مسعود رجوی؛ مرده‌ای که نباید بمیره
رجوی سال‌هاست مُرده، ولی مجاهدین مرگش رو کتمان می‌کنن.
چرا؟ چون اگه بگن مرده، باید بگن کی داره تصمیم می‌گیره؟
باید مریم قجر از سایه شوهر خیالی‌ش بیاد بیرون.
برای مجاهدین، رجوی یه جنازه‌ست که هنوز نون می‌ده؛ پس نباید بمیره!

‏مجاهدین از شکنجه فاطمه امینی ناله می‌کنن،
اما ۶۰ ساله جنازه‌شو بردن سر هر میتینگ و شوی تبلیغاتی.
نه برای آزادی، نه عدالت؛
برای قهرمان‌سازی مصنوعی از فرقه‌ای که خودش زن‌ها رو وادار به رقص و طلاق می‌کرد.
فاطمه مُرد، شما داستانش رو مصادره کردین.
‎#همكارى_ملى

چپ‌های ضدسلطنتی پیش از انقلاب، با موجی از ترور و بمب‌گذاری، کوچه و خیابان‌های ایران را به صحنه خون و وحشت بدل کردند؛ پرونده‌هایی که دهه‌هاست در غبار بی‌توجهی مانده‌اند. این جنایات، صرفاً بخشی از تاریخ سیاه خشونت نیستند، بلکه مصداق بارز تروریسم سازمان‌یافته‌اند. همان‌طور که داعش، القاعده و سپاه پاسداران در دادگاه‌های بین‌المللی محکوم و در فهرست گروه‌های تروریستی قرار گرفتند، وقت آن رسیده جامعه جهانی برای عدالت تاریخی اقدام کند: شکایت از این گروه‌ها در مراجع بین‌المللی و ثبت رسمی نام‌شان در لیست سیاه تروریسم، گامی ضروری برای احقاق حق ملت ایران است.

کارنامه‌ی بهزاد نبوی از مجاهدین سابق تا وزارت در جمهوری اسلامی، با تصاویر ارتباطش با بمب‌گذاران مجاهدین مثل لطف الله میثمی هم روشن است؛ چنین چهره‌ای امروز علیه شاهزاده رضا پهلوی سخن می‌گوید، اما این حملات چیزی جز ادامه‌ی همان خصومت تاریخی با هویت ملی و سلطنت مشروع ایران نیست.

بهزاد نبوی؛ بچه‌محل مجاهدین در فتنه ۵۷

فتنه ۵۷ دو هیولای همزاد به ایران تحمیل کرد: رژیم آخوندی و فرقه رجوی، هر دو با یک ریشه و دشمن ایران.
بهزاد نبوی، همانند رجوی، شیفته شعارهای ضد امپریالیسم و اقتصاد دولتی بود، با این تفاوت که رجوی خیابان را به آشوب کشید و نبوی در وزارتخانه و مجلس رژیم، همان تفکر را در قالب قانون و نهاد رسمی پیاده کرد.
اگر امروز نبوی «پدر چپ اسلامی» خوانده می‌شود، باید دانست او نسخه خانگی رجوی است: بدون خشونت خیابانی، اما با همان سم فکری.
برای پادشاهی‌خواهان، فرقی نیست: یکی مزدور صدام، دیگری ستون پنجم در رژیم؛ هر دو محصول فتنه ۵۷ و دشمن ایران.

ری‌استارت؛ چرا به پهلوی می‌تازد؟

ری‌استارت سال‌هاست ثابت کرده نه جنبش سیاسی است و نه آلترناتیو، بلکه یک پروژه‌ی پر سر و صدا برای انحراف افکار عمومی است. تمام «شورش» این جریان خلاصه شده در هیاهو، فحاشی و توهین؛ و جالب اینکه نوک همه این حملات نه به سمت جمهوری اسلامی، بلکه به سمت جناب شاهزاده رضا پهلوی است.

اینکه ری‌استارت وقت و انرژی خود را صرف توهین به پهلوی می‌کند، بهترین سند مزدوری و مأموریتش است. دشمن اصلی ملت ایران روشن کیست، اما ری‌استارت مأموریت دیگری دارد: تخریب تنها آلترناتیو جدی و مشروع، یعنی شاهزاده رضا پهلوی.

ری‌استارت هرچه بیشتر ناسزا بگوید، بیشتر ماهیتش را لو می‌دهد: اپوزیسیون قلابی، ابزار تبلیغاتی، و یک «مزدور تمام‌عیار» در پوشش مبارزه. طنز ماجرا اینجاست که با هر توهینی به پهلوی، ناخواسته اعتراف می‌کند که خطر واقعی فقط پهلوی است.

سید محمد حسینی و معمای مزدورِ صادق

اگر روزی سید محمد حسینی رهبر ری‌استارت بگوید: «من مزدور خامنه‌ای هستم»، باز هم عده‌ای با تعجب خواهند گفت: نه بابا! داره نقش بازی می‌کنه!

او سال‌هاست با فرمول نخ‌نما پیش می‌رود: فریاد، فحاشی، تهدید به تجزیه وقتل‌عام، و در نهایت ضربه زدن نه به جمهوری اسلامی، که به اپوزیسیون واقعی. پروژه‌ای که حتی کودک دبستانی هم می‌فهمد ازاتاق عملیات ولایت بیرون آمده است.

