🔻اولین و شاید مهم ترین ویژگی چپ ایرانی رویکرد ضد دموکراتیک آن بود. چپ ایرانی متاثر از مارکسیست_لنینیست و مارکسیست_مائوئیست برخلاف چپ اروپای شمالی رویکردی ضد پارلمانتاریست داشت و در دهه ۵۰ تحت تاثیر جنبش چپ چریکی آمریکای لاتین به مبارزه مسلحانه روی آورد.
باور به دیکتاتوری پرولتاریا و ندیدن فجایع استبداد استالینی اتحاد جماهیر شوروی مبتنی بر فرهنگ استبداد ایرانی به راحتی مقبولیت اجتماعی می یافت و اتفاقا به لحاظ تئوریک ابزارهای لازم را برای شکل گیری جمهوری اسلامی فراهم آورد، چنانکه شریعتی با تکیه بر همین اندیشه ها کتاب امت و امامت را نوشت و پیروان دانشگاهی اش، خمینی را در هیات و قالب امام دیدند.

🔻دومین ویژگی چپ ایرانی، بی وطنی اش بود که زیر نقاب انترناسیونالیسم توجیه می شد و پنهان می ماند و راه را بر هر گونه وطن فروشی، خیانت و همکاری با بیگانگان هموار می کرد.
اما این تنها اشکال انترناسیونالیسم چپ ایرانی نبود، بلکه عدم توجه و تاکید بر وطن و ملیت و تبلیغ جهان وطنی راه را برای جایگزینی امت به جای ملت هموار کرد.


🔻سومین ویژگی چپ ایرانی، تاکید بر جمع و جامعه و نادیده گرفتن فرد و فردیت بود تا جایی که چپ ایرانی با هر گونه آزادی فردی به بهانه آزادی بورژوائی مخالفت می کرد. این ویژگی نیز راه را برای سرکوب آزادی های فردی و اجتماعی جامعه ایرانی پس از انقلاب ۵۷ هموار کرد.

▪️در مجموع، چپ ایرانی با نیت خیر، مرتکب شر شد و زمینه اسفبار امروز را فراهم کرد و در نهایت خود قربانی وضعیتی شد که خود در ساختنش سخت کوشیده بود.


https://t.me/IRAN_PAD/130
https://t.me/IRAN_PAD

ايا حمايت طيف چپگرا(از سوسیالیست ها گرفته تا کمونیستها و آنارشیست ها و...) از ‎@LGBT ها يك حمايت واقعی و در راستای شعار«دفاع از مظلوم»و «رفع اختلاف طبقاتیه»؟
-منتقدین به چپگرایان و حتی دسته ای در بین خودشون اینموضوع رو شدیدا نقد میکنند و بیشتر این حمایت رو نوعی ‎#یارکشی میدونند!👇

‏یارکشی ایی که حالا هر دو طرف هم بهش رضایت دارند،چرا که دیگه از اون فشارهای جامعه از روی هر جریان ورود کرده به موضوع رنگین کمونی ها برداشته شده(مثل انحرافات جنسی و بچه بازی و پدوفیل های خطرناک)و میتونند هر غلطی تو جامعه بکنند،زیر چتر رنگین کمون با حمایت ‎#ووکیسم که از قدرت خوبی👇

برخورداره و هم اینکه خودشونو باز تعریف کنند.
چپ تو دهه‌های اخیر، به‌ویژه بعد از افول جنبش‌های کارگری کلاسیک تو غرب، دنبال پایگاه اجتماعی جدیدی گشته. طبقه کارگر سنتی (مثلاً کارگرهای کارخانه تو اروپا یا آمریکا) دیگه اون نیروی متحد و انقلابی سابق رو نداشت، چون👇

هم تعدادشون کم شده بود، هم خیلی‌هاشون به سمت احزاب محافظه‌کار یا میانه‌رو کشیده شده بودن. اینجا بود که چپ به گروه‌های به‌حاشیه‌رانده‌شده مثل اقلیت‌های نژادی، جنسیتی و مهاجرا رو آورد. این منتقدا می‌گن چپ داره از این گروه‌ها به‌عنوان «سرباز پیاده و یا همون سیاهی لشکر»استفاده می‌کنه تا هم قدرت سیاسی جمع کنه، 👇

‏هم خودشو به‌عنوان مدافع عدالت نشون بده، بدون اینکه لزوماً به ریشه‌های اقتصادی ستم (مثل سرمایه‌داری) ضربه بزنه.
مثلاً تو آمریکا، جنبش حقوق مدنی سیاه‌پوست‌ها تو دهه ۱۹۶۰ یه بستر آماده بود. چپ سنتی قبلاً خیلی به این موضوعات ورود
نکرده بود، چون تمرکزش روی اتحادیه‌ها و کارگرای سفیدپوست بود👇

اما وقتی دیدن که سیاه‌پوست‌ها یه نیروی اجتماعی قوی و سازمان‌یافته‌ان، کم‌کم خودشونو متحد این جنبش نشون دادن. منتقدا می‌گن این کار بیشتر برای رأی جمع کردن یا «مشروعیت‌سازی»بوده تا یه تعهد واقعی به برابری نژادی!
همین منطق رو به ترنس‌ها و LGBT‌ها 👇

‏هم بسط می‌دن. می‌گن چپ این گروه‌ها رو که قبلاً نادیده می‌گرفت، حالا به‌عنوان بخشی از «ائتلاف ستم‌دیدگان» بالا می‌بره تا هم پایگاه اجتماعیش رو گسترش بده، هم تو جنگ فرهنگی با راست‌گراها دست بالا رو داشته باشه. اصطلاح «virtue signaling» (سیگنال‌دهی فضیلت) هم اینجا زیاد به کار میره!یعنی چپ فقط ادای حمایت درمیاره تا خودشو اخلاقاً برتر نشون بده.
👇