1. Human systems of moral, evaluative judgments are “thoroughly saturated with evolutionary influence” because natural selection has shaped human psychological dispositions.
2. Natural selection selected for those moral, evaluative judgments according to biological fitness (rather than tracking moral truths of the realist kind).
3. If human moral beliefs, shaped by evolution, align with moral truths, then this would be sheer coincidence.
4. We are not justified in thinking such a coincidence has occurred.
5. So, we cannot justifiably believe that our moral beliefs accurately represent independent moral truths.
6. So, realism must invariably give way to moral skepticism [۱]

ترجمه:
1. سیستم‌های قضاوت‌های اخلاقی و ارزیابیِ انسان به‌طورِ کامل تحتِ تأثیرِ تکامل قرار دارند، زیرا انتخابِ طبیعیْ تمایلاتِ روانیِ انسان را شکل داده است.
2. انتخابِ طبیعی آن قضاوت‌های اخلاقی و ارزیابی را بر اساسِ تناسبِ بیولوژیکی انتخاب کرده است (نه بر اساسِ پیگیریِ حقیقت‌های اخلاقی از نوعِ واقع‌گرایانه).
3. اگر باورهایِ اخلاقیِ انسانی که تحتِ تأثیرِ تکامل شکل گرفته‌اند با حقیقت‌های اخلاقی هم‌راستا باشند، این تنها یک تصادف خواهد بود.
4. ما توجیهی برای فکر کردن به وقوعِ چنین تصادفی نداریم.
5. بنابراین، ما نمی‌توانیم به‌طور موجّه باور داشته باشیم که باورهای اخلاقیِ ما به‌طور دقیق حقیقت‌های اخلاقیِ مستقل را نمایندگی می‌کنند.
6. بنابراین، واقع‌گرایی باید به‌طورِ اجتناب‌ناپذیری جای خود را به شک‌گراییِ اخلاقی بدهد.

نیت را فرا بگیرید، که از عمل بسیار نافذتر(کار‌‌آمدتر)است.

• ظلم یعنی رساندنِ چیزی به کسی که شایسته‌ی آن نیست. به همین دلیل گفته‌اند:
الظُّلمُ: وضعُ الشَّيءِ في غَيرِ مَوضِعِه (=ظلم قراردادنِ چیزی در غیرِ جایگاهِ شایسته‌ی آن است) [۱].

براساس موقعیت مشخّص S، شخص H فقط زمانی می‌تواند ادّعا کند «به نظر می‌رسد P» که برای او معقول باشد که با استفاده از قوای شناختی‌اش، به این باور برسد که اگر P چنین نبود، موقعیت S احتمالاً متفاوت از آن‌چه که وی تشخیص داده، می‌بوده است‌. [۳]

جَعَلَ اللَّهُ الرَّحْمَةَ مِائَةَ جُزْءٍ، فَأَمْسَكَ عِنْدَهُ تِسْعَةً وَتِسْعِينَ جُزْءًا، وَأَنْزَلَ فِي الأَرْضِ جُزْءًا وَاحِدًا [۴]
خداوند، رحمت را به صد قسمت تقسیم کرد؛ نود و نه قسمتِ آن را نزدِ خودش نگه داشت و یک قسمت‌اش را به زمین فرستاد (و آن را در دل‌های اهلِ زمین قرار داد).

{ورحمتي وسعت كل شيء} من العالم العلوي والسفلي، البر والفاجر، المؤمن والكافر، فلا مخلوق إلا وقد وصلت إليه رحمة الله، وغمره فضله وإحسانه، ولكن الرحمة الخاصة المقتضية لسعادة الدنيا والآخرة، ليست لكل أحد، ولهذا قال عنها: { فسأكتبها للذين يتقون ...}".
ترجمه:
﴿وَرَحۡمَتِي وَسِعَتۡ كُلَّ شَيۡءٖ﴾ (=رحمتِ من همه‌چیز را فراگرفته است) از جهانِ بالا و پایین، نیک و فاسق، مومن و کافر، پس هیچ مخلوقی نیست مگر این‌که رحمتِ خدا به او رسیده و فضل و احسانش او را پوشانده است. اما رحمتِ خاصِّ خدا که موجبِ سعادت دنیا و آخرت است به هرکس نمی‌رسد. بنابر این فرمود: ﴿فَسَأَكۡتُبُهَا لِلَّذِينَ يَتَّقُونَ﴾ (=آن را برای پرهیزکاران می‌نویسم)...

«يسرني أن يكون لي في كل شيء نية حتى في الأكل والنوم.»
یعنی: دوست دارم در همه چیز حتی در خوردن و خوابیدن نیت داشته باشم.

نکته: وقتی انسان از اعمال مباح، نیت رسیدن به مقاصد شرعی را داشته باشد، عادات را به عبادات تبدیل می‌کند.

ما به عنوان هیئتی از ثقیف نزد رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم آمدیم. احلاف (یکی از گروه‌های ثقیف) نزد مغیره بن شعبه ساکن شدند و رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم بنی‌مالک را در چادری از خود جای دادند. اوس گفت: رسول الله پس از نماز عشاء نزد ما می‌آمد و به صورت ایستاده برای ما سخن می‌گفت، تا جایی که از طول ایستادن پاهایش خسته می‌شد. بیشتر سخنان او درباره مشکلاتی بود که از قوم قریش متحمل شده بود و می‌گفت: «ما در مکه ضعیف و ذلیل بودیم، اما پس از هجرت به مدینه، جنگ‌ها بین ما و آنها به نوبت ادامه یافت.» یک شب دیرتر از وقت معمول نزد ما آمد. ما گفتیم: امشب دیر کردی. او گفت: بخشی از قرآن بر من وارد شد و دوست نداشتم تا آن را به پایان نبرم نزد شما بیایم. اوس گفت: از اصحاب رسول الله پرسیدم: چگونه قرآن را تقسیم‌بندی می‌کنید؟ گفتند: سه، پنج، هفت، نه، یازده، سیزده و حزب مفصل به تنهایی.

«انسان به‌گونه‌ای آفریده شده است که ستمگر و نادان است. اصل در او نبود علم و تمایل به آنچه از شر دوست دارد، می‌باشد. بنابراین، او همواره به علمی مفصل نیاز دارد که جهلش را از بین ببرد و به عدالتی نیازمند است که در دوست داشتن، دشمنی، رضایت، خشم، عمل، ترک، بخشش، منع، خوردن، نوشیدن، خواب و بیداری‌اش حاکم باشد. پس هر آنچه می‌گوید و انجام می‌دهد، نیازمند علمی است که جهلش را از بین ببرد و عدالتی که ظلمش را نفی کند. اگر خداوند به او علم مفصل و عدالت مفصل عطا نکند، در او جهل و ظلمی خواهد بود که او را از راه راست خارج می‌کند.»

"والإخلاص والتوحيد شجرة في القلب؛ فروعها الأعمال، وثمرها طيب الحياة في الدنيا والنعيم المقيم في الآخرة."
"اخلاص و توحید، درختی در قلب است که شاخه‌های آن اعمال (نیک) هستند و میوه‌اش شیرینی زندگی در دنیا و نعمت جاودان در آخرت است."