کمک هزینه معیشتی ماده ۲۷ از چه تاریخی به میزان حداقل دستمزد می‌رسد؟!

پشت نوبتی‌های ماده ۲۷ (حداقل دستمزد) و ماده ۷ (حق پرستاری) از چه تاریخی به چرخه حمایتی اضافه می‌شوند؟!

تا این تاریخ؛ ۳۳۵ هزار نفر پشت نوبت ماده ۲۷ و ۱۶۰ هزار نفر پشت نوبت ماده ۷ قرار دارند.

معلولان چه راهی برای رسیدن به حقوقشان دارند؟

⚖️@dscampaign

شباهت حکایت صد سال پیش آمریکا با وضعیت حال حاضر معلولان ایران در چیست؟!

بردگی اختیاری تحت حاکمیت‌ها

در زمانی که برده داری در آمریکا قانونی و رایج بود ، زن سیاهپوستی بنام هاریت توبمن ، که خود یک برده فراری بود ، به همراه جمع دیگری از انسانهای شریف و سفید پوست آمریکایی گروهی مخفی را راه انداخته بودند بنام خط نجات. "خط نجات"، بردگان سیاهپوست را از روی مزارع برده داران فراری میداد و مخفیانه بسوی کانادا و ایالات شمالی میبرد که در آنجا برده داری نبود. عملیات نجات بردگان بسیار پیچیده و خطرناک بود و در هر مرحله ای اگر لو میرفت ، هاریت توبمن و یارانش همگی دستگیر و تیرباران میشدند.

سالها بعد که بردگی در آمریکا ملغی شد و بردگان آزاد شدند ، از هاریت توبمن پرسیدند سخت ترین مرحلۀ کار و عملیات شما برای نجات بردگان چه بود؟

ایشان عمیقا به فکر فرو رفت و گفت: "قانع کردن یک برده به اینکه تو برده نیستی و باید آزاد باشی"

⚖@dscampaign

قانع نشدن بردگان به فرار به دلیل ترس از مرگ، کاملا توجیه‌پذیره. 

اما قانع نشدن معلولان به مبارزه برای احقاق حق و حقوق‌شون در فضای اعتراضی فعلی، چه توجیهی می‌تونه داشته باشه جز؛ 

۱. عدم دسترسی به حمل‌ونقل عمومی؟ معلولان تهرانی برای همه امور از سامانه حمل‌ونقل معلولان استفاده می‌کنن. با همون حمل‌ونقلی که خودشون رو به جشن‌ها می‌رسونن نمی‌تونن در اعتراضات شرکت کنن؟ یا خانواده‌ها به جای فرزندان‌شون نمی‌تونن شرکت کنن؟! پس این مورد دلیل نیست، بهانه‌ست. 

۲. ترس از بازداشت و قطع مستمری؟ پس چرا فعالان کمپین رو بازداشت نمی‌کنن و مستمری‌شون قطع نمی‌شه؟! هر روز جلوی مجلس و ادارات مختلف تجمع اعتراضی هست. همین الان چندصد کارگر جلوی مجلس تجمع دارن. پس این مورد هم یه بهانه بچه‌گانه‌ست. 

۳. از اصلاح امور ناامید هستید؟ خب ما هم ناامید بودیم اما دست از تلاش برنداشتیم. تمام دستاوردهامون به خاطر تلاش‌هامون بوده نه امید کاذب. قطعا اگه تک‌تک شما احساس مسئولیت می‌کردید و بهمون می‌پیوستید دستاوردها بزرگ‌تر می‌بود. خیلی بزرگ‌تر. پس این مورد هم یه بهانه برای فرار از مسئولیت فردی و اجتماعیه نه دلیل موجه. 

۴. ناتوانی کمپین در قانع کردن معلولان برای مبارزات مدنی؟ این مورد رو ما قبول می‌کنیم. طی ۹ سال نتونستیم معلولان رو برای احقاق حق قانع کنیم. با توجه به بضاعتمون همین از دستمون برمیومد. خب پس چرا هیچ تشکل دیگه‌ای تشکیل نشده یا ندادید تا بهتر از کمپین مطالبات رو پیگیری کنه؟ این مورد در صورتی درست بود که گروه دیگه‌ای دستاوردی داشت. پس این مورد هم از اون انقولتاست نه دلیل قابل توجیه. 

۵. شاید هم ما اشتباه می‌کنیم و وضعیت معیشتی سایر معلولان مثل فعالان کمپین که تو هر شرایطی اعتراض می‌کنن، بغرنج نیست. مگه می‌شه با این مستمری و یارانه تو وضعیت فعلی که تورم بیداد می‌کنه، مشکل داشت و اعتراض نکرد؟! 

