ما امروز اینجا گرد آمده‌ایم تا در برابر بی‌عدالتی‌ای آشکار و غیرقابل توجیه، صدای اعتراض خود را بلند کنیم. پخشان عزیزی، زنی که تمام زندگی خود را وقف یاری به همنوعان کرد، مددکار اجتماعی‌ای که بیش از یک دهه در میان بحران‌های انسانی در کمپ‌های آوارگان ایستاد، نماد خدمت بی‌شائبه، مقاومت در برابر ناامیدی و تجسم واقعی مهر و شفقت بود.

پخشان نه یک مددکار عادی، بلکه نقطه امید هزاران زن و کودک بود؛ زنانی که در سایه‌ی جنگ و ویرانی زندگی خود را از دست داده بودند و کودکانی که آینده‌ای جز تاریکی برای خود نمی‌دیدند. او همان دستی بود که از میان ویرانه‌ها به سوی زندگی دراز می‌شد؛ همان صدایی که در سکوت تحمیل‌شده بر رنج‌دیدگان، فریادگر حق بود. فعالیت‌های او نه تنها در راستای بازسازی جسم و جان افراد آسیب‌دیده بود، بلکه پیام‌آور باور به امکان زندگی در دل بحران و ویرانی بود.

اما امروز، این زن غیور به جای تقدیر و ستایش، با حکمی روبرو شده است که نه تنها هیچ سنخیتی با خدمات و فعالیت‌های او ندارد، بلکه نمادی  از بی‌عدالتی‌ در برابر خدمات انسان دوستانە است.
پخشان عزیزی به مثابه یک فرد نیست؛ او تجسم آرمان‌های انسانی است. او نماینده‌ی امید، زندگی و مقاومت در برابر مرگ و ناامیدی است.

براین اساس هرگونه اقدامی برای خاموش کردن صدای او، تلاش برای سرکوب همین ارزش‌های بنیادین است. حکمی که برای پخشان عزیزی، یک مددکار اجتماعی بی‌گناه و خدمت‌گزار، صادر شده است، عادلانه نبوده، چرا که نجات جان انسان‌ها و بازگرداندن امید به زندگی، هرگز جرم نبوده و نخواهد بود.

لغو این حکم و احکام ناعادلانه تمامی زندانیان عقیدتی کمترین اقدامی است که می‌تواند اندکی از اعتبار انسانی و اخلاقی را برای نظام عدالت کیفری بازگرداند.

قلب‌هایمان پر از غم اما سرشار از عشق و خشم است.
امروز، روزی است که اگر ظلم و بی‌عدالتی نبود، پسرمان، هژار مام‌خسروی، همراه با خواهر دوقلویش، تولد ۲۳ سالگی‌شان را جشن می‌گرفتند.
اما هژار در میان ما نیست. او را از ما گرفتند، اما یاد و نامش هرگز خاموش نخواهد شد، زیرا او فرزند همه ماست، نماد مقاومت یک ملت و فریادی است که تا ابد در گوش تاریخ خواهد پیچید.

امروز، ما مادران و خانواده‌های دادخواه بوکان، با قلب‌هایی که از داغ فرزندان‌مان می‌تپد و اشک‌هایی که از درد بی‌پایان جاری است، دوباره گرد هم آمدیم. در کنار هم، یاد و خاطره هژار را گرامی داشتیم و به خون پاک او و تمام عزیزانی که ناعادلانه از ما گرفته شدند، قسم خوردیم که راهشان را ادامه دهیم و صدای عدالت را روشن نگهداریم.

دو سال و چند ماه از روزی که عزیزانمان را از دست دادیم می‌گذرد. اما این زخم، ما را نه تنها پراکنده نکرد، بلکه به هم نزدیک‌تر کرد. این درد مشترک، ما را از خانواده‌هایی پراکنده به یک خانواده بزرگ تبدیل کرده است. خانواده‌ای که عشق به عدالت و مقاومت، آن را زنده نگه داشته است. اتحاد ما، چراغی است که در تاریکی ظلم روشن مانده است.

هژار مام‌خسروی، که در ۲۴ دی‌ماه ۱۳۸۱ در بوکان به دنیا آمد، در ۲۶ آبان‌ماه ۱۴۰۱ با شلیک مستقیم کشته شد و جان خود را از دست داد. اما او دیگر تنها پسر خانواده مام‌خسروی نیست؛ او فرزند تمام ماست، فرزندی که راهش ادامه دارد و خونش هرگز هدر نخواهد رفت.

هژار امروز ۲۳ ساله است. شاید جسم او در میان ما نباشد، اما خونش در رگ‌های ما جاری است و راهش در قدم‌های ما ادامه دارد.
ما خانواده‌های دادخواه بوکان هستیم و تا روزی که عدالت بر این سرزمین جاری شود، صدای عدالت را روشن نگه خواهیم داشت.