#بی_تفاوت_نباشیم

🔶 به یاد ابوذر زمان
در نکوداشت آیت الله طالقانی

💠 صدای پر طنین او در عصرِ تاریکی چراغ راه اهل معرفت بود و با زبان گویای خود جور تمام افرادی را می کشید که خودشان را به خواب زده بودند. ابوذر را باید نماد مطالبه گری دانست. زبان گویای حقیقت که سالهای غربت امیر مومنان را درک کرده و همواره به دنبال اصولی بود که رسول خدا در جامعه اسلامی بنیان نهاده بود. عدالت خواهی و تذکر های فراوانی سرلوحه کلام ابوذر بود. زمانی که امام خمینی (ره) در پیام تسلیت خود آیت الله طالقانی را ابوذر زمان دانست خیلی ها تازه فهمیدند که چه شخصیتی در بین یاران انقلاب نیست و فقدان او حس می شود.
پس از پیروزی انقلاب آقای طالقانی با دیدگاه ژرف خود اجازه تند روی به جریانات سیاسی را نداد و همواره در صدد ایجاد فضای مثبت و رو به رشد بود. تریبون نماز جمعه آن روزها شور و حرارت فروانی داشت و صرفا مانند برگه های تقویم ، ایام هفته و مناسبت ها را برای مردم یادآوری نمی کرد. طالقانی پس از شکل گیری جامعه اسلامی و انقلابی راه های گوناگونی برای حل مشکلات داد و همواره به عنوان شخصیتی مطالبه گر در محافل سیاسی خودنمایی میکرد.
صراحت بیان او و همکاری صمیمانه برای برقراری صلح و بررسی رفتار مقام های انقلابی فعالیت مهمی بود که مشهود بود. برخی گروه های مخالف هم زمانی که در کنار ایشان قرار میگرفتند مجبور به اطاعت بودند. رهبر انقلاب نیز در بیانات خود به نکات ارزشمندی در مورد این مرد دغدغه مند بیان کردند:” آقای طالقانی اهل فکر نو بر محور دین و با تمرکز بیشتر بر روی قرآن و نهج‌البلاغه [بود]؛ یعنی ایشان اصلاً اینجوری بود. لکن همه‌ی ابعاد شخصیت آقای طالقانی بُعد روشنفکری دینی نیست. یک بُعد مهم بُعد مبارزه است. خیلی‌ها روشنفکر بودند اهل مبارزه نبودند؛ روشنفکر دینی هم بودند اهل مبارزه نبودند؛ همان خصلت عمومی تقریباً [همه‌] روشنفکران دیروز و شاید بعضاً امروز ما در آنها هم بود که من یک وقت از یک نمایشنامه‌ای نقل کردم آقای روی ایوان [را] که پائین نمی‌آید توی مردم نمی‌آید با متن قضیه کار ندارد با میدان کار ندارد، بالای ایوان می‌نشیند تماشا میکند حرف میزند! خب خیلی از روشنفکرهای دینی اینجوری بودند [اما] آقای طالقانی نه، اهل عمل بود؛ یعنی توی میدان بود، احساس درد میکرد حقیقتاً؛ این را ما که با ایشان معاشر بودیم – رفت و آمد میکردیم- میدیدیم، محسوس بود در ایشان، واضح بود که آدمی اهل درد بود و میخواست مبارزه کند؛ لذا تبعات مبارزه راهم قبول کرد [و به] زندان افتاد؛ هیچ اظهاری از آقای طالقانی بالواسطه [یا] بی‌واسطه نقل نشد؛ [البته] من هیچوقت با ایشان هم‌زندان نبودم، اما هم‌زندانهای ایشان هم نقل میکنند؛ خود ما هم دیدن ایشان میرفتیم – گاهی از مشهد که من می‌آمدم، روزهای ملاقات میرفتم زندان قصر – از پشت میله‌ای صحبت میکردند؛ دائم روحیه میدادند.
من دادگاه تجدید نظر ایشان، توی دادگاه بودم. یک صورت ظاهری درست کرده بودند که هر کس میخواهد بیاید. یک سالن کوچکی گذاشته بودند آقای طالقانی و دیگران نشسته بودند، ما هم آمدیم به عنوان تماشاچی آنجا نشستیم. در وقت تنفس، من اول‌بار آنجا آقای طالقانی را از نزدیک دیدم. از دور ایشان را می‌شناختیم و اسمش را شنیده بودیم اما از نزدیک، من اول‌بار آنجا ایشان را دیدم. منشِ آقای طالقانی توی این دادگاه اصلاً روحیه‌بخش بود؛ خودِ منش ایشان. ایشان توی آن دادگاه نشسته بود، یک عصا هم دستش گرفته بود، با بی‌اعتنائی تمام؛ رئیس دادگاه اسم متهمین را می‌آورد که بلند شوند خودشان را معرفی کنند؛ ایشان نه بلند شد، نه خودش را معرفی کرد؛ همان طور نشسته بود! آن رئیس دادگاه هم یک سرلشکری بود، هی دو بار سه بار تکرار کرد؛ ایشان هم بی‌اعتنا نشسته بود و به نظرم شاید این را هم گفت: خب من را که می‌شناسید، من محمود طالقانی‌ام! یک آدم اینجوری‌ای بود، یعنی آدم مبارز، متکی به نفس، دارای اعتماد به نفس، متکی به خدا.”
روحیه مطالبه گری و ظلم ستیزی و حتی تذکر زبانی در آقای طالقانی موج می زد و این جای خالی این رویه این روزها در جامعه ما به شدت حس می شود.

#بی_تفاوت_نباشیم ☝️

@bitafavotnabash_im

105 viewsedited 09:46