انسان‌ها در روند تولید اجتماعی موجودیت خود ناگزیر با یکدیگر وارد مناسباتی می‌شوند. این مناسبات، مناسبات تولیدی آنهاست، که از خواست و اراده ایشان مستقل و متناظر با مرحله معینی از رشد نیروهای تولیدی آنهاست. مجموعه این مناسبات ساختار اقتصادی جامعه یعنی آن زیربنای واقعی را تشکیل می‌دهد که بر آن روبنائى حقوقى و سیاسى سر برمى‌‌کشد، و متناظر با آن اشکال معینى از آگاهى اجتماعى شکل می‌گیرد. شیوه تولید حیات مادی انسان‌هاست که چند و چون پروسه کلی حیات اجتماعی، سیاسی و فکری آنها را تعیین می‌کند. آگاهی انسان‌ها نیست که چگونگی موجودیت‌شان را تعیین می‌کند، بلکه چگونگی موجودیت اجتماعی آنهاست که آگاهی‌شان را تعیین می‌کند.

ضمیمه کاپیتال
کارل #مارکس
https://telegram.me/ettehad
اتحادیه آزاد کارگران ایران

✅امروز ۵ مه، مصادف است با ۱۹۸مین سالروز تولد کارل مارکس

***
@IranSociology
کارل #مارکس: محق تر و مرتبط تر از هر زمان دیگری!

الکس گرانت / برگردان: #آرام_نوبخت

«مانیفست کمونیست» با این خطوط آغاز می شود که «شبحی بر فراز اروپا در گشت و گذار است». بیش از ۱۶۰ سال بعد، به نظر می رسد که شبح مارکسیسم، با افزایش هر روزۀ مخالفین و هوادارانش، نیرومندتر از هر زمانی است. اما چرا یک شاگرد فلسفۀ آلمان قدیم که بیش از ۱۰۰ سال پیش در گورستان «های گیت» لندن به خاک سپرده شده، این چنین مناقشه انگیز است؟

اگر هر کسی به روزنامه ها، گفته های سخنگویان دولت، قضات، تجار و آکادمیسین ها یا حتی جناب پاپ مقدس سر بکشد، خواهد شنید که مارکسیسم کهنه، بی ربط، نادرست و مرده است. اما این سؤال مطرح می شود که اگر هست، پس چرا چنین وقت و انرژی و پولی صرف ردّ چیزی می شود که مرده است؟ دست کم جناب پاپ باید این گفتۀ انجیل را به یاد بیاورد که «بگذار مردگان، مردگانِ خود را دفن کنند».

سرمایه داران هم هر خصلتی می توانند داشته باشند جز دست و دل بازی و ولخرجی. پس در پاسخ به این که چرا ثروتمندان و قدرت مداران چنین پول ها و وقت هایی را برای مبارزه با این ایدۀ به اصطلاح «مرده» بذل و بخشش می کنند، تنها به این نتیجه می رسیم که چون این ایده به هیچ وجه نمرده است؛ در واقع مارکسیسم واقعیت نظام این حضرات، یعنی سرمایه داری را افشا می کند و آن ها هم باید هر آن چه را که لازم است انجام دهند تا این واقعیت را از دید مردم- به خصوص کارگران و جوانان- پنهان کنند.
@IranSociology
«مارکسیسم کهنه شده»

گفته می شود که مارکسیسم، یک ایدۀ کهنه است و ما به چیزی جدید نیاز داریم. این نقد، با انواع مغلطه ها همراه هست. فراوان هستند ایده های قدیمی که امروز درست به اندازۀ زمان شکل گیری شان معتبر هستند. آیا مثلاً باید کل فلسفۀ یونان را دور بیندازیم، چون قدیمی است؟ آیا هیچ چیزی نیست که بشود از ظهور و سقوط امپراتوری روم، امپراتوری بریتانیا، آلمانِ نازی و غیره آموخت؟ ضمناً چه چیزی خیلی «قدیمی» محسوب می شود؟ هر چیزی که مال ۱۰۰ سال پیش باشد؟ یا ۵۰ سال؟ یا ۱۰ سال؟ ماه پیش؟ دیروز؟ نتیجۀ منطقی چنین نقدی این است که ما باید همۀ دانش و تجربه را دور بیندازیم. به علاوه چنین ادعایی از طرف سرمایه داری ریاکارانه است. اگر مارکسیسم قدیمی است، در آن صورت سرمایه داری که قدیمی تر است. «آدام اسمیت» که اقتصاد سیاسی کلاسیک سرمایه داری را تکامل بخشید، درست یک قرن پیش از مارکس قلم می زد! اما اسمیت هنوز هم در دانشگاه ها تدریس می شود و خود یکی از سرفصل های دروس اقتصادی است.

