چند قرن بردگی

از خلیج فارس تا دریای کاسپین؛
چهل‌ و پنج سال سکوت، وابستگی، خیانت و واگذاری:

اکنون که بیش از صد روز از آغاز دومین دوره ریاست‌ جمهوری ترامپ می‌گذرد، رویکرد جدید واشنگتن در قبال خاورمیانه و به‌ویژه ایران، چهره‌ای صریح‌تر و بی‌پرده‌تر به خود گرفته است. ترامپ، همچون دوره نخست خود، جمهوری اسلامی را نه شریک مذاکره، بلکه عنصری برای فشار، کسب امتیاز و کنترل توازن قدرت در منطقه می‌بیند.

در این مدت کوتاه، شاهد نزدیکی بی‌سابقه کاخ سفید با عربستان سعودی، امارات و حتی بعضی رژیمهای استبدادی و دیکتاتوری دیگر بوده‌ایم که اهدافشان در راستای تضعیف ایران هم جهت و هم راستا میباشد.

در چنین فضایی، وقتی رئیس‌جمهور آمریکا برای خوشایند شرکای اقتصادی و نظامی‌اش از عنوان جعلی «خلیج عربی» استفاده می‌کند، این نه تنها نشانه‌ بی‌احترامی است بلکه پیام روشنی‌ است درباره جایگاه امروز ایران در معادلات جهانی.

جایگاهی که حاصل چهل‌ و پنج سال خیانت و بی‌تدبیری و واگذاری تدریجی است.

اما مسئول اصلی این فروپاشی جایگاه، نه ترامپ است و نه کشورهای عربی بلکه ساختاری‌ است که نه ملی‌گراست، نه مردمی و نه پاسخ‌گو.

ساختاری متشکل از رهبرانی با وابستگیهای مذهبی و فرقه‌ای و قومیتی که اکثرا اصالت ایرانی هم ندارند.

برخی دیگر مجری منافع روسیه در منطقه‌اند و برخی همچنان دلبسته لندن‌ هستند و در میانه‌ این مزدوران و وابستگان، توده‌ای خاموش از مدیران، نخبگان و مردم عادی ایستاده‌اند که سالهاست سکوت را به کنشگری ترجیح داده‌اند.

نتیجه این ترکیب خطرناک، فراتر از تحریف نام یک خلیج یا سکوت در برابر توهین‌های دیپلماتیک است. آنچه در طول این چهار دهه و نیم رخ داده، مجموعه‌ای از خیانتهای ساختاری به تمامیت ارضی و حاکمیت ملی ایران است.

در سالهای اخیر، بخش‌هایی از نوار شرقی ایران در قالب توافقات پشت‌پرده یا از سر انفعال، به طالبان واگذار شده یا تحت نفوذ مستقیم آنان قرار گرفته است.

در پرونده‌ سهم ایران از دریای کاسپین نیز جمهوری اسلامی بی‌هیچ نظرخواهی ملی، سهم تاریخی کشور را از ۵۰ درصد به کمتر از ۱۳ درصد کاهش داد و آن را به روسیه تقدیم کرد.

در خلیج فارس، جزایر ایرانی بارها و بارها هدف تهدیدات منطقه‌ای قرار گرفته‌اند اما پاسخ تهران چیزی جز سکوت، عقب‌نشینی یا رجز خوانیهای بی حاصل نبوده است.

اینها صرفاً اشتباهات دیپلماتیک و استراتژیک نیستند بلکه بخشهایی از یک پروژه ویرانگر علیه مفهوم ایرانِ مستقل و مقتدر میباشد.

جمهوری اسلامی طی بیش از چهار دهه نه‌تنها اقتصاد، فرهنگ و آموزش را تخریب کرده، بلکه گام به گام شاکله سرزمینی کشور را نیز در برابر منافع قدرتهای خارجی تضعیف نموده است.

امروز، مردم ایران باید بپذیرند که نه قربانی مطلق توطئه‌اند و نه صرفاً نظاره‌گر.

ما وارثان سکوت خود نیز هستیم.

قفل دروازه این زندان با کلیدی که در دست خود ماست گشوده می‌شود به شرط آن‌که تصمیم بگیریم برخیزیم و صدایمان را به قدرتی سیاسی، مدنی و سازمان‌یافته تبدیل کنیم قبل از اینکه خیلی دیر شود.

⚡️@bardegi57

🔥11👍8

2.16K views10:56