چنانکه از شاهنامه بر می آید پادشاهان ایران از نخستین روزهای روزگار پیشین فرمانده بزرگ ارتش بوده اند و سپاه در پناه ایشان میزیسته است ؛ آنان هنگامی که در جنگ شرکت میکردند پیشرو لشکر میشدند ؛ چون فرمان بسیج میدادند از هر یک از کشورهای شاهنشاهی سپاه به سوی پایتخت روان میگشت تا به همراه شاهنشاه به نبرد بروند؛ چون پادشاهی پسران خود را به شاهی کشوری میگماشت او را سپاهی میسپرد و آنان را سالارش میکرد؛ شاهان هنگام جنگ بیدار و در کمین دشمن بودند و پس از فیروزی با سپاه به سوی پایتخت باز میگشتند؛ پیش از آنکه سپاه را برانند برای سپاهیان سخنرانی میکردند و از فیروزی آینده سخن می گفتند و افسران را بر می انگیختند؛ اگر پادشاه بیگانه ای دم از فزونی خویش میزد شاهنشاه با سپاهش به سوی او می شتافت؛ در جنگهای بزرگ بیشتر خود شاه فرماندهی را به دست میگرفت ... ای ایران ای مرز پر گهر

از کانال وزین آلزایمریسم

#فلسفه_پادشاهی
@C_B_SHAHZADEH