۶. مشکلات روزمره؟ خب در سال چند روز اعتراض کردن به کجا برمی‌خوره؟ معلولان کل کشور مگه خودروی شخصی دارن؟ با چی سر کار می‌رن، تحصیل می‌کنن، دنبال ازدواج هستن؟ چطور تو دورهمی‌ها و جشن‌های صدها و هزاران نفری حضور پیدا می‌کنن ولی برای اعتراضات نمی‌تونن حاضر بشن؟ پس این مورد هم دلیل نیست، بیشتر یه تناقضه که نشون می‌ده مشکل اصلی نبود اراده جمعیه نه محدودیت روزمره. 

۷. بی‌اعتمادی به نتیجه اعتراضات؟ بعضی‌ها می‌گن اعتراض فایده نداره و هیچ‌وقت به نتیجه نمی‌رسه. اما واقعیت اینه که هر دستاوردی که تا حالا داشتیم، از دل همین اعتراضات و مطالبه‌گری جمعی بیرون اومده. هیچ حقی بدون فشار اجتماعی به دست نیومده. پس این مورد هم بیشتر یه توجیه برای بی‌عملی و راحت‌طلبیه تا دلیل واقعی.

نتیجه‌گیری؛
معلولان برای کاهش مشکلات‌شون چه راه‌هایی دارن؛ 

۱. مطالبه‌گری جمعی؛ اعتراضات و تجمعات مدنی با تعداد زیاد که نهایتا ظرف دو تا چهار سال به نتایج زیر خواهد رسید: 
- اجرای ماده ۲۷ برای تمام مشمولان به میزان حداقل دستمزد و صفر شدن پشت‌نوبتی‌ها 
- افزایش حق پرستاری و صفر شدن پشت‌نوبتی‌ها 
- تغییر نگرش حاکمیت و جامعه به مشکلات معلولان، دیده‌شدن و جدی‌گرفته‌شدن 

۲. توانمندسازی فردی؛ معلولان باید از هر طریقی به فکر تحصیل، یادگیری مهارت و ایجاد شغل باشن. که اولا تضمین‌کننده نیست، دوما همه نمی‌تونن توانمند بشن. 
- یه تعداد کم بعد از یه عمر تحصیل اگه شانس بیارن و تو آزمون استخدامی قبول بشن، استخدام می‌شن. با توجه به مشکلات استخدامی و کوچک شدن استخدام‌های دولتی احتمالش کمه. 
- یادگیری مهارت و ایجاد خوداشتغالی؛ که حتی این مورد هم تضمین‌کننده امنیت شغلی و زندگی مستقل نیست. چون با بالارفتن سن و تشدید مشکلات معلوم نیست چند سال بتونید کار کنید. مضافا این‌که کارگران و کارمندان هم مشکلات معیشتی دارن. چه کاری با چه درآمدی می‌تونید داشته باشید که از پس مشکلات بربیاید؟!
ـ می‌تونید انجمن بزنید و مثل بقیه انجمن‌‌ها درآمد و جایگاه اجتماعی خوبی داشته باشید.

۳. تحمل وضع موجود و تشدید مشکلات؛ 
اگه نه مطالبه‌گری جمعی باشه و نه توانمندسازی فردی، تنها چیزی که باقی می‌مونه تحمل وضع موجوده. یعنی معلولان باید با همین مستمری ناچیز، تورم روزافزون، بی‌توجهی حاکمیت و بی‌تفاوتی جامعه کنار بیان. نتیجه‌ش هم چیزی جز تشدید مشکلات نیست؛ 
- صف‌های طولانی‌تر پشت‌نوبتی‌ها 
- کاهش ارزش واقعی مستمری و یارانه 
- فرسایش روحی و جسمی به خاطر بی‌عملی و بی‌پناهی 
- دیده‌نشدن و حذف تدریجی از فضای اجتماعی 

این مسیر در واقع انتخاب منفعلانه‌ست؛ یعنی پذیرفتن این‌که مشکلات هر روز بیشتر بشه و هیچ تغییری اتفاق نیفته.

در نهایت هر کسی با انتخابش زندگی می‌کنه!

⚖@dscampaign

تجمع اعتراضی کارمندان بهزیستی سراسر کشور

کارمند بهزیستی‌ام، دچار بدزیستی‌ام

جمع کثیری از کارمندان و مددکاران بهزیستی سراسر کشور در اعتراض به وضعیت حقوق و دستمزد خود، صبح امروز مقابل مجلس شورای اسلامی دست به تجمع اعتراضی زدند.

