آنتی شبهات

❤28👍3

3.6K views10:24

◽️وقتی که بیایی... فکرش را بکن! مردی چند شهر آن‌طرف‌تر زندگی می‌کند. مردی که او را ندیده‌ای اما با تمام سلول‌های بدنت، با عقلت، با قلبت و با همه‌ی وجودت شیفته‌ی او هستی. دوستش داری و هرگز هیچ کس را اینطور دوست نداشته‌ای حتی پدر و مادرت را. ماه‌هاست که چشم‌انتظار…

◽️پنجره‌ی ابدیت

گفتم: در "شهرِ تاریک‌ها" خانه‌ی تو چگونه اینطور روشن است؟

گفت: این خانه‌ی گلی را می‌بینی؟ این خانه همیشه تاریک و نمور و غمگین بود و هر شب غصه شبیه باران از آن سُر می‌خورد و دیوار‌ها را نمناک می‌کند.

تا این که یک بار گذر پیرمردی به اینجا افتاد. پیرمرد از اهالی شهر ما نبود‌. اهل دوردست‌ها بود و مسافر دوردست‌ها.

شب را در خانه‌ی غمگین من ماند‌. تمام شب واژه‌ها را از هم دریغ کردیم. صبح که خورشید لکه‌های زردش را وسط تاریکی شب انداخت پیرمرد بقچه‌اش را برداشت.
نگاهم کرد. برای اولین بار بعد از آمدنش. نگاهش شبیه اهالی شهر ما نبود. انگار خورشید در نگاهش می‌تپید. چشم‌هایش نفس می‌کشیدند، نبض داشتند. نبضِ تپنده‌ی روشنایی.

گفت: تو از اهالی این شهری؟
گفتم: نمی‌دانم. سال‌هاست که نمی‌دانم و از وقتی فهمیده‌ام که "نمی‌دانم" خانه‌ام تاریک‌تر شده و غصه‌هایم غصه‌تر.
پیرمرد لبخند کوچکی زد و گفت: تو از اهالی این شهر نیستی!
بعد بی‌حرف کنارِ تاریک‌ترین دیوار خانه ایستاد و در مقابل نگاه مبهوت و گیج من انگشتِ اشاره‌اش را بلند کرد و روی دیوار طرح عجیبی کشید. همین که انگشتش را برداشت انگار که هزاران هزار سطل نور پاشیده باشند در خانه، همه جا روشن شد! چشم‌هایم از این حجم از روشنایی می‌سوخت و عقلم با دیدن آن سوی دیوارها مبهوت مانده بود.

پیرمرد که بهت مرا دید گفت: در دوردست‌ها به این می‌گویند؛ پنجره‌ی ابدیت!
منظره‌ی پشت پنجره "ابدیت" است.

پسرم!
تو از اهالی این شهر نیستی! خانه‌ی تو پنجره می‌خواهد. پنجره‌ای رو به ابدیت!

پیرمرد از میانِ پنجره به آن سو پرید و در ابدیت محو شد.

خانه‌ی گلی من اگر روشن است به‌خاطر خورشید پشتِ پنجره است بخاطر نگاهم که میخکوب ابدیت شده و نمی‌گذارد به این خانه‌ی تاریک و نمور خو بگیرم.

برای خانه‌ات پنجره‌ای بساز.‌ پنجره‌ای رو به ابدیتی سبز، رو به ابدیتی روشن!

نیلوفر دادور
#بهشت

@Niloofardadvar

«انجمن آنتی شبهات»

@Anti_shobahat‌

❤24👍6💔1

3.49K views12:35