💠هشتمین سالگرد تشکیل کمپین معلولان، گرامی باد
💢هشتمین سالگرد کمپین معلولان، یادآور هشت سال مبارزه بی‌امان برای احقاق حقوق حقه جامعه‌ای است که همواره در حاشیه قرار داشته است. این کمپین، بدون هیچ‌گونه حمایت مالی و معنوی دولتی، غیردولتی و شخصی، در برابر تمام موانع و چالش‌ها ایستادگی کرده و با تلاش‌های شبانه‌روزی، صدای مظلومانه میلیون‌ها فرد دارای معلولیت را به گوش جامعه و مسئولان رسانده است.
🔻از مکاتبات گسترده و پیگیری‌های مستمر تا راه‌اندازی اعتراضات، تجمعات و طومارهای سراسری، کمپین معلولان با اراده‌ای پولادین و پشتکاری مثال‌زدنی، ثابت کرده است که نمی‌توان این جامعه را نادیده گرفت.
🔻#تصویب_لایحه_معلولان، اخذ ردیف و افزایش سالانه بودجه قانون حمایت از حقوق معلولان از ۱/۱۰۰ همت تا ۱۳/۲۰۰ همت از مهم‌ترین دستاوردهای این حرکت اجتماعی، نتیجه مستقیم تلاش‌های بی‌وقفه و صدای بلند این کمپین است.
🔻این مسیر پر فراز و نشیب، با وجود تمام فشارها و مقاومت‌ها، همچنان با قوت ادامه دارد. کمپین معلولان، نماد ایستادگی و پایداری جامعه‌ای است که حقوق خود را نه به عنوان یک لطف، بلکه به عنوان یک حق مسلم طلب می‌کند.
🔻وجود و ادامه فعالیت کمپین معلولان، بیش از هر زمان دیگری ضروری است. جامعه افراد دارای معلولیت، همچنان با چالش‌های بسیاری روبرو است و برای رسیدن به عدالت و برابری کامل، نیازمند حمایت همه‌جانبه و مستمر است. این کمپین، با ایجاد یک صدای واحد و متحد، توانسته است تغییرات مثبتی را در جامعه ایجاد کند. اما برای تحقق کامل اهداف، نیازمند مشارکت فعال‌تر تمامی افراد جامعه، به‌ویژه خود معلولان و خانواده‌هایشان است.
🔻در این روزِ پرافتخار، یادآور هشت سال تلاش پیگیر و بی‌وقفه، فرصتی است تا از همه کسانی که در این مسیر پر فراز و نشیب همراهمان بوده‌اند، صمیمانه تشکر و قدردانی کنیم. از همه فعالان دلسوز، خانواده‌های صبور و رسانه‌های آگاهی که صدای ما را شنیدند و به حمایت از حقوق ما برخاستند. شما عزیزان با همراهی و حمایت بی‌دریغ خود، چراغ امید را در دل‌های ما روشن نگه داشتید و به ما قدرت دادید تا به مبارزه خود ادامه دهیم. سپاس‌گزاریم
⚖️@dscampaign
💢هشتمین سالگرد کمپین معلولان، یادآور هشت سال مبارزه بی‌امان برای احقاق حقوق حقه جامعه‌ای است که همواره در حاشیه قرار داشته است. این کمپین، بدون هیچ‌گونه حمایت مالی و معنوی دولتی، غیردولتی و شخصی، در برابر تمام موانع و چالش‌ها ایستادگی کرده و با تلاش‌های شبانه‌روزی، صدای مظلومانه میلیون‌ها فرد دارای معلولیت را به گوش جامعه و مسئولان رسانده است.
🔻از مکاتبات گسترده و پیگیری‌های مستمر تا راه‌اندازی اعتراضات، تجمعات و طومارهای سراسری، کمپین معلولان با اراده‌ای پولادین و پشتکاری مثال‌زدنی، ثابت کرده است که نمی‌توان این جامعه را نادیده گرفت.
🔻#تصویب_لایحه_معلولان، اخذ ردیف و افزایش سالانه بودجه قانون حمایت از حقوق معلولان از ۱/۱۰۰ همت تا ۱۳/۲۰۰ همت از مهم‌ترین دستاوردهای این حرکت اجتماعی، نتیجه مستقیم تلاش‌های بی‌وقفه و صدای بلند این کمپین است.
🔻این مسیر پر فراز و نشیب، با وجود تمام فشارها و مقاومت‌ها، همچنان با قوت ادامه دارد. کمپین معلولان، نماد ایستادگی و پایداری جامعه‌ای است که حقوق خود را نه به عنوان یک لطف، بلکه به عنوان یک حق مسلم طلب می‌کند.