⚖@dscampaign

دروغ تبلیغاتی۱۲ آذر سال گذشته

حسینی رئیس بهزیستی یازدهم آذر ۱۴۰۳؛ صندوق فرصت‌های شغلی افراد دارای معلولیت(موضوع ماده ۱۰ قانون) با اعتبار ۱۰۰۰ میلیاردی تا یکی دو هفته دیگر آغاز به کار می‌کند.

بیشتر از یک سال از این دروغ بزرگ گذشته و صندوق حمایت از فرصت‌های شغلی هنوز راه‌اندازی نشده و کسی هم رئیس بهزیستی رو بابت این دروغ بزرگ مواخذه نکرده است.

فکر می‌کنید رئیس بهزیستی موقعی که جلوی میلیون‌ها بیننده وعده می‌داد نمی‌دونست که قرار نیست صندوق ظرف چند هفته و ماه و سال آغاز به‌کار نکنه؟!

۱۰۰۰ میلیارد بودجه اشتغال پارسال صندوق چی شد؟!

⚖@dscampaign

اطلاعیه مراسم تدفین و ترحیم شادروان محمدعلی جعفربگلو

چهارشنبه ۲۶ آذر ساعت ۱۴:۳۰ الی ۱۶

شهرک ولیعصر، خیابان رجایی،خ برادران بهرامی بین اکبر حسینی و چهل و پنج متری بهار، حسینیه جوادالائمه
https://balad.ir/p/PKma2hOhVUcEzu

⚖@dscampaign

سمیه فارابی هم از میان ما پر کشید

با نهایت تاسف و تاثر و قلبی آکنده از درد، درگذشت سمیه فارابی، یکی دیگر از پرچمداران حقوق معلولان را به اطلاع می‌رسانیم.

هنوز داغِ جان‌سوزِ رفتنِ جعفربگلو، آن پرچمدار خستگی‌ناپذیرِ حقوق معلولان، بر دل‌هایمان تازه بود و از شوکش بیرون نیامده بودیم که خبرِ پرپر شدنِ سمیه فارابی، تیرِ دیگری شد بر قلب‌های زخمی‌مان. گویی تقدیر، تاب دیدنِ این همه رنجِ فروخورده را نداشت و یکی‌یکی، صداهای حق‌طلب را از میان ما می‌برد.

سمیه، از همان نخستین روزهای شکل‌گیری کمپین معلولان، شانه به شانه‌ی درد ایستاد؛ نه تماشاگر بود و نه خسته. ۹ سال تمام، بی‌وقفه، بی‌ادعا و بی‌سهم‌خواهی، در خط مقدمِ مطالبه‌ی عدالت جنگید. در مازندران، فراخوان‌های کمپین را مو به مو و با تمام توان اجرا می‌کرد و هر جا که فریاد اعتراض بلند می‌شد، ردّ قدم‌هایش دیده می‌شد؛ حتی اگر مقصد، تهران و هزینه‌اش فرسودگی تن و جان بود.

سمیه اهل مصلحت‌سنجی‌های محافظه‌کارانه نبود. انتقاد می‌کرد؛ بی‌لکنت، بی‌هراس و بی‌تعارف. روبه‌روی مسئولان می‌ایستاد و حقیقت را همان‌گونه که بود، عریان و صریح، بر زبان می‌آورد. صدایش، صدای کسانی بود که سال‌هاست دیده نمی‌شوند، شنیده نمی‌شوند و در سکوت، فرسوده می‌شوند. فیلم زیر تنها یکی از جلسات سمیه با مسئولان بهزیستی مازندران است.

حالا سمیه رفته است…

و ما مانده‌ایم با بغضی در گلو، دلی پر از حسرت، و پرسشی سنگین: چرا آنان که برای عدالت می‌سوزند، زودتر از همه خاموش می‌شوند؟

نامش و میراثش اما خواهد ماند؛ در حافظه‌ی مبارزات مدنی معلولان ایران، در تاریخ این رنج، و در وجدانِ هر کسی که هنوز به حق، به کرامت و به ایستادگی باور دارد.

کمپین معلولان این ضایعه جانسوز و جبران‌ناپذیر را به خانواده محترم ایشان و جامعه افراد دارای معلولیت تسلیت عرض می‌نماید.

روحش شاد، یادش گرامی و راهش پررهرو باد

⚖@dscampaign