چند قرن بردگی

🌏 کله پزی از یک زاویه دیگر !

🌑 جعفر بخشی بی نیاز
نویسنده و روزنامه نگار

🌐 هر روز و هر ساعت شهر آبستنِ یک اتفاق است. حوادثی غریب و باور نکردنی که در آن یا مالی می رود یا جانی. هر چه هست اما خیر نیست. شرهایی ناگوار است و گزنده که ذره ذره زیر پوست شهر تلنبار شده و مثل نمکی که بر زخمی کهنه بپاشند به یک باره آدمهای کوچه و خیابان را عاصی و روانی می کند تا همانند دیوانه هایی خطرناک شرارت را در قالبی جدید روایت کنند. این جا همه زخمی اند و خسارت دیده و هر که می خواهد حق خودش را از دهان دیگری ولو به زور بیرون بکشد و به آدمی بدل شود که واقعا نمی‌خواهد. آدمهایی که چون زورشان به بالایی ها نمی رسد و هر چه دست می اندازند پیدایشان نمی کنند ؛ پایینی ها را یا دست می شکنند یا سر. حقیقتی زهرآگین که در جامعه فراگیر شده تا آدمها را ابتدا تک به تک و بعد گروهی به جدال هم بفرستد و بالایی ها را کناری بنشاند تا این دوئل های وحشتناک را با خنده های شیطانی به تماشا بنشیند و کیف کنند از جامعه و دنیایی که برایشان ساخته اند. آدمهایی که از سفره های خودی بر می دارند و با کسانی می جنگند که گاهی از خودشان مفلوک تر و بیچاره تر و بدبخت ترند.

🌐 وقتی دست خالی ست و سفره نان ندارد نصایح ؛ موعظه ها ؛ پندها ؛ کلمات ؛ حرفها همه و همه تو خالی و کثیف اند. تمام شهر را هم که به آلات مقدسه بیاراییم و احادیث و روایات را سر هر کوی و برزن داد بزنیم هیچ گوشی را شنوا نمی یابیم. همان دیوانه ای که خدا را در نان دید و اسم اعظم خداوندگار را در سفره یافت. همان جایی که در قحطی نیشابور چهل شبانه روز همه جا را رفته بود و گشته بود و دیده بود اما هیچ جایی نه صدای اذان بود نه دربِ مسجدی باز. همان جا بود که فهمید نام اعظم خدا و بنیاد دین و مایه ی اتحاد مردم فقط نان است و لاغیر. همان مردمی که داد می زدند نان‌؛ نان‌ و می گفتند و می گفتند و بعد از گرسنگی می مردند. بسیاری مرده بودند و آنهایی هم که نیم جانی داشتند ؛ به خوردن مُرده ها مشغول بودند. همان دیوانه گفت: ای خداوند دین و دنیا ؛ وقتی که به اندازه ی کافی روزی نداری ؛ کمتر بیافرین.

🌐 روایت سرقت از کله پزی را همه دیدند و برای هم تعریف کردند. به او که کله را برده کاری ندارم.‌ از منظری دیگر قصه را روایت می کنم. مردی گرسنه در کسری از ثانیه کله را برداشت و گریخت‌. کله پز اما فقط نگاه کرد. ایستاد. نه داد کشید و نه فریاد زد. آرام اما به هم ریخته نه از بردن کله که از رخدادی چنین تاسف بار ابتدا از درون متلاشی شد. آن چه می دید با آن چه در ذهن داشت بسیار متفاوت بود. دیده بود خیلی ها می آیند ؛ گرسنه اند. مدتهاست کله نخورده اند. پولی هم ندارند تا کله بخرند تا به آن جا که به آبی معمولی قانع بودند. کله پز اما اگر راهی داشت از گوشت و استخوان کله به اندازه ای کم یا زیاد از گرسنه ها ؛ از فقیرها ؛ از ندارها دریغ نمی کرد. این بار اما مردی به دکان آمد که بسیار نیازمند بود‌. گرسنه بود. آب کله نمی خواست. همه ی آن را می خواست. کله را که برد کله پز خراب شد. شکست. فرو ریخت. افتاد. گمان نداشت روزگار مردم اش را این سان ویران ببیند و فقر را تا به این اندازه زشت بیابد. یقین دارم اگر آن مردِ گرسنه را در خیابان می گرفتند و او را کشان کشان به دکان کله پز می آوردند همان جا کله پز او را می بخشید ؛ او را به کناری می کشید هر دو زمین می نشستند و زار زار به این روزگار کثیف و زشت گریه می کردند.

⚡️@bardegi57

👍13❤1

1.93K viewsedited 23:00