Forwarded from راهیانه
♦️مردمان نامرئی♦️
(چرا به خیابان می‌آیند؟)
▪️جایی در کتاب‌های درسی ندارند. درس‌ها و حرف‌ها و عکس‌های کتاب‌های درسی، شبیه آنها نیست. در رسانه‌های رسمی انکار می‌شوند: نه اخبار اتفاقات مربوط به خودشان را می‌بینند، نه چهره‌هایشان را. آدم‌های رسانه‌های رسمی، شبیه هیچ‌کدام‌شان نیستند. جایی در تقویم رسمی ندارند. غالب مناسبت‌های محبوب‌شان در تقویم نیست. شادی‌های جمعی و غم‌های جمعی‌شان همه غیررسمی است. جایی بیرون از تقویم (به پژوهش درخشان «زمان در زندان» نگاه کنید).
▪️هنرمندان و قهرمانان و چهره‌های محبوب‌شان جایی در هیچ فضای رسمی ندارند. هر که را که گوش می‌کنند، دوست می‌دارند و می‌بینند جایی در فضاهای رسمی ندارند.سیاستمداران‌شان، سال‌هاست که از صحنه سیاست حذف می‌شوند. نماینده‌ای در مجلس و دولت و حکومت ندارند. همان نصف و نیمه نماینده‌هایی که گاه حرف دل این‌ها را می‌زدند هم حذف شده‌اند. اراده‌هایشان برای تغییر در سیاست‌های خارجی و داخلی محقق نمی‌شود. برعکس، هر چه نمی‌خواهند می‌شود و آنچه می‌خواهند نمی‌شود.
▪️آنها، را نامرئی کرده‌اند. این، داستان اکثریتی از این جامعه است. وجود آنها، اصل ِ بودن‌شان، دهه‌هاست که انکار می‌شود. انگار می‌خواهند به آنها بگویند که نیستند.
▪️برای حاکمان، دهه‌هاست که مردم، تنها «بخشی» از جامعه‌اند: حزب‌اللهی‌ها. باقی، مذهبی یا غیرمذهبی، «مردم» به شمار نمی‌روند. تنها آن بخش همراه ِ همصدا با قدرت است که انحصار دیده‌شدن را در اختیار دارد. تنها آنها هستند که می‌توانند مرئی باشند.
▪️جامعه‌شناسی می‌گوید که احساس بودن، نیازمند ِ «ابراز» بودن است. اگر خودت را جایی، در چیزی، نبینی، وجود نداری. کم‌کم خودت هم خودت را فراموش می‌کنی. برای احساس ِ بودن، نیاز به ابراز بودن داری. نیاز داری دیده‌شوی. شنیده‌شوی. به رسمیت شناخته شوی. وقتی تمام راه‌های رسمی دیده‌شدن، شنیده‌شدن و به رسمیت شناخته‌شدن، بسته شده‌است، تنها راه ابراز و احساس وجود داشتن، حضور در خیابان می‌شود. نوشته‌شدن بر دیوارها. فریاد شدن بر بام‌ها. دیده شدن، دوباره آن بخش انکار شده را مردم می‌کند. به آنها حس بودن می‌دهد.
▪️همین هم هست که شعار چندین سال قبل انکارشدگان این بود: «ما هستیم». مسأله، اثبات وجود داشتن است. مسأله، «ابراز وجود» است. حس بودن. چه کسی این بخش از مردم را به خیابان می‌آورد؟ کسی که سال‌هاست از تمامی عرصه‌های ابراز وجود دیگر بیرونشان کرده‌است.
راهیانه|@raahiane
#از_رنجی_که_میبریم|#جامعه|#خواندن
(چرا به خیابان می‌آیند؟)
▪️جایی در کتاب‌های درسی ندارند. درس‌ها و حرف‌ها و عکس‌های کتاب‌های درسی، شبیه آنها نیست. در رسانه‌های رسمی انکار می‌شوند: نه اخبار اتفاقات مربوط به خودشان را می‌بینند، نه چهره‌هایشان را. آدم‌های رسانه‌های رسمی، شبیه هیچ‌کدام‌شان نیستند. جایی در تقویم رسمی ندارند. غالب مناسبت‌های محبوب‌شان در تقویم نیست. شادی‌های جمعی و غم‌های جمعی‌شان همه غیررسمی است. جایی بیرون از تقویم (به پژوهش درخشان «زمان در زندان» نگاه کنید).
▪️هنرمندان و قهرمانان و چهره‌های محبوب‌شان جایی در هیچ فضای رسمی ندارند. هر که را که گوش می‌کنند، دوست می‌دارند و می‌بینند جایی در فضاهای رسمی ندارند.سیاستمداران‌شان، سال‌هاست که از صحنه سیاست حذف می‌شوند. نماینده‌ای در مجلس و دولت و حکومت ندارند. همان نصف و نیمه نماینده‌هایی که گاه حرف دل این‌ها را می‌زدند هم حذف شده‌اند. اراده‌هایشان برای تغییر در سیاست‌های خارجی و داخلی محقق نمی‌شود. برعکس، هر چه نمی‌خواهند می‌شود و آنچه می‌خواهند نمی‌شود.
▪️آنها، را نامرئی کرده‌اند. این، داستان اکثریتی از این جامعه است. وجود آنها، اصل ِ بودن‌شان، دهه‌هاست که انکار می‌شود. انگار می‌خواهند به آنها بگویند که نیستند.
▪️برای حاکمان، دهه‌هاست که مردم، تنها «بخشی» از جامعه‌اند: حزب‌اللهی‌ها. باقی، مذهبی یا غیرمذهبی، «مردم» به شمار نمی‌روند. تنها آن بخش همراه ِ همصدا با قدرت است که انحصار دیده‌شدن را در اختیار دارد. تنها آنها هستند که می‌توانند مرئی باشند.
▪️جامعه‌شناسی می‌گوید که احساس بودن، نیازمند ِ «ابراز» بودن است. اگر خودت را جایی، در چیزی، نبینی، وجود نداری. کم‌کم خودت هم خودت را فراموش می‌کنی. برای احساس ِ بودن، نیاز به ابراز بودن داری. نیاز داری دیده‌شوی. شنیده‌شوی. به رسمیت شناخته شوی. وقتی تمام راه‌های رسمی دیده‌شدن، شنیده‌شدن و به رسمیت شناخته‌شدن، بسته شده‌است، تنها راه ابراز و احساس وجود داشتن، حضور در خیابان می‌شود. نوشته‌شدن بر دیوارها. فریاد شدن بر بام‌ها. دیده شدن، دوباره آن بخش انکار شده را مردم می‌کند. به آنها حس بودن می‌دهد.
▪️همین هم هست که شعار چندین سال قبل انکارشدگان این بود: «ما هستیم». مسأله، اثبات وجود داشتن است. مسأله، «ابراز وجود» است. حس بودن. چه کسی این بخش از مردم را به خیابان می‌آورد؟ کسی که سال‌هاست از تمامی عرصه‌های ابراز وجود دیگر بیرونشان کرده‌است.
راهیانه|@raahiane
#از_رنجی_که_میبریم|#جامعه|#خواندن
nahang.ir
مشخصات، قیمت و خرید کتاب زمان در زندان اثر زهره سروش فر | نهنگ
مشخصات، قیمت و خرید کتاب زمان در زندان اثر زهره سروش فر نشر آرما از فروشگاه نهنگ