سلام و عرض ادب، وقت‌تون بخیر.
اومدم منم از تجربه‌ی روز عرفه‌م بگم.
راستش من آدم مذهبی‌ای نیستم. خیلی از واجبات و مسائل دینی رو رعایت نمی‌کنم؛ نمی‌دونم توفیق ندارم یا بار گناهانمه... هرچی که هست، از نفس خودمه، خودم مسئولشم.
اینارو می‌گم که بگم امسال، با اینکه حال و هوای معنوی خاصی نداشتم، اما با دیدن پیامی از یکی از دوستان درباره‌ی برنامه‌ای برای روز عرفه، تصمیم گرفتم شرکت کنم.
تا دیر وقت بیدار بودم چون پروژه داشتم. ترسیدم خواب بمونم و روزه‌ی عرفه از دستم بره، برای همین زودتر سحری خوردم.
قصد داشتم بعدش ذکر بگم ولی خوابم برد و نماز صبحم قضا شد.
وقتی بیدار شدم، با خودم گفتم اشکال نداره، قضا بخون. نماز صبح رو خوندم، اذکار صبح رو هم گفتم. ظهر هم نمازم رو خوندم.
شب قبلش تو پینترست دیده بودم که نوشته بود "خودتونو آماده کنین" ولی دقیق نمی‌فهمیدم منظور چیه.
با همون برنامه‌ی پیشنهادی پیش رفتم.
بین نماز عصر و مغرب، دفترچه‌ای رو که خواسته‌هامو قبلاً توش نوشته بودم، گذاشتم جلوم. ذکر می‌گفتم، بعد هر ذکر یکی از خواسته‌هامو می‌گفتم.
آخرش قرآن خوندم و گفتم:
"خدایا! اینا رو می‌خوام. اگه صلاحه همینا رو بهم بده، اگر نه، یه چیزی بده که منو راضی کنه و توش خیری باشه."
همه رو تند تند انجام می‌دادم چون می‌ترسیدم وقت بره.
راستش این دعاها رو قبلاً هم، شب ۲۷ رمضان، تو همون دفتر نوشته بودم.
حس می‌کنم امسال، حتی با وجود همه‌ی کم‌کاری‌هام، روز عرفه‌م با سال‌های قبل فرق داشت.
یه حس بهتر، یه رنگی متفاوت... حتی اگه کوچیک بود.
اینا رو گفتم که اگه شما هم مثل من تو بندگی صفرین، بازم برید در خونه‌ی خدا رو بزنین.
درِ رحمتش بسته نیست... حتی برای ما.