🔻وجود و ادامه فعالیت کمپین معلولان، بیش از هر زمان دیگری ضروری است. جامعه افراد دارای معلولیت، همچنان با چالش‌های بسیاری روبرو است و برای رسیدن به عدالت و برابری کامل، نیازمند حمایت همه‌جانبه و مستمر است. این کمپین، با ایجاد یک صدای واحد و متحد، توانسته است تغییرات مثبتی را در جامعه ایجاد کند. اما برای تحقق کامل اهداف، نیازمند مشارکت فعال‌تر تمامی افراد جامعه، به‌ویژه خود معلولان و خانواده‌هایشان است.
🔻در این روزِ پرافتخار، یادآور هشت سال تلاش پیگیر و بی‌وقفه، فرصتی است تا از همه کسانی که در این مسیر پر فراز و نشیب همراهمان بوده‌اند، صمیمانه تشکر و قدردانی کنیم. از همه فعالان دلسوز، خانواده‌های صبور و رسانه‌های آگاهی که صدای ما را شنیدند و به حمایت از حقوق ما برخاستند. شما عزیزان با همراهی و حمایت بی‌دریغ خود، چراغ امید را در دل‌های ما روشن نگه داشتید و به ما قدرت دادید تا به مبارزه خود ادامه دهیم. سپاس‌گزاریم
⚖️@dscampaign
به خیابان بر می‌گردیم و بلندتر از قبل، حقمونو فریاد می‌زنیم
در بن‌بست عجیبی گرفتار شدیم. گرفتاری ما فقط بی‌توجهی حکومت نیست؛ انفعال تشکل‌ها و از همه بدتر بی‌تفاوتی معلولان به حقشون هست. مگه می‌شه زیر این‌همه گرونی کمرتون له بشه اما صداتون درنیاد؟ منتظر چی و کی هستید؟ قراره چی بشه که با خیال راحت نشستید؟ ما زیر بار مشکلات کم آوردیم، شما چی؟
اونایی که وضع‌شون مثل روئسا و هیئت مدیره‌های تشکل‌ها اوکیه، هیچ. اما اگه شما هم مثل ما کم آوردید بیایید باهم برای حق خودمون و معلولان آینده بجنگیم. مثل معلمان و بازنشستگان که سالها جنگیدن و می‌جنگند تا به حقشون برسند. باور کنید فقط یک سال تجمع هزاران نفری کافی بود تا به حقمون برسیم. اگه تا الان به حقمون نرسیدیم علتش تجمعات کم تعداد، غیرمستمر و عدم پیوستن همه شهرها به اعتراضات و تجمعات بوده.
بزودی دور جدید تجمعات شروع می‌شه. اگه می‌خوایید پیروز بشیم باید هر کسی یک قدمی برداره. با دعا و تشویق پیروز نمی‌شیم؛ فقط اراده و همت لازمه.
به خیابان بر می‌گردیم و بلندتر از قبل، حقمونو فریاد می‌زنیم
کمپین رو به دیگران معرفی کنید و منتظر فراخوان باشید👇
https://t.me/dscampaign
در بن‌بست عجیبی گرفتار شدیم. گرفتاری ما فقط بی‌توجهی حکومت نیست؛ انفعال تشکل‌ها و از همه بدتر بی‌تفاوتی معلولان به حقشون هست. مگه می‌شه زیر این‌همه گرونی کمرتون له بشه اما صداتون درنیاد؟ منتظر چی و کی هستید؟ قراره چی بشه که با خیال راحت نشستید؟ ما زیر بار مشکلات کم آوردیم، شما چی؟
اونایی که وضع‌شون مثل روئسا و هیئت مدیره‌های تشکل‌ها اوکیه، هیچ. اما اگه شما هم مثل ما کم آوردید بیایید باهم برای حق خودمون و معلولان آینده بجنگیم. مثل معلمان و بازنشستگان که سالها جنگیدن و می‌جنگند تا به حقشون برسند. باور کنید فقط یک سال تجمع هزاران نفری کافی بود تا به حقمون برسیم. اگه تا الان به حقمون نرسیدیم علتش تجمعات کم تعداد، غیرمستمر و عدم پیوستن همه شهرها به اعتراضات و تجمعات بوده.
