ايا حمايت طيف چپگرا(از سوسیالیست ها گرفته تا کمونیستها و آنارشیست ها و...) از ‎@LGBT ها يك حمايت واقعی و در راستای شعار«دفاع از مظلوم»و «رفع اختلاف طبقاتیه»؟
-منتقدین به چپگرایان و حتی دسته ای در بین خودشون اینموضوع رو شدیدا نقد میکنند و بیشتر این حمایت رو نوعی ‎#یارکشی میدونند!👇

‏یارکشی ایی که حالا هر دو طرف هم بهش رضایت دارند،چرا که دیگه از اون فشارهای جامعه از روی هر جریان ورود کرده به موضوع رنگین کمونی ها برداشته شده(مثل انحرافات جنسی و بچه بازی و پدوفیل های خطرناک)و میتونند هر غلطی تو جامعه بکنند،زیر چتر رنگین کمون با حمایت ‎#ووکیسم که از قدرت خوبی👇

برخورداره و هم اینکه خودشونو باز تعریف کنند.
چپ تو دهه‌های اخیر، به‌ویژه بعد از افول جنبش‌های کارگری کلاسیک تو غرب، دنبال پایگاه اجتماعی جدیدی گشته. طبقه کارگر سنتی (مثلاً کارگرهای کارخانه تو اروپا یا آمریکا) دیگه اون نیروی متحد و انقلابی سابق رو نداشت، چون👇

هم تعدادشون کم شده بود، هم خیلی‌هاشون به سمت احزاب محافظه‌کار یا میانه‌رو کشیده شده بودن. اینجا بود که چپ به گروه‌های به‌حاشیه‌رانده‌شده مثل اقلیت‌های نژادی، جنسیتی و مهاجرا رو آورد. این منتقدا می‌گن چپ داره از این گروه‌ها به‌عنوان «سرباز پیاده و یا همون سیاهی لشکر»استفاده می‌کنه تا هم قدرت سیاسی جمع کنه، 👇

‏هم خودشو به‌عنوان مدافع عدالت نشون بده، بدون اینکه لزوماً به ریشه‌های اقتصادی ستم (مثل سرمایه‌داری) ضربه بزنه.
مثلاً تو آمریکا، جنبش حقوق مدنی سیاه‌پوست‌ها تو دهه ۱۹۶۰ یه بستر آماده بود. چپ سنتی قبلاً خیلی به این موضوعات ورود
نکرده بود، چون تمرکزش روی اتحادیه‌ها و کارگرای سفیدپوست بود👇

اما وقتی دیدن که سیاه‌پوست‌ها یه نیروی اجتماعی قوی و سازمان‌یافته‌ان، کم‌کم خودشونو متحد این جنبش نشون دادن. منتقدا می‌گن این کار بیشتر برای رأی جمع کردن یا «مشروعیت‌سازی»بوده تا یه تعهد واقعی به برابری نژادی!
همین منطق رو به ترنس‌ها و LGBT‌ها 👇

‏هم بسط می‌دن. می‌گن چپ این گروه‌ها رو که قبلاً نادیده می‌گرفت، حالا به‌عنوان بخشی از «ائتلاف ستم‌دیدگان» بالا می‌بره تا هم پایگاه اجتماعیش رو گسترش بده، هم تو جنگ فرهنگی با راست‌گراها دست بالا رو داشته باشه. اصطلاح «virtue signaling» (سیگنال‌دهی فضیلت) هم اینجا زیاد به کار میره!یعنی چپ فقط ادای حمایت درمیاره تا خودشو اخلاقاً برتر نشون بده.
👇

از طرف دیگه، خود چپ‌گراها این نقد رو رد می‌کنن و می‌گن این حمایت نتیجه‌ی تکامل فکریه!!(بنظر نویسنده دروغ میگن)، نه فرصت‌طلبی(یعنی عملا فرصت طلبی خودشونو انکار میکنند)اونا استدلال می‌کنن که فهمشون از ستم عمیق‌تر شده و حالا می‌بینن که نژاد، جنسیت و هویت جنسی با اقتصاد گره خورده‌اند!!(دیدیدگفتم دروغ میگن!)

مثلاً می‌گن یه ترنس فقیر یا یه سیاه‌پوست کارگر، به‌خاطر هویتشون فشار مضاعف می‌برن، و این نمی‌تونه از مبارزه طبقاتی جدا باشه
👇

نباید فراموش کرد که:
اوایل قرن بیستم و حتی تا اواسطش، خیلی از گروه‌های چپ‌گرا به موضوعات مربوط به ترنس‌ها و LGBT‌ها بی‌توجه بودن یا حتی گاهی مواضع محافظه‌کارانه داشتن. مثلاً در اتحاد جماهیر شوروی تحت استالین، همجنس‌گرایی جرم‌انگاری شد و به‌عنوان «انحراف بورژوایی» ردش می‌کردند👇

‏پرانتز بزرگ:
انحراف بورژوازی تو مارکسیسم به طبقه‌ای گفته می‌شه که صاحب ابزار تولیده (مثل کارخانه‌دار و سرمایه‌دارها) و از کار کارگرا سود می‌بره. انحراف بورژوایی وقتی اتفاق می‌افته که یه فرد، گروه یا حتی یه جنبش که ادعای دفاع از کارگرا یا مبارزه با سرمایه‌داری رو داره، عملاً به 👇

