آنتی شبهات

آتئیسم (Atheism) و پیامدهای خطرناکِ عقیده‌ای ویران‌‌گر! (5)

5. بحرانِ معنا؛ جهنّمی به نام زندگی!

اگر انسان‌های امروز که تمامِ عمر حریصانه پیِ آمالِ دنیوی‌‌شان در حال دویدن‌اند و هربار که به یکی می‌رسند عطشِ سیری‌ناپذیرشان فزونی می‌یابد لحظه‌ای درنگ کرده و از خود بپرسند: «به راستی من از این دویدن‌ها دنبال چه هستم؟» خواهند دید انتهای این ماراتن با هیچ خطّی مشخّص نشده و به قولِ شاعر: «دربه‌در در پیِ گم‌کردنِ مقصد رفتیم»! این‌جاست که انسان -اگر انسان باشد- از این دنبال‌بازیِ بیهوده خسته شده، به‌جای آن پیداکردنِ خودش را از سر می‌گیرد و همان سؤالاتِ فراموش‌شده‌ی «ز کجا آمده‌ام، آمدنم بهر چه بود؟» به دغدغه‌ی اصلی‌اش مبدّل خواهند شد، جایی که تفاوت‌ها آغاز می‌شوند... انسانِ دین‌دار به راحتی به زیباترین پاسخ‌ها می‌رسد؛ «مِنَ الله» آمده‌ایم و «إلى الله» می‌رویم و «لله» باید زندگی کرد. از آن‌سو، ملحد نیز وظیفه دارد رنگ‌ولعابِ پوشالینِ «آتئیسم» را کنار زده و به اعماقِ آن بخزد تا پاسخ‌هایش را مطالبه کند، امّا آیا به همین‌سادگی‌ست؟ مگر نه این است که انسان به تعبیر هاوکینگ «پس‌مانده‌ی شیمیایی‌»‌ای‌ست که به قول داوکینز از «هرج‌ومرج» متولّد شده و به بیان راسل به «دروازه‌ی تاریکی» رهسپار می‌شود؟ مگر فراموش کرده‌اید نیچه بعد اعلامِ مرگِ خدا -بلافاصله- یادِ چه چیزهایی افتاد؟ «اکنون زمین به کجا می‌رود و ما را به کجا می‌کشاند؟» ترس‌ و تنهاییِ پنهانِ این جمله را حس می‌کنید؟ «آیا ما در نیستیِ لایتناهی سرگردان نمی‌شویم؟ آیا وزشِ دمِ عدم را بر چهره‌ی خود احساس نمی‌کنیم؟ آیا هوا سردتر نشده است و آیا شبِ جاوید ما را احاطه نمی‌کند؟» به گریه‌های روحِ او گوش کنید؛ روحی که تنهای تنهای تنها در گوشه‌ای از این جهان بزرگ، سرد و بی‌معنا رها شده تا آرام آرام نیستی را بغل کند و به فراموشیِ ابدی سپرده شود. به لحظات زیبای زندگی خود فکر کنید... به خاطرات کودکی‌تان، مهربانی‌های مادر و پدرتان، خنده‌های دخترتان و عشقی که میان شما و همسرتان بود... شما محکوم به خداحافظی همیشگی با تمام این‌ها هستید! باید رنج‌ مرگ عزیزان را بچشید؛ «تسلیت‌گفتن» در جهان شما معنا ندارد! برای کدام تسلّا تقلّای بیهوده می‌کنید؟! آن‌ عزیزی که رفت، دیگر نیست و نخواهد بود.... همان‌طور که کامو می‌گفت، مهم‌ترین مسئله‌ی موجودِ حسّاسی مثلِ انسان در جهانی به این ترسناکی که سینه‌اش را «كَأَنَّمَا يَصَّعَّدُ فِي ٱلسَّمَآءِ» تنگ می‌کند «خودکشی‌»ست؛ این‌که «زندگی به زحمتش می‌ارزد یا نه؟». شاید آتئیست‌ها ندانند و همه‌ی آن‌ها چنین قصدی نداشته باشند، امّا -خواسته یا ناخواسته- قاتلانِ معنایِ زندگی هستند؛ چیزی که انسان بدون آن دِق می‌کند! پس آیا نباید تمام تلاش‌مان را به کار گیریم تا اگر توانستیم چنین باور منحوسی را از صحنه‌ی روزگار محو کرده و به زندگی تمام بشریت، دوباره رنگ امید و معنا ببخشیم؟

و هر کس از یاد من رویگردانی کند، زندگانی تنگی خواهد داشت...
- طه: ۱۲۴

- پایان

#تناقضات_ملحدین #تهافت_الملاحده

✅

@anti_shobahat | آنتی شبهات

Please open Telegram to view this post