طنز ماجرا همین‌جاست: اگر خامنه‌ای بخواهد یک شو برای تخریب اپوزیسیون راه بیندازد، چه کسی مناسب‌تر از مجری سابق صداوسیما؟ کسی که وقتی از پشت میکروفن ناسزا می‌گوید، جمهوری اسلامی از خنده غش می‌کند!

برای اثبات مزدور بودن کافی است کارنامه‌اش را مرور کنید:؛

حمله‌ی شبانه‌روزی به شاهزاده رضا پهلوی

تبلیغ یأس و ناامیدی

انحراف افکار از دشمن اصلی یعنی جمهوری اسلامی


همین‌ها کافی است تا به قول عوام، سند مالکیتش به نام بیت رهبری ثبت شود.

در واقع، حسینی تنها مزدوری‌ست که حتی اگر علنی هم اعتراف کند، باز کسانی می‌گویند: «نه بابا! اینم از تاکتیک جدیده!» اما حقیقت روشن است: ری‌استارت هرگز آلترناتیو نبود؛ فقط "اکانت فیک" رژیم بود.

ری‌استارت؛ تله‌ای برای خشم جوانان

فراخوان‌های ری‌استارت نه مبارزه است، نه امید. این همان برنامه اتاق فکر جمهوری اسلامی برای شناسایی مبارزان واقعی و تخلیه انرژی خشم مردم است.

هر واکنشی که نشان می‌دهی، هر هیجانی که خرج می‌کنی، در واقع به نفع دشمن تمام می‌شود. ری‌استارت نه اپوزیسیون، نه آلترناتیو؛ فقط ابزاری برای مهار مردم است.

یاد بگیر: هر نمایش پرهیاهویی که تو را جذب می‌کند، تور رژیم برای خنثی کردن خیزش واقعی است.

سید محمد حسینی؛ دلقکی که بعد از مهاجرت زندگی سخت و تاریکی را تجربه می‌کرد، ناگهان با یک پیشنهاد «خیلی سخاوتمندانه» روبه‌رو شد:
«اگر برای ما کار کنی، خانواده‌ات در خارج از ایران راحت زندگی خواهند کرد.»

و این‌گونه بود که حسینی تبدیل شد به مهره‌ای در دستگاه اطلاعاتی و امنیتی رژیم؛ یعنی همان کسی که سال‌ها پیش شاید فقط بلد بود جلوی دوربین جیغ بکشد و فحش بدهد، حالا نقش «اپوزیسیونِ کنترل‌شده» را بازی می‌کرد.

اما ایرج مصداقی داستان را از زاویه‌ای دیگر روایت می‌کند: حسینی، در واقع، دوست روح‌الله زم است. و زم هم دوست علی جوانمردی و امیرعباس فخرآور.
حکایت دوستان، حکایت مسیرهای تاریک و پرپیچ‌وخم است؛ اگر کسی را نمی‌شناسی، فقط به دوستانش نگاه کن، بگویم؟ گاهی همه چیز دقیقاً همان نیست که به چشم می‌آید. امروز شاید بین‌شان دعوا باشد و شکراب به نظر برسد، اما پشت پرده، سناریوها و نقشه‌ها رنگ دیگری دارد.

حسینی، دلقک مهاجر، حالا نقش «اپوزیسیون با ضمانت دولتی» را بازی می‌کند؛ و ما همچنان می‌نشینیم و تماشایش می‌کنیم، با کمی خنده، کمی تعجب، و کلی سوال درباره دوستان و دوستانِ دوستانش…

🎭 دلقک صادراتی

سید محمد حسینی، رهبر خودخوانده «ری‌استارت»، خودش بهترین افشاگر خودش است! 😂
سال ۸۴ در ستاد احمدی‌نژاد می‌چرخید، جلوی دوربین‌های رژیم سینه می‌زد، حالا ژست «رهبر اپوزیسیون» گرفته.

اعتراف کرده با رژیم در ارتباط بوده؛ خب، وقتی خود دلقک می‌گه، دیگه چه نیازی به سند داریم؟ 🤡
تمام نقشش ساده است: فحش، عربده، و در آخر خدمت به همان سیستمی که ادعای جنگ با آن را دارد.

📌 اسم واقعی‌اش؟ «کمدین امنیتی» نه اپوزیسیون!

📌 جاکش وسط جنگ!

در حالی که همه درباره تنش واقعی بین اسرائیل و جمهوری اسلامی صحبت می‌کنند، سیدمحمد حسینی، همان «دلقک صادراتی»، مشغول بازپخش افسانه‌های ۴۰ ساله است: «اسرائیل و جمهوری اسلامی با هم دوست هستند و همکاری می‌کنند!» 😏

💥 وسط بحران واقعی، او روایت‌های خیالی می‌سازد، خود را کارشناس جا می‌زند و با داستان‌های مضحک، مخاطب را سرگرم توهمات خودش می‌کند.

🔍 فرمول همیشگی حسینی:
حسینی همیشه وسط بحران‌ها وارد می‌شود، حرف‌های غیرواقعی می‌زند، ژست تحلیلگر می‌گیرد و در نهایت تنها توهمات خودش را پروموت می‌کند، در حالی که سلطنت‌خواهان واقعی را به تمسخر می‌گیرد و تلاش می‌کند وجدان براندازان را خسته و گیج کند.

⚡️ نتیجه:
حسینی نه تاریخ می‌فهمد، نه سیاست؛ او فقط یک بلندگوی خنده‌دار است که وسط جنگ، افسانه‌های قدیمی را دوباره زنده می‌کند، سلطنت‌خواهان را کوچک می‌کند و خودش را مهم نشان می‌دهد.