قانع نشدن بردگان به فرار به دلیل ترس از مرگ، کاملا توجیه‌پذیره. 

اما قانع نشدن معلولان به مبارزه برای احقاق حق و حقوق‌شون در فضای اعتراضی فعلی، چه توجیهی می‌تونه داشته باشه جز؛ 

۱. عدم دسترسی به حمل‌ونقل عمومی؟ معلولان تهرانی برای همه امور از سامانه حمل‌ونقل معلولان استفاده می‌کنن. با همون حمل‌ونقلی که خودشون رو به جشن‌ها می‌رسونن نمی‌تونن در اعتراضات شرکت کنن؟ یا خانواده‌ها به جای فرزندان‌شون نمی‌تونن شرکت کنن؟! پس این مورد دلیل نیست، بهانه‌ست. 

۲. ترس از بازداشت و قطع مستمری؟ پس چرا فعالان کمپین رو بازداشت نمی‌کنن و مستمری‌شون قطع نمی‌شه؟! هر روز جلوی مجلس و ادارات مختلف تجمع اعتراضی هست. همین الان چندصد کارگر جلوی مجلس تجمع دارن. پس این مورد هم یه بهانه بچه‌گانه‌ست. 

۳. از اصلاح امور ناامید هستید؟ خب ما هم ناامید بودیم اما دست از تلاش برنداشتیم. تمام دستاوردهامون به خاطر تلاش‌هامون بوده نه امید کاذب. قطعا اگه تک‌تک شما احساس مسئولیت می‌کردید و بهمون می‌پیوستید دستاوردها بزرگ‌تر می‌بود. خیلی بزرگ‌تر. پس این مورد هم یه بهانه برای فرار از مسئولیت فردی و اجتماعیه نه دلیل موجه. 

۴. ناتوانی کمپین در قانع کردن معلولان برای مبارزات مدنی؟ این مورد رو ما قبول می‌کنیم. طی ۹ سال نتونستیم معلولان رو برای احقاق حق قانع کنیم. با توجه به بضاعتمون همین از دستمون برمیومد. خب پس چرا هیچ تشکل دیگه‌ای تشکیل نشده یا ندادید تا بهتر از کمپین مطالبات رو پیگیری کنه؟ این مورد در صورتی درست بود که گروه دیگه‌ای دستاوردی داشت. پس این مورد هم از اون انقولتاست نه دلیل قابل توجیه. 

۵. شاید هم ما اشتباه می‌کنیم و وضعیت معیشتی سایر معلولان مثل فعالان کمپین که تو هر شرایطی اعتراض می‌کنن، بغرنج نیست. مگه می‌شه با این مستمری و یارانه تو وضعیت فعلی که تورم بیداد می‌کنه، مشکل داشت و اعتراض نکرد؟! 

۶. مشکلات روزمره؟ خب در سال چند روز اعتراض کردن به کجا برمی‌خوره؟ معلولان کل کشور مگه خودروی شخصی دارن؟ با چی سر کار می‌رن، تحصیل می‌کنن، دنبال ازدواج هستن؟ چطور تو دورهمی‌ها و جشن‌های صدها و هزاران نفری حضور پیدا می‌کنن ولی برای اعتراضات نمی‌تونن حاضر بشن؟ پس این مورد هم دلیل نیست، بیشتر یه تناقضه که نشون می‌ده مشکل اصلی نبود اراده جمعیه نه محدودیت روزمره. 

۷. بی‌اعتمادی به نتیجه اعتراضات؟ بعضی‌ها می‌گن اعتراض فایده نداره و هیچ‌وقت به نتیجه نمی‌رسه. اما واقعیت اینه که هر دستاوردی که تا حالا داشتیم، از دل همین اعتراضات و مطالبه‌گری جمعی بیرون اومده. هیچ حقی بدون فشار اجتماعی به دست نیومده. پس این مورد هم بیشتر یه توجیه برای بی‌عملی و راحت‌طلبیه تا دلیل واقعی.