بزودی دور جدید تجمعات شروع می‌شه. اگه می‌خوایید پیروز بشیم باید هر کسی یک قدمی برداره. با دعا و تشویق پیروز نمی‌شیم؛ فقط اراده و همت لازمه.
به خیابان بر می‌گردیم و بلندتر از قبل، حقمونو فریاد می‌زنیم
کمپین رو به دیگران معرفی کنید و منتظر فراخوان باشید👇
https://t.me/dscampaign
کمپین معلولان
@iransepid – EP72
خنجر از پشت؛ صف‌آرایی در مقابل جنبش حق‌خواهی معلولان ایران
تعطیلی کمپین معلولان، پایانی تلخ بر یکی از اصیل‌ترین و مستقل‌ترین جنبش‌های مدنی در حوزه حقوق افراد دارای معلولیت در جهان است. این کمپین، با وجود فشارهای سنگین، بی‌مهری‌ها و فقدان پشتیبانی مالی، نزدیک به یک دهه در میدان ماند و صدای خاموش‌ترین اقشار جامعه را به گوش همگان رساند.
با این حال، در چنین برهه تاریخی که دولت‌ها با گذشت ۷ سال از اجرای قانون سر باز می‌زنند و به مشکلات و مطالبات معلولان اعتنا نمی‌کنند، اظهارات اخیر سهیل معینی به عنوان مدیرعامل شبکه نابینایان چاوش و انجمن باور، نه‌تنها همدردی با این فقدان را نشان نداد، بلکه تلاشی دیگر برای تضعیف، تقلیل و بی‌اعتبار جلوه‌دادن نقش بی‌بدیل این جنبش مدنی بود. سهیل معینی، که بیش از دو دهه در ساختارهای تصمیم‌گیری حوزه معلولیت حضور دارد—از مشاوره در وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی و سازمان بهزیستی و ... گرفته تا مشارکت در نشست‌های سطوح بالا و حضور در ژنو سوئیس به عنوان حامی دولت —هرگز در عمل همراه جنبش مدنی مستقل معلولان ایران نبوده است.
حضور مؤثر او در نهادهای رسمی، نه در جهت دفاع از حقوق معلولان، بلکه بیشتر در راستای تثبیت جایگاه شخصی‌اش در حاشیه امن قدرت بوده است. فعالیت مدنی معینی، به تعبیری، «شغل» اوست. از این‌رو، نه‌تنها حامی جنبش مستقل معلولان نبود، بلکه همواره با هرگونه فعالیت‌های آن زاویه داشت.
از بارزترین نمونه‌های این رویکرد، ادعای معینی درباره تصویب قانون حمایت از حقوق معلولان مصوب ۱۳۹۶ است؛ او تصویب این قانون را به انجمن باور و خود نسبت می‌دهد. اما واقعیت این است که در شهریور ۱۳۹۵، این لایحه پس از رفت‌وبرگشت‌های متعدد بین مجلس و شورای نگهبان از دستور کار خارج شد. در آبان همان سال، کمپین معلولان شکل گرفت و با اقداماتی نظیر جمع‌آوری طومار سراسری، دیدار با نمایندگان، مکاتبات متعدد و انتقال طومار به رئیس مجلس و احتزاز طومار در روز بررسی لایحه در صحن علنی مجلس، موجی از مطالبه‌گری اجتماعی پدید آورد. اوج این تلاش‌ها، طوفان توییتری ۱۹ مهر ۹۶ با هشتگ #تصویب_لایحه_معلولان بود که در توییتر فارسی ترند شد و فشار افکار عمومی را به اوج رساند. این کنش جمعی، در نهایت منجر به تصویب قانون در اسفند ۹۶ با رأی اکثریت نمایندگان شد. مستندات این اقدامات در آرشیو کمپین موجود است، اما معینی با چشم‌پوشی از این تلاش‌ها، همیشه در صدد مصادره این پیروزی به نام خود و انجمن باور برمی‌آید.