شما یک نسخه از «مانیفست کمونیست» را بردارید، بعد به کتابخانه بروید و دربارۀ هر کتاب دیگری که در قرن ۱۹ نوشته شده باشد جستجو کنید. به استثنای کتاب «منشأ انواع» داروین، هر کتاب دیگری که انتخاب کنید تقریباً به طور قطع صرفاً موضوعیت تاریخی دارد و دربارۀ جامعۀ امروز حرف نسبتاً کمی دارد. برعکس، به استثنای این یا آن کتاب، هیچ کتابی مدرن تر از «مانیفست» مارکس و انگلس پیدا نمی کنید. در این کتاب، مسألۀ تقسیم جامعه به طبقات، پدیدۀ جهانی سازی، بحران های جهانی اضافه تولید، دولت، استثمار و ستم بر زنان توضیح داده می شود.

بعد می گویند: «اما مارکس دربارۀ طبقۀ کارگر حرف می زد- طبقۀ کارگر دیگر به آن صورتی که در قرن ۱۹ بود، وجود ندارد!». این گفته کاملاً درست است، اما در عین حال نقد به مارکسیسم نیست. کسانی که به چیزهای «قدیمی» وقعی نمی گذارند، اغلب با سرخوشی تمام اصلاً نمی دانند که وضعیت امور در گذشته چگونه بوده است. اگر قرار بود افسانه ها را باور کنیم، لابد ارتش کارگران صنعتی صبح به صبح که بلند می شد آماده بود که انجیل مارکس مقدس را بخواند، اما امروز که ما در دنیای «آی پد» و رسانه های اجتماعی هستیم، حواس و حوصله برایمان نمی ماند. ای کاش این فانتزی درست بود. در دورۀ مارکس و انگلس، اکثریت قاطع بشریت، دهقانان بودند و نه کارگران مزدبگیر. تنها در بریتانیا بود که طبقۀ کارگر اکثریت جامعه را می ساخت. در کمون پاریسِ ۱۸۷۱، یعنی تنها انقلابی که مارکس برای دیدنش زنده بود، یک کارگاه متوسط متشکل از تنها هشت کارگر بود. این کم تر از نصف تعداد «همقطاران» در یک فروشگاه فست فود یا کافی شاپ است که ظاهراً «اتمیزه» شده اند و آگاهی طبقاتی به هیچ شکل در آن ها نفوذ نمی کند. با این وجود کارگران پاریس به بیان مارکس «به آسمان یورش بودند»
متن کامل در فایل زیر 👇👇👇👇👇
✅کانال جامعه شناسی
@IranSociology

#جامعه درست با همان ویژگی‌ دولت رفتارمی‌کند، منتها به شکل مودبانه تر،جامعه شما را بیرون نمی‌‌اندازد،بلکه آن را برایتان چنان ناراحت کننده می‌سازد که با خواست خودتان بیرون می‌روید.
#مارکس
@ettehad

نگذارید به کمک واژه انتزاعی آزادی، این امر رابه شماتحمیل کنند.

آزادی چه کسی؟

این آزادی یک فرد عادی درحضور فرد دیگری نیست.

این آزادی ای است که سرمایه برای له کردن کارگردارد.

#مارکس

🔴"کار" برای ثروتمند شگفتی ها می آفریند، اما برای کارگر محرومیت و مشقت پدید می آورد.
"کار" کاخ ها به وجود می آورد اما برای کارگر زاغه و الونک پدید می آورد.

#مارکس
@ettehad

🔴 اقتصاد جامعه و #پول زیربنای رفتارهای روانی و اخلاقی مثبت انسانهاست


فردی که سراسر زندگیش را با انجام چند حرکت کوچک در فرایند #تولید می گذراند قادر نخواهد بود تا هوش و ذکاوت خود را توسعه دهد و یا تخیلش را به کار اندازد ؛ عادت بکاربردن قریحه و توانائیهای خویش را از دست می دهد و غالباً تا آنجائی که برای آدمیزاد امکان دارد به موجودی نادان و سرگشته مبدل می شود.
در #فقر ، توانائیهای روحی و اخلاقی او موجب می شود که نه تنها ازگفتگو و معاشرت لذت نبرد بلکه حتی فاقد احساس عاطفه و محبت شود و بسیاری از وظایف
خانوادگی را به درستی انجام ندهد.

#مارکس
#دستنوشته_های_اقتصادی_و_فلسفی

https://telegram.me/ettehad