بیانیه اتحادیه آزاد کارگران ایران پیرامون تفاهم نامه نیروی انتظامی با آموزش و پرورش

🔴 تفاهم نامه ای برای نظم و انضباط اجتماعی یا سرکوب و ایجاد فضای رعب و وحشت

بار دیگر دولت جمهوری اسلامی همچون تعرض به حجاب اختیاری، خود را در معرض آزمونی پر  ریسک برای تشدید سرکوب و تثبیت فضای رعب و اختناق در کشور قرار داده است.

نه قادر شدند معلمان، کارگران، بازنشستگان، جوانان و دانشجویان را در خیابانها ساکت کنند و نه زنان را.

و این بار رو به محیطهای داخلی ادارات و آموزش و پرورش آورده اند تا با پادگانی کردن محیطهای کوچکتر، بخت خود را برای جلوگیری از جریان رو به پیش انقلاب اجتماعی جاری در کشور و فوران خشم مردم  از سرکوب و اختناق و فقر و فلاکت، و گرانی و تورم بیازمایند.

حکومتی که به لحاظ فرهنگی-ایدیولوژیک ورشکسته شده است و با بحرانهای عظیم و لاعلاج اقتصادی سیاسی دست و پنجه نرم میکند نیک میداند که روزنه ای برای اعاده سیطره فرهنگی- ایدیولوژیک ندارد.

تفاهم نامه نیروی انتظامی و آموزش و پرورش، تفاهم نامه ای برای  پادگانی کردن محیط مدارس با هدف مهار قهری آن نیروی بزرگ اجتماعی است که قلب تپنده خیزش "زن زندگی آزادی" بود.

این تفاهم نامه که ماده یک آن با عنوان " توسعه نظم و انضباط اجتماعی" آغاز و با ماده ۱۲ بند تعهدات فرماندهی انتظامی به شرح: "ابلاغ یا اجرای احکام قضایی فرهنگیان، کارکنان اداری و دانش آموزان از سوی مامور ابلاغ یا  اجرا در خارج از محیط آموزشی و پرورشی به  منظور حفظ حرمت محیط تعلیم و تربیت." پایان می پذیرد چیزی جز قانونی کردن حضور مستقیم نیروی انتظامی در داخل مدارس و ادارات آموزش و پرورش برای ایجاد رعب و وحشت و انفکاک نیروی بزرگ اجتماعی و جسور نهفته در آن، از سیر رو به پیش اعتراضات بزرگ مردمی نیست.

ناگفته پیداست که تحمیل چنین شرایطی با هدف فراهم کردن امکان بقا سیاسی اقلیت حاکم بر کشور، تحمیل یک فاجعه غیر قابل جبران به آموزش و پرورش و آینده کودکان و نوجوانان و جوانان است و باید متحدانه در برابر آن ایستادگی کرد.

مبارزه علیه این تفاهم نامه و عقب راندن حکومت  از اجرای آن،  مبارزه ای برای در هم شکستن  سرکوب و پادگانی کردن محیط مدارس، مبارزه ای برای صیانت از آموزش و پرورش فرزندانمان و مبارزه ای است بزرگ به وسعت مبارزه ما کارگران، معلمان، بازنشستگان، زنان، جوانان و عموم مردم ازادیخواه ایران برای رهایی از ستم و استبداد، جهل و خرافه و تبعیض و نابرابری.

متحد و یکپارچه علیه این تفاهم نامه ی سرکوب و اختناق ایستادگی کنیم.

اتحادیه آزاد کارگران ایران - دوم اردیبهشت ماه ۱۴۰۴

🆔
https://t.me/ettehad
✉️ 🔚 tamas
https://t.me/Ettehadyeh20

🔴  پروژه‌ای که شکست خورد؛ روایت سناریو‌سازی امنیتی علیه شورای هماهنگی

نویسنده: اسکندر لطفی

در سال‌های اخیر، حاکمیت با بحران‌هایی مواجه شده که دیگر با ابزارهای سنتیِ سرکوب قابل کنترل نیستند. افزایش آگاهی عمومی، رشد بدنه‌های اجتماعی مستقل و ریشه‌دار، و گسترش شبکه‌های صنفی و مدنی، نظم موجود را در تنگنا قرار داده است. در این میان، یکی از جدی‌ترین چالش‌های امنیتی برای جمهوری اسلامی، جنبش معلمان و به‌ویژه شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران بوده است؛ تشکلی مستقل، منسجم و با اتکا به سرمایه اجتماعی گسترده.