در زمانی که کمپین با تمام توان برای اجرای ماده ۲۷ قانون می‌جنگید، معینی به‌جای همصدایی و حمایت، در نقش «منتقد محتاط» ظاهر شد؛ اما انتقادهای او نه متوجه نهادهای مسئول، بلکه متوجه خود معلولان معترض بود. او اعتراضات مدنی، تجمعات قانونی، و حتی شکایت به دیوان عدالت اداری را «افراطی» و «بی‌فایده» خواند. این در حالی‌ست که همین شکایت‌ها، نه‌تنها حقوق پایمال‌شده برخی شاکیان را بازگرداند، بلکه مبنایی حقوقی برای الزام دولت به اجرای قانون فراهم کرد. با این حال، هیچ‌یک از انجمن‌ها و شبکه‌های موسوم به «شبکه‌ها و انجمن‌های حوزه معلولیت»، حتی خبر این پیروزی را منتشر نکردند؛ گویا پیروزی کمپین باید بایکوت می‌شد تا مبادا معلولان دیگر نیز از حق خود مطلع شده و شکایت کنند. اگر این بایکوت تعمدی، خیانت به آگاهی عمومی نیست، پس نامش چیست؟
سکوت معینی و تمام انجمن‌ها و شبکه‌های معلولان در بزنگاه‌های حساس، مثل برخوردهای امنیتی با فعالان مدنی حقوق معلولان در شهرهای مختلف یا برخورد انتظامی با معترضان مقابل سازمان برنامه و بودجه در تهران، دقیقاً از همین الگو پیروی می‌کند. سکوتی که نه از بی‌اطلاعی، بلکه از ترس از دست‌دادن جایگاه، ارتباطات، و حریم امنی است که این مدیران سالها برای حفظش در حاشیه قدرت تلاش کرده‌اند.
نکته عجیب‌تر آنکه معینی، به‌جای دفاع از معلولان، دلیل عدم تحقق وعده‌های قانونی را نه در کوتاهی دولت، بلکه در «تجمعات افراطی» جست‌وجو می‌کند! چنین رویکردی، در هیچ‌یک از اقشار دیگر، از جمله معلمان، کارگران، بازنشستگان و سایر صنوف سابقه ندارد. فعالان صنفی هر قشری، ولو منتقد رویکردهای رادیکال، هرگز اعتراضات و تجمعات را زیر سؤال نمی‌برند.
تنها استراتژی معینی «مذاکره با دولت» بوده؛ اما نتیجه مذاکرات چندساله چه بوده؟ نه بودجه‌ای به قانون اختصاص یافته، نه بندهای آن اجرا شده‌اند. اگر کمپین با ابزار اعتراضات مدنی و قانونی به نتیجه نرسید، معینی با این همه کرسی و رابطه و نشست، دقیقاً چه دستاوردی برای جامعه معلولان به ارمغان آورده؟
تاریخ قضاوت خواهد کرد: کمپین معلولان با شجاعت ایستاد و جنگید؛ اما برخی، خنجر از پشت زدند و پشت نام شبکه‌ها و انجمن‌ها، در برابر جنبش مستقل معلولان ایران صف‌آرایی کردند!
⚖@dscampaign
تعطیلی کمپین معلولان، پایانی تلخ بر یکی از اصیل‌ترین و مستقل‌ترین جنبش‌های مدنی در حوزه حقوق افراد دارای معلولیت در جهان است. این کمپین، با وجود فشارهای سنگین، بی‌مهری‌ها و فقدان پشتیبانی مالی، نزدیک به یک دهه در میدان ماند و صدای خاموش‌ترین اقشار جامعه را به گوش همگان رساند.
با این حال، در چنین برهه تاریخی که دولت‌ها با گذشت ۷ سال از اجرای قانون سر باز می‌زنند و به مشکلات و مطالبات معلولان اعتنا نمی‌کنند، اظهارات اخیر سهیل معینی به عنوان مدیرعامل شبکه نابینایان چاوش و انجمن باور، نه‌تنها همدردی با این فقدان را نشان نداد، بلکه تلاشی دیگر برای تضعیف، تقلیل و بی‌اعتبار جلوه‌دادن نقش بی‌بدیل این جنبش مدنی بود. سهیل معینی، که بیش از دو دهه در ساختارهای تصمیم‌گیری حوزه معلولیت حضور دارد—از مشاوره در وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی و سازمان بهزیستی و ... گرفته تا مشارکت در نشست‌های سطوح بالا و حضور در ژنو سوئیس به عنوان حامی دولت —هرگز در عمل همراه جنبش مدنی مستقل معلولان ایران نبوده است.
حضور مؤثر او در نهادهای رسمی، نه در جهت دفاع از حقوق معلولان، بلکه بیشتر در راستای تثبیت جایگاه شخصی‌اش در حاشیه امن قدرت بوده است. فعالیت مدنی معینی، به تعبیری، «شغل» اوست. از این‌رو، نه‌تنها حامی جنبش مستقل معلولان نبود، بلکه همواره با هرگونه فعالیت‌های آن زاویه داشت.
