‏فروپاشی افسانه «پایگاه مذهبی»،گویی این بار «پاستور» را به توپ بستند!

آنچه دیروز در خراسان رخ داد، یک اعتراض معمولی یا هیجان لحظه‌ای نبود،یک رخداد تاریخی بود و استانی که نیم قرن است به‌عنوان «پایگاه ایدئولوژیک تشیع حکومتی» معرفی شده، با مرکزیتی چون مشهد و شبکه‌ای از روحانیت با ابزار فراوان قدرت، ناگهان زنی،مردی ،شجاعانه صدایی را فریاد زد که قرار بود برای همیشه دفن شده باشد:
«رضاشاه، روحت شاد» و «جاویدشاه »
«این آخرین نبرده،پهلوی برمیگرده» «ای شاه ایران،برگرد به ایران» و...
این فریادها از دل جایی برخاست که سال‌ها آزمایشگاه تبلیغاتی جمهوری اسلامی بوده است،جایی که از منبر، مدرسه،رسانه و نهاد مذهبی با پولهای نفت بسایر برای تخریب سیستماتیک پهلوی استفاده شد. اما نتیجه چه شد؟
نتیجه دقیقاً برعکس آن چیزی است که حاکمیت برنامه ریخته بود،گویی مشتی محکم در جهت عکس به صورت حاکمیت خورده و قرار نیست حالاحالاها اثرات این ضربه ی مهلک از تن و جان ملایان بیرون رود!
چراکه نیم قرن دروغ، تحریف و نفرت‌پراکنی نه‌تنها حافظه تاریخی مردم را پاک نکرد، بلکه آن را بازسازی کرد،مردمی که قرار بود «مؤمنِ مطیع» باشند، «صغیر» بمانند و ولایت فقیه برایشان امر و نهی کند با تپه ای از احادیث دروغ و ساختگی،اما تفاوت در چیز دیگری ست:
تا همین چند روز قبل مردم فریاد میزدند که حکومت اصلاح پذیر نیست اما دیروز نشان دادند که حتی بر فرض محال اصلاحات،مردم این حکومت را از ریشه نمیخواهند حتی اگر اصلاحاتی صورت بگیرد و با خشم عریان فریاد زدند:
کلیت جمهوری اسلامی باید برود،از ریز و درشت گرفته تا هرکسی که حتی از کنار سفره ی اینان عبور کرده!
در خراسان، مردم دیگر حتی حاضر نشدند صدای نمایندگان «اصلاحات» و جمهوری بزک‌کرده را بشنوند و این خود پیام روشنی دارد: جامعه از بازی «بد و بدتر» عبور کرده است. اصلاحات، برای بخش بزرگی از مردم، نه راه‌حل که بخشی از فریب بزرگ بوده است؛ سوپاپ اطمینانی برای ادامه همان ساختار و «دروغ» و نمایش و قول و وعده را حتی در صورت اعمال هرچه را که گفته بودند، دیگر نمیخواهند!

اما نرگس محمدی ها:
در همین بستر است که چهره‌هایی چون نرگس محمدی معنا پیدا می‌کنند،نماد یک گفتمان که می‌کوشد خشم مردم را از «براندازی ساختار» به «اصلاح درون ساختار» منحرف کند،نقد تند مردم به این جریان، نه از سر بی‌رحمی، که از سر تجربه است،تجربه نسلی که دیده چگونه هر مطالبه ی ساده ای، با زبان حقوق بشرِ بی‌دندان، خنثی شده است و رژیم حاضر است سوگولی هایش را مرخصی دهد تا نقش اول سناریوهای خیابانی اش شوند!
فریادهای دیروز خراسان، نه نوستالژی کور بود و نه هیجان از سر خشم،در اول قدم گفتن«نه»صریح به یک نیم قرن تحقیر، فقر، دروغ و سرکوب بود و در وهله ی دوم بازگشت به دوران غرور و شکوفایی و پیشرفت مدرنیته با ‎#پهلوی و نه هیچ حکومت و وضعیت و یا چیزی بنام «پوست اندازی»!
و شاید مهم‌ترین پیام همین باشد:
خراسان، این «دژ ایدئولوژیک» ملایان،این امپراطوری علم الهدی فرو ریخته و دیگر هیچ نقطه‌ای از این کشور با افسانه «پایگاه شیعی» قابل حفظ نیست.
پ ن:
دیروز، خراسان فقط شعار نبود
پایان یک روایت رسمی و بهم ریختگی محاسبات حکومتی بود که ملت آنرا اعلام کرد.
تقدیم به ‎#مجیدرضا_رهنورد

‎#پسرعاقل_نوح