در اوج اعتراضات سراسری معلمان، وقتی خیابان به صدای بلند مطالبه‌گری بدل شده بود، نهادهای امنیتی در اقدامی هماهنگ، سناریویی ساختند تا با نسبت‌دادن «نفوذ بیگانگان» به این اعتراضات، مشروعیت شورا را زیر سوال ببرند. دیدار چند فعال صنفی با دو سندیکالیست فرانسوی، بهانه‌ای شد تا ماشین تبلیغات حکومتی وارد عمل شود؛ ده‌ها کلیپ در صداوسیما و رسانه‌های وابسته منتشر شد، واژه‌های نخ‌نمایی چون «نفوذ»، «جاسوسی»، «ارتباط با سرویس‌های خارجی» بار دیگر به میدان آمد، و پروژه‌ای تبلیغاتی – امنیتی برای بی‌اعتبارسازی این نهاد مردمی کلید خورد.

اما آنچه اتفاق افتاد، نه تثبیت امنیت برای حکومت، که شکست یک پروژه بود.

ساختار شورا، برخلاف بسیاری از تشکل‌های رسمی و نیمه‌رسمی، بر پایه‌ی مشارکت افقی، دموکراسی درونی، و تجربه‌ی زیسته‌ی صدها معلم در سراسر کشور بنا شده بود. بدنه‌ای که نه با دستور که با اعتماد زنده بود، و نه با تبلیغات بلکه با کنش مستمر و پاسخگویی به اعضا مشروعیت می‌گرفت. از همین رو، پروژه‌ی امنیتی – تبلیغاتی نتوانست در آن رخنه کند. بدنه شورا نه تنها از آن عبور کرد، بلکه پس از این هجمه‌ها، انسجام بیشتری یافت و تبدیل به تنها نهاد صنفی شد که توانست فعالیت خود را در همان سطح پیشین ادامه دهد.

این شکست، برای نهادهای امنیتی، نشانه‌ای نگران‌کننده بود: تاکتیک‌های نخ‌نما دیگر کار نمی‌کنند. سناریوهای ساخته‌شده در اتاق‌های تاریک، وقتی با واقعیت بدنه‌ی آگاه و سازمان‌یافته‌ی جامعه مواجه می‌شوند، فرو می‌ریزند.

برای ما که از نزدیک با این پروژه مواجه بودیم، روشن است که هدف، نه فقط چند فعال صنفی، بلکه نابودی یک ساختار بود؛ ساختاری که با اتکا به نیروی معلمان، بدون وابستگی به قدرت سیاسی یا سرمایه اقتصادی، توانسته بود خود را حفظ و تقویت کند.

امروز، با نگاهی به تجربه‌ی آن دوره، می‌توان گفت که این شکست برای دستگاه امنیتی، آغاز یک روند است. روندی که در آن، دیگر نمی‌توان با ابزارهای قدیمی، جنبش‌های نوین را متوقف کرد. شورای هماهنگی، تنها یک نهاد صنفی نیست؛ نماد مقاومتی آگاهانه و جمعی‌ست، و شکست پروژه‌های امنیتی علیه آن، نه اتفاقی مقطعی، بلکه محصول بلوغ و ایستادگی جامعه‌ی فرهنگیان است.

و این، امیدی‌ست که فراتر از شورا، در دل جامعه‌ای زنده و در حال پوست‌اندازی جاریست.

🆔
https://t.me/ettehad
✉️ 🔚 tamas
https://t.me/Ettehadyeh20

🔴تجمع خانواده‌های زندانیان سیاسی در مقابل زندان اوین با خواست لغو مجازات اعدام و  در اعتراض به قطع تماس‌ها، مسدود شدن کارت‌های بانکی و فشار برای انتقال عزیزانشان به زندان قزلحصار
#نه_به_اعدام

🆔
https://t.me/ettehad
✉️ 🔚 tamas
https://t.me/Ettehadyeh20