از بارزترین نمونه‌های این رویکرد، ادعای معینی درباره تصویب قانون حمایت از حقوق معلولان مصوب ۱۳۹۶ است؛ او تصویب این قانون را به انجمن باور و خود نسبت می‌دهد. اما واقعیت این است که در شهریور ۱۳۹۵، این لایحه پس از رفت‌وبرگشت‌های متعدد بین مجلس و شورای نگهبان از دستور کار خارج شد. در آبان همان سال، کمپین معلولان شکل گرفت و با اقداماتی نظیر جمع‌آوری طومار سراسری، دیدار با نمایندگان، مکاتبات متعدد و انتقال طومار به رئیس مجلس و احتزاز طومار در روز بررسی لایحه در صحن علنی مجلس، موجی از مطالبه‌گری اجتماعی پدید آورد. اوج این تلاش‌ها، طوفان توییتری ۱۹ مهر ۹۶ با هشتگ #تصویب_لایحه_معلولان بود که در توییتر فارسی ترند شد و فشار افکار عمومی را به اوج رساند. این کنش جمعی، در نهایت منجر به تصویب قانون در اسفند ۹۶ با رأی اکثریت نمایندگان شد. مستندات این اقدامات در آرشیو کمپین موجود است، اما معینی با چشم‌پوشی از این تلاش‌ها، همیشه در صدد مصادره این پیروزی به نام خود و انجمن باور برمی‌آید.
در زمانی که کمپین با تمام توان برای اجرای ماده ۲۷ قانون می‌جنگید، معینی به‌جای همصدایی و حمایت، در نقش «منتقد محتاط» ظاهر شد؛ اما انتقادهای او نه متوجه نهادهای مسئول، بلکه متوجه خود معلولان معترض بود. او اعتراضات مدنی، تجمعات قانونی، و حتی شکایت به دیوان عدالت اداری را «افراطی» و «بی‌فایده» خواند. این در حالی‌ست که همین شکایت‌ها، نه‌تنها حقوق پایمال‌شده برخی شاکیان را بازگرداند، بلکه مبنایی حقوقی برای الزام دولت به اجرای قانون فراهم کرد. با این حال، هیچ‌یک از انجمن‌ها و شبکه‌های موسوم به «شبکه‌ها و انجمن‌های حوزه معلولیت»، حتی خبر این پیروزی را منتشر نکردند؛ گویا پیروزی کمپین باید بایکوت می‌شد تا مبادا معلولان دیگر نیز از حق خود مطلع شده و شکایت کنند. اگر این بایکوت تعمدی، خیانت به آگاهی عمومی نیست، پس نامش چیست؟
سکوت معینی و تمام انجمن‌ها و شبکه‌های معلولان در بزنگاه‌های حساس، مثل برخوردهای امنیتی با فعالان مدنی حقوق معلولان در شهرهای مختلف یا برخورد انتظامی با معترضان مقابل سازمان برنامه و بودجه در تهران، دقیقاً از همین الگو پیروی می‌کند. سکوتی که نه از بی‌اطلاعی، بلکه از ترس از دست‌دادن جایگاه، ارتباطات، و حریم امنی است که این مدیران سالها برای حفظش در حاشیه قدرت تلاش کرده‌اند.
نکته عجیب‌تر آنکه معینی، به‌جای دفاع از معلولان، دلیل عدم تحقق وعده‌های قانونی را نه در کوتاهی دولت، بلکه در «تجمعات افراطی» جست‌وجو می‌کند! چنین رویکردی، در هیچ‌یک از اقشار دیگر، از جمله معلمان، کارگران، بازنشستگان و سایر صنوف سابقه ندارد. فعالان صنفی هر قشری، ولو منتقد رویکردهای رادیکال، هرگز اعتراضات و تجمعات را زیر سؤال نمی‌برند.
تنها استراتژی معینی «مذاکره با دولت» بوده؛ اما نتیجه مذاکرات چندساله چه بوده؟ نه بودجه‌ای به قانون اختصاص یافته، نه بندهای آن اجرا شده‌اند. اگر کمپین با ابزار اعتراضات مدنی و قانونی به نتیجه نرسید، معینی با این همه کرسی و رابطه و نشست، دقیقاً چه دستاوردی برای جامعه معلولان به ارمغان آورده؟
تاریخ قضاوت خواهد کرد: کمپین معلولان با شجاعت ایستاد و جنگید؛ اما برخی، خنجر از پشت زدند و پشت نام شبکه‌ها و انجمن‌ها، در برابر جنبش مستقل معلولان ایران صف‌آرایی کردند!
⚖@dscampaign