ماه شبِ چهارده برای من یادواره‌ی همیشگیِ مردی است ساکنِ هزار سال پیش.
مردی که هرگز نتوانسته‌ام ببینمش یا صدایش را بشنوم و‌ یا حتی در یک زمانه زندگی کنیم.
مردی که با همه‌ی ندیدن‌ها دوستش می‌دارم، برایش احترام قائلم و احساس می‌کنم چنان به قلبم نزدیک است انگار هیچ کس را به مانند او دوست نداشته‌ام.

مردِ نامداری که هر چقدر تاریخ به جلو می‌تازد نام او نه تنها فراموش که هر روز بیش از دیروز و دیروزها در ذهن‌ها حک می‌شود و چنان در قلب‌ها جای می‌گیرد که انگار جز او هیچ کس نیست.

می‌گویند؛ چهره‌‌ی شما شبیه قرص ماه است اما من فکر می‌کنم ماه مگر چقدر می‌تواند زیبا باشد که مردی به شمایل شما را توصیف کند؟

دعا می‌کنم یک روز شما را ببینیم. شما را که ندیده دل در گروی مهربانی‌تان بسته‌ایم و امیدواریم به دیدار.

نیلوفر دادور
@Niloofardadvr