‌پسر با پدر گفت روزی چنین
چه کردید با مرز ایرانزمین

یکی دین گرفتید از تازیان
سپردید کشور به بیگانگان

همه هستی نسل ما باختید
به چنگال ضحّاک انداختید

به من ازتو زین خاک میراث کو
به جز مرگ و خون ارزش و پاس کو

همه خانه داریم و بی خانه ایم
که در خانه ی خود چو بیگانه ایم

مرا زندگی کردن از یاد رفت
ترا مهر فرزند بر باد رفت

چهل قرن فرهنگ و آیین ما
در آتش شد از دین ننگین ما

چه حس و چه روح و دلی داشتید
که دروازه بر دشمن افراشتید

کنون بس ز گُلها سر انداختند
هم از مام میهن قفس ساختند

سر ِ عشق بر دار آویختند
به سینه بسی مرگ دل ریختند

شما خویش را عقل کُل خوانده اید
ز دیوانگان هم عقب مانده اید

به گیتی چو ما نیست دیوانه ای
که بر سر زند خاک بیگانه ای

نه امّا دگر ما چو ما نیستیم
بدانید ما چون شما نیستیم

نتازند دیگر درین سرزمین
نگیرند ما را نفس بیش ازین

که ما یادگاران ِ آهنگریم
مباد آنکه از حقّ خود بگذریم

شما آنچه کردید غم بود و درد
بدانید ما آن نخواهیم کرد

بدانید ما دیده خواهیم شست
نیاکان ز تاریخ خواهیم جُست

اجازه به کس کِی دهیم این زمان
که هندی بکارد درین باستان

وزان پس بتازد به ما روز و شب
شبیخون بر آرَد وجب تا وجب

ولایت کجا دست ِ باطل دهیم
به فرزند خود نام قاتل دهیم

به آنان که جانی صفت زاده اند
به نابودی اجدادِ ما داده اند

بسی تن عرب شد درین سال سی
ازین پس نجوییم جز پارسی

نداریم اینباره حقّی چنان
که نابود سازیم آینده گان

چگونه شویم اندرین غم سهیم
جگر گوشه گان را جهنّم دهیم

مرا مادرم دوش در گوش گفت
که تا زنده هستی نبایست خُفت

به یغما همه هستی ات برده اند
وزین بیش ایرانت آزرده اند

به مُلک ِ تو دشمن نوازی کنند
به نامِ خدا مُرده سازی کنند

رد ِ قفل و زنجیر بر دست و پاست
کنون نازنین خانه شیطانسراست

چنین گر بمانَد ترا آب و خاک
گریزد ز دستت تن و روح پاک

گلستانسرایت چو زندان شود
در آن حبس و کُشتار آسان شود

چنانت بکوبند بر سر همی
نخیزد دگر زین سرا رستمی

ازین بوم و برزن یکی آریا
نمانَد برای نمونه به جا

ز میهن زبان دری بر کَنند
عرب را کیان تاج بر سر زنند

شبانگه شبیخون به حافظ برند
بجایش امامزاده بس گسترند

ببندند دانشکده بیشمار
مساجد گشایند صد ها هزار

همه ثروت ِ ملًی خانه را
ببخشند دستان بیگانه را

بسی مُهر ِ باطل به آرَش کِشند
خِرَد خانه ها را به آتش کشند

اگر هوش ات از تو گریزان شود
دو صد نسل بعد ازتو ویران شود

نهان گردد آیین مهر آوری
ز کشور گریزد همی داوری

پسر را به مادر ستمگر کنند
پدر را چو فرزند پر پر کنند

نشینند زان پس سر هر گذر
به شمشیر تازی برآرند سر

به هر کوچه میدان و منبر زنند
به دستور الله شان سر زنند

بزودی چنین واعظان لجن
اَلْا یران بنامند نام وطن

نگه کن سراپای ایرانزمین
چه آمد سر پرچم راستین

کجا شد سرود خوشاهنگ ما
همه تازیانیست فرهنگ ما

به دلها دگر عشق تعطیل شد
به ما دین بیگانه تحمیل شد

بسی اسمها را ز مذهب زدند
بسی دُخت کورش سمیّه شدند

حکومت عرب شیخ و دولت عرب
بکارند تخم ِ عرب هر وجب

چو خواهی که مانَد ز ایران نژاد
سر ِ شیخ بر دار باید نهاد

وگر نه چنین بگذرد روزگار
که جایی نمانَد ز ما یادگار

دریغ است ایران اَلْا یران شود
مَلَخ جای بلبل فراوان شود

شما را چو نیست اختیاری به جان
نکارید فرزند در این جهان

اگر من در آینده گشتم پدر
گذارم کمانگیر نام پسر

بخوانم به گوش دلش پند خویش
که گوید به نوبه به فرزند خویش

که گر یک به یک تن به تن جان دهیم
از آن به که کشور به دزدان دهیم

بیا دست در دست یاران کنیم
وطن را سراسر گلستان کنیم

مسعود آذر
@azar_massoud