کانال تخصصی روان شناسی مثبت

📘امیلی دیکنسون، ظرافت و شکستنی بودن امید را این گونه به ما خاطرنشان می‌کند: «امید چیزی است پَردار.» این رشته‌ی ظریف، که انسان‌ها را زنده نگاه می دارد، هرگز نباید پاره شود. در روان درمانی، ما نه تنها چیزهایی را که بیمار در خودش می بیند، بلکه چیزهایی را که هنوز نمی تواند ببیند نیز می پذیریم. ما با این کار ایمان و امید خودمان را وام میدهیم.

الكلى، مبتلا به اسکیزوفرنی، مبتلا به اختلال شخصیت مرزی، و عقب افتاده‌ی ذهنی مقولات و تشخیص های پزشکی اند، اما افرادی که در پس این برچسب ها پنهان شده اند کیستند؟ یک درمانگر هرگز بیماری تشخیص داده شده را درمان نمی کند، بلکه قلب شکسته را، که عامل ایجاد آن است، درمان می‌کند. روزی یکی از انترن‌های پزشکی با وحشت پیش یکی از همکاران من آمد و از او خواست از بیمارش بخواهد به بیمارستان بازگردد. آن بیمار، که خودبیمارانگار بود، در طی هفته قبل سه بار از آن انترن خواسته بود او را معاینه کند. انترن به بیمار گفته بود باید اطمینان حاصل کند او دچار حمله ی قلبی نیست. بیمار با گریه از مطب او گریخته بود.
همکار من به آن بیمار تلفن کرد و از او خواست برای مشاوره به بیمارستان بیاید. وی با بیمار صحبت کرد و متوجه نکته‌ی مهمی در گذشته‌ی او شد: پسر او یک سال قبل به قتل رسیده بود. همکار من به آن بیمار گفت، «پزشک تو متوجه نشده که تو نه از یک حمله‌ی قلبی، بلکه از یک قلب شکسته رنج می‌بری.» این بیمار به روان درمانی روی آورد و به سرعت بهبود یافت.
او با از دست دادن پسرش دیگر کسی را برای دوست داشتن نداشت،بنابراین برای برطرف کردن نیازهای «خودبیمارانگاری‌اش» به کار داوطلبانه در بیمارستان پرداخت، جایی که در آن کتاب پخش می کرد، برای بیماران کتاب می‌خواند و با آن‌ها صحبت می کرد. بیمارها به پسرش تبدیل شده بودند و بیمارستان خانه اش، تا درمانگر به او کمک کرد قلب شکسته اش را التیام دهد.
ما به درمانگری نیاز نداریم که اعتقاد آسیب شناختی ما به ناامید بودن را تقویت کند؛ بلکه به راهنمایی نیاز داریم که ما را به امید واقع بینانه سوق دهد. زیرا حتی اگر درمانگر نتواند بالاترین امیدها را به ما دهد، حداقل می تواند ما را به بالاترین استعدادهای بالقوه مان رهنمون کند.
وقتی که هیچ امیدی نداریم، در واقع با دفاع هایی که نمی بینیم و دروغ‌هایی که نمی‌توانیم تشخیص دهیم کور شده‌ایم. ناامیدی، هر چقدر هم که آن را منطقی جلوه دهیم، امتناع ما را از رابطه برقرار کردن با توانایی و ظرفیتی نشان می‌دهد که زیر آسیب دفن شده است. کشف آن جوهر و ذات پوشیده و نهان هنر و موهبت گوش دادن است. اگر ذات پنهان افراد را فراموش کنیم و به دنبال آن نباشیم، امید می میرد.
درمانگر به ما کمک می کند راهی به سوی امکانات جدید بیابیم. هر چقدر هم که خود را محدود کنیم، درمانگر همچنان می تواند دریابد چگونه میتوانیم از آن محدودیت ها گذر کنیم. نا امیدی فعلی ما تنها حاصل نیم نگاه ناقص ماست، زیرا مابقی ما در بیرون از دفاع‌هایمان زندگی می کند. ایمان درمانگر به ما به این معنی است که او چیزی را می بیند که ما نمی بینیم: کسی که در ماورای چشم بندهای خود هستیم.روان درمانی به ما کمک می کند خود را ببینیم، آن گستره و وسعتی که بیرون از تصویر ما از خود وجود دارد. با رهایی از توهمات خود می توانیم نگاهی به آنچه هستیم بیندازیم و به اعماق خود گوش فرا دهیم.

منبع:دروغ‌هایی که به خود می‌گوییم
نوشته:جان فردریکسون

13.0K views15:47