نتیجه‌گیری؛
معلولان برای کاهش مشکلات‌شون چه راه‌هایی دارن؛ 

۱. مطالبه‌گری جمعی؛ اعتراضات و تجمعات مدنی با تعداد زیاد که نهایتا ظرف دو تا چهار سال به نتایج زیر خواهد رسید: 
- اجرای ماده ۲۷ برای تمام مشمولان به میزان حداقل دستمزد و صفر شدن پشت‌نوبتی‌ها 
- افزایش حق پرستاری و صفر شدن پشت‌نوبتی‌ها 
- تغییر نگرش حاکمیت و جامعه به مشکلات معلولان، دیده‌شدن و جدی‌گرفته‌شدن 

۲. توانمندسازی فردی؛ معلولان باید از هر طریقی به فکر تحصیل، یادگیری مهارت و ایجاد شغل باشن. که اولا تضمین‌کننده نیست، دوما همه نمی‌تونن توانمند بشن. 
- یه تعداد کم بعد از یه عمر تحصیل اگه شانس بیارن و تو آزمون استخدامی قبول بشن، استخدام می‌شن. با توجه به مشکلات استخدامی و کوچک شدن استخدام‌های دولتی احتمالش کمه. 
- یادگیری مهارت و ایجاد خوداشتغالی؛ که حتی این مورد هم تضمین‌کننده امنیت شغلی و زندگی مستقل نیست. چون با بالارفتن سن و تشدید مشکلات معلوم نیست چند سال بتونید کار کنید. مضافا این‌که کارگران و کارمندان هم مشکلات معیشتی دارن. چه کاری با چه درآمدی می‌تونید داشته باشید که از پس مشکلات بربیاید؟!
ـ می‌تونید انجمن بزنید و مثل بقیه انجمن‌‌ها درآمد و جایگاه اجتماعی خوبی داشته باشید.

۳. تحمل وضع موجود و تشدید مشکلات؛ 
اگه نه مطالبه‌گری جمعی باشه و نه توانمندسازی فردی، تنها چیزی که باقی می‌مونه تحمل وضع موجوده. یعنی معلولان باید با همین مستمری ناچیز، تورم روزافزون، بی‌توجهی حاکمیت و بی‌تفاوتی جامعه کنار بیان. نتیجه‌ش هم چیزی جز تشدید مشکلات نیست؛ 
- صف‌های طولانی‌تر پشت‌نوبتی‌ها 
- کاهش ارزش واقعی مستمری و یارانه 
- فرسایش روحی و جسمی به خاطر بی‌عملی و بی‌پناهی 
- دیده‌نشدن و حذف تدریجی از فضای اجتماعی 

این مسیر در واقع انتخاب منفعلانه‌ست؛ یعنی پذیرفتن این‌که مشکلات هر روز بیشتر بشه و هیچ تغییری اتفاق نیفته.

در نهایت هر کسی با انتخابش زندگی می‌کنه!

⚖@dscampaign

تجمع اعتراضی کارمندان بهزیستی سراسر کشور

کارمند بهزیستی‌ام، دچار بدزیستی‌ام

جمع کثیری از کارمندان و مددکاران بهزیستی سراسر کشور در اعتراض به وضعیت حقوق و دستمزد خود، صبح امروز مقابل مجلس شورای اسلامی دست به تجمع اعتراضی زدند.

⚖@dscampaign

دروغ تبلیغاتی۱۲ آذر سال گذشته

حسینی رئیس بهزیستی یازدهم آذر ۱۴۰۳؛ صندوق فرصت‌های شغلی افراد دارای معلولیت(موضوع ماده ۱۰ قانون) با اعتبار ۱۰۰۰ میلیاردی تا یکی دو هفته دیگر آغاز به کار می‌کند.

بیشتر از یک سال از این دروغ بزرگ گذشته و صندوق حمایت از فرصت‌های شغلی هنوز راه‌اندازی نشده و کسی هم رئیس بهزیستی رو بابت این دروغ بزرگ مواخذه نکرده است.

فکر می‌کنید رئیس بهزیستی موقعی که جلوی میلیون‌ها بیننده وعده می‌داد نمی‌دونست که قرار نیست صندوق ظرف چند هفته و ماه و سال آغاز به‌کار نکنه؟!

۱۰۰۰ میلیارد بودجه اشتغال پارسال صندوق چی شد؟!

⚖@dscampaign