پیشینه جشن سده از کهن‌ترین جشن‌ها و آیین‌های ایرانی به روایت شاهنامه فردوسی به عصر هوشنگ، پادشاه پیشدادی می رسد:

ز هوشنگ ماند این سده یادگار
بسی باد چون او دگر شهریار

ایرانیان، این چله‌نشینان حاکمیت زمستان و سرما، در شامگاه دهمین روز از ماه بهمن، به یمن کشف آتش که شب را همچون روز گرم و روشن می‌دارد، پنجاه روز و پنجاه شب مانده به نوروز با برافروختن آتش، «سده» را گرامی می‌دارند.

آتش به عنوان عنصری محوری در #جشن_سده، نماد و سمبلی است از نور، گرما و روشنی که پدیدار می‌شود تا پایان دهنده تاریکی، سرما و تباهی باشد. نمود و برگردان چنین نمادی در زندگی سیاسی-اجتماعی ایرانیان، دلاورانی هستند پیشاپیش مرگ که از جان شیرین خود، هیمه‌ای ساخته ‌اند برای برافروختن آتشی از جنس بیداری. آنانکه در میانه زمستانی صعب، خانه را روشن می‌دارند و آمدن نوروز را نوید می‌دهند.
جشن سده گرامی باد.

#حزب_ایران_نوین
#ایران_معبد_ماست

Iran Novin Party | صفحه رسمی حزب ایران نوین (@IranNovinParty)

@TwitterMeligarayan