb at #Pasargadae is an annual gathering place 4 #Iranians


t.co/sikxO2DRbZ
Azadeh Khorasani
@TwitterMamnoe

(Disciple of Lech Walesa) لِخ وآلِسا انقلابی
لشگر کشی به پاسارگاد برای
محاصره آثار باستانی ملی!

این سپاه کمونیستی نوکر روس،
ملی گرایی و هویت ایرانی را
سرکوب میکند

آیا برای نمونه حکومت دیگه در دنیا سراغ دارید
ضد هویت کشورباشه؟
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖
Babak Taghvaee
Today hundreds of #IRGC terrorists are deployed to siege #Pasarsargad. Every year Iranians from all ethnicities, No matter Kurd, Lor, Turk, Arab & Fars, gather in #Pasargad to celebrate #CyrusTheGreatDay on 29 October. #CyrusTheGreat scares authorities of #Iran's Islamic Regime!
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖

@TwitterMamnoe1

کوروش بزرگ نخستین سرداری است که رژه رفتن سربازان در زمان صلح را بنیان نهاد و اصولاً مفهوم رژه، یعنی حرکت گروهی سربازان با ساز و برگ کامل برای نمایش توان نظامی و تاکید بر غرور ملی، نوآوری‌ای است که باید به نام کوروش ثبت شود. در همه‌ی متن‌های باستانی، این نکته که

کوروش رژه را ابداع کرد ذکر شده، و نخستین جایی که ارجاع معتبری به مراسمی همانند رژه می‌بینیم، آن روزی است که کوروش وارد بابل شد. ورود کوروش بزرگ به بابل را همه‌ی متن‌های باستانی به گونه‌ای همانند ذکر کرده‌اند. این که کوروش در میان سربازانش با شکوه و جلالی بی‌مانند و
و به گونه‌ای صلح‌آمیز وارد شد و مردم بابل شادمانه ورودش را خیرمقدم گفتند در همه‌ی منابع عبری، یونانی، بابلی و پارسی به گونه‌ی یکسانی روایت شده است. پیر برِیان (مورخ فرانسوی)، با بازسازی توصیف نویسندگان باستانی از مراسم رژه‌ی کوروش به این جمع‌بندی رسیده که یک رژه‌ی

ارتش شاهنشاهی، که احتمالا برای نخستین بار در زمان ورود به بابل به نمایش در آمد، چنین آرایشی داشته است:
در آغاز چهار هزار نیزه‌دار پارسی حرکت می‌کردند و پشت سرشان شاه در ارابه‌ای دوچرخه پیش می‌آمد، که با اسبانی سپید کشیده می‌شد. دوهزار پیاده در دوسوی این ارابه

حرکت می‌کردند. و پشت‌سرش دوهزار سوارکار زره‌پوشِ سنگین اسلحه پیش می‌آمدند. آن‌گاه نوبت به ردیف‌های صدنفره‌ی سوارکارانی می‌رسید که در کل شمارشان به ده‌هزار تن بالغ می‌شد.این انبوه سواران با دو گروه پیاده‌ی ۱۰هزار نفری دنبال می‌شدند. پس از آنان گردونه سواران می‌آمدند

و در پایان، سپاهیان استان‌های شاهنشاهی با لباس‌ها و سلاح‌های بومی خویش پیش می‌رفتند‌. احتمالاً در همین زمان، هسته‌ی مرکزی نگهبانان شاه (گارد جاویدان) هم تشکیل شده است. این گروه از ده هزار سرباز بسیار نخبه تشکیل می‌شد که در آغاز محافظان شخصی کوروش بودند، اما بعدها

توسط خودِ کوروش به گونه‌ی واحدی رزمی و مستقل سازمان یافتند و برای خود نام و هویتی مستقل پیدا کردند. هزار تن از ایشان نیرومندترین سربازان ارتش ایران بودند که در ته نیزه‌های خود اناری زرین داشتند و انتهای نیزه‌ی نه هزار تنِ دیگر با یک نارنج از جنس نقره تزیین می‌شد.


کوروش پس از گشایش بابل دیگر به جنگ نرفت و گویا که به اهمیت این شهر به عنوان واپسین بخشِ بازمانده و گشوده‌نشده از قلمرو جغرافیایی ایران‌زمین آگاه بوده باشد. شاید بدین دلیل بوده که در گشودن این سرزمین و جلب دل‌های ساکنانش چنین دقتی به خرج داده و ورودش به این شهر را


به سرمشقی برای همه‌ی فاتحان آینده دگرگون ساخته است. بابل، واپسین بخش‌ِ ایران‌زمین بود که گشوده نشده بود و با پیوستن آن سرزمین به دولت پارس، برای نخستین بار کشور ایران به وجود آمد، هرچند در آن هنگام هنوز با این نام خوانده نمی‌شد و عنوانش در متون دینی "ایران‌ویج"
#CyrusTheGreat

و در متون سیاسی "پارس" بود...
📚 کوروش رهایی بخش
👤 شروین وکیلی
صفحه: ۳۴۴ و ۳۴۵
باشد تا با تاریخ و هویت خود آشتی کنیم 🙏🌹👑

Kim👑

@TwitterMamnoe