✅ ابتدا خودتون سعی کنید به سوال پاسخ بدید و بعد جواب را ببینید

پاسـخ↓

پاسخ صحیح (گزینه ۳) است

- قرآن:
- «إِنَّ اللَّهَ لَا یُغَیِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّىٰ یُغَیِّرُوا مَا بِأَنفُسِهِمْ» (رعد:۱۱)؛ خداوند حال قومی را تغییر نمیدهد تا آنان خود را تغییر دهند.
- «وَلَیَنصُرَنَّ اللَّهُ مَن یَنصُرُهُ إِنَّ اللَّهَ لَقَوِیٌّ عَزِیزٌ» (حج:۴۰)؛ نصرت الهی مشروط به حمایت از دین اوست.

- احادیث نبوی:
- پیامبر اکرم (ص) فرمودند: «إذا تَبایَعْتُمْ بِالعِینَةِ، وَأَخَذْتُمْ أَذْنَابَ البَقَرِ، وَرَضِیتُمْ بِالزَّرْعِ، وَتَرَکْتُمُ الجِهادَ، سَلَّطَ اللَّهُ عَلَیْکُمْ ذُلًّا لَا یَنْزِعُهُ حَتَّى تَرْجِعُوا إِلَى دِینِکُمْ» (سنن ابی داود)؛ ترک جهاد و روی آوردن به دنیا باعث سلطه ذلت میشود.
- در حدیثی دیگر آمده است: «لَتَأْمُرُنَّ بِالْمَعْرُوفِ وَلَتَنْهَوُنَّ عَنِ الْمُنْکَرِ، أَوْ لَیُسَلِّطَنَّ اللَّهُ عَلَیْکُمْ شِرَارَکُمْ» (سنن ترمذی)؛ ترک امر به معروف و نهی از منکر، سلطه اشرار را در پی دارد.

علت نادرست بودن سایر گزینه‌ها:

- گزینه ۱: قرآن پیروزی را لزوما وابسته به اعداد و ادوات نمیداند (مثال: غزوه بدر با تعداد کم). البته ایجاد قدرت نسبی برای تقابل با کفار ضروری است اما مهم ترین ترین دلیل نیست
- گزینه ۲: اگرچه آزمایش الهی حق است، اما علت اصلی تأخیر نصرت، رفتار خود مسلمانان است.
- گزینه ۴: دعا شرط لازم است، ولی شرط کافی نیست؛ زیرا بدون عمل صالح اثر ندارد.

#اخلاص

آیا ما برای خدا کار می کنیم؟

عطار نیشابوری، در کتاب تذکره الاولیا در قسمت شیخ ابولحسن خرقانی، مطلب بسیار جالبی از این مرد بزرگ روایت می کند:

➕"نقل است که شخصی بر شیخ آمد و گفت: دستوری ده تا خلق را به خدا دعوت کنم
(شیخ) گفت: زنهار تا به خویشتن دعوت نکنی...
(آن شخص) گفت: شیخا خلق را به خویشتن دعوت توان کرد؟
(شیخ)گفت: آری که کسی دیگر دعوت کند و ترا ناخوش آید نشان آن باشد که دعوت به خویشتن کرده باشی."➕


واقعاً باید این گفت و گوی کوتاه را به گوش تمام داعیان جهان اسلام رساند... و از آنها پرسید آیا شما برای خدا کار می کنید؟ اگر کار کردنِ ما برای خداست چرا موفقیت عده ای از داعیان، عده ای دیگر را ناراحت می کند؟ چرا باید زبان به تخریب کسانی بگشاییم که توفیق بیشتری از جانب خداوند متعال دریافت کرده اند؟
مگر نمی دانیم الله متعال در آیه ی 88 سوره ی مبارکه ی هود به نقل از حضرت شعیب (ع) فرموده است: «وَ ما تَوْفِيقِي إِلَّا بِاللَّه»/و جز به لطف خداوند، توفيقى براى من نيست...
پس بی شک هر توفیقی که حاصل می گردد از جانب خداوند متعال است... و ما حق نداریم توفیقات دیگران را کم ارزش نماییم...

بسیار پیش آمده وقتی نزد یکی از داعیان گفته اند فلانی در این زمینه بسیار قوی کار کرده است، لبخند تلخی بر لبانش ظاهر شده و به نشانه ی انکار و تمسخر سرش را تکان داده است؟ چرا ؟ واقعاً چرا؟
یا وقتی گفته اند فلانی، تاثیر زیادی داشته است... شروع کرده اند به تخریب کردن! که او بی سواد است/زیاد درس نخوانده است/این مطالب مال خودش نیست/و...
آیا این رفتار ها مورد تایید خداوند متعال است؟
عزیزان بیایید تکلیف خود را مشخص کنیم! ما مجاهدان راه خدا هستیم یا راه نفس! چرا اگر گفتند فلان کس با قلم، زبان، مال، جان و تمام وجود در راه خدا تلاش می کند، بلافاصله می خواهیم او را پایین بکشیم تا نفس خود را بالا ببریم؟
آیا به جای پایین کشیدن او!!! نباید ما هم تلاش کنیم، (با مجاهدت های فراوان) خود را بالا بکشیم؟

بس کنید عزیزان...
روز قیامت، روز آن واقعه ی بزرگ؛ همه ی ما باید پاسخگو باشیم، زندگی چند روزه ی دنیا ارزش این همه دل شکستن ها را ندارد... آن هم دل داعیان الی الله را... برای چه؟ برای نفس!

وگرنه افرادی که در کارشان اخلاص داشته باشند، یقیناً از موفقیت دیگر داعیانی که مردم را به حقیقت دعوت می کنند، خوشحال خواهند شد...

فراموش نکنیم، «نقد منصفانه» و «مومنانه ی» «اعمال اشتباه» یک داعی، با حسادت ورزیدن و تحقیر نمودن «خود او» تفاوت دارد...

خداوندا ما را ببخش...

نویسنده: م.ی