‏سمت ارزش‌ها یا رفتارهای بورژوازی کشیده بشه؛ مثلاً تجمل‌گرایی، فردگرایی، مصرف‌گرایی یا سازش با سیستم سرمایه‌داریاین نشون می‌ده که چپ‌ها همیشه هم متحد این مسائل نبودن. اولویتشون بیشتر مبارزه طبقاتی بود و گاهی این موضوعات رو به‌عنوان حاشیه‌ای یا حتی «مخل وحدت کارگری»میبینند!!👇

‏برگردیم به داستان چپ ها و LGBT ها:
از دهه ۱۹۶۰ به بعد، با ظهور چپ نو (New Left) و جنبش‌های اجتماعی مثل فمینیسم و حقوق مدنی، دیدگاه‌ها تغییر کرد. چپ‌گراهای جدیدتر با مواضع جدید و جذب افراد و طیف های مختلف و به اسم «بر چیدن ستم»بر اساس جنسیت و هویت جنسی به‌عنوان بخشی👇

از مبارزه بزرگ‌تر علیه سرمایه‌داری!
گروه‌هایی مثل پانترهای سیاه یا فعالان چپ‌گرای بعد از جنبش ۱۹۶۸ کم‌کم این مسائل رو به رسمیت شناختن و حمایت کردن.
امروز دفاع سرسختانه‌ای که می‌بینی، بیشتر ریشه تو این تحول ایدیولوژیک داره،نه نگاه دلسوزانه .چپ مدرن (به‌ویژه تو غرب) معمولاً هویت👇

‏جنسی و گرایش جنسی رو بخشی از عدالت اجتماعی می‌بینه و معتقدند تبعیض علیه ترنس‌ها و LGBT‌ها با مبارزه علیه نابرابری و ستم هم‌راستاست. البته هنوزم تنوع نظر وجود داره! مثلاً بعضی چپ‌گراهای سنتی‌تر یا تو کشورهای غیرغربی ممکنه همچنان محافظه‌کار باشند یا این موضوعات رو اولویت ندونند!👇

‏پس خلاصه‌ش اینه: چپ‌ها همیشه با این موضوعات مشکل نداشتند، ولی مواضعشون همیشه هم یکدست و مثبت نبوده. چیزی که الان می‌بینیم نتیجه‌ی یک به ظاهر تکامل طولانیه البته منفعت دار و سود بخشه!
و همراستا با اهدافشون!

حالا پرسشی مطرح میشه که اگر یک ترنس سرمایه دار وجود داشته باشه چی میشه؟👇

‏اگر ترنسی وجود داشته باشه که سرمایه داره،چه نگاهی باید به او داشت و اصولا قابل دفاع هست؟
-چپ‌های سنتی که تمرکز اصلیشون مثلا !!روی رفع اختلاف طبقاتیه، معمولاً سرمایه‌داری رو ریشه همه ستم‌ها می‌دونند!!!!از جمله ستم جنسیتی یا هویتی،از نظر اونا، یه ترنس سرمایه‌دار (مثلاً یه مدیرعامل ثروتمند یا یه سلبریتی پولدار) همچنان بخشی از طبقه ستمگره، چون ثروتش از استثمار کارگرها میاد. تو این دیدگاه، هویت ترنس بودنش فرعیه و نمی‌تونه تضاد طبقاتی رو پاک کنه. پس از نظر یه چپ رادیکال، یه ترنس سرمایه‌دار نه‌تنها متحد نیست، بلکه ممکنه دشمن تلقی بشه.!!!
👇

‏از طرف دیگه، چپ مدرن (که گاهی بهش لیبرال-چپ یا چپ فرهنگی گفته میشه) بیشتر روی واژه هایی مثل «تقاطع ستم‌ها» (intersectionality) مدعی هستند که تمرکز دارند(از اون حرفهاست!!!)

اونا می‌گن یه ترنس سرمایه‌دار، حتی اگه ثروتمند باشه، به‌خاطر هویتش تو جامعه با تبعیض روبه‌رو می‌شه (مثلاً تو دسترسی به خدمات، احترام اجتماعی یا امنیت). برای این گروه، دفاع از حقوق ترنس‌ها یه اصل اخلاقی و سیاسیه، جدا از موقعیت طبقاتیشون. اینجاست که در زاویه بین این دو دیدگاه چپ یک شکاف پیدا می‌شه!!👇

‏که
این شکاف واقعی و تا به امروز بی نتیجه مونده،چرا که «باطن امر خراب و واقعی نیست»
چپ‌های ضدسرمایه‌داری سخت‌گیر میگن:
این دفاع از ترنس‌های سرمایه‌دار فقط یه جور «شست‌وشوی صورتی» (pinkwashing) یا منحرف کردن توجه از مبارزه طبقاتیه. در مقابل، چپ‌های مدرن‌تر می‌گن نمی‌شه👇

‏یه بعد از ستم (مثل هویت جنسی) رو نادیده گرفت فقط چون یه نفر تو طبقه بالاتره.
این تنش تو جنبش‌های چپ همیشه بوده و هنوزم حل‌نشده‌ست. مثلاً تو بحث‌های آنلاین یا تو جنبش‌های کارگری، گاهی می‌بینیم که این دو گروه همدیگه رو متهم می‌کنن: یکی می‌گه «تو فقط به فرهنگ اهمیت می‌دی و طبقه رو ول کردی»👇