همبستگی ایرانی

سخنرانی در همایش کوروش بزرگ در تورنتو: مسئولیت ایرانی بودن

جمعه ۲ آبان ۱۴۰۴/۲۵۸۴
۲۴ اکتبر ۲۰۲۵
—
نام کوروش بزرگ، هنوز برای ملت ایران در جهان آبرو می‌خرد.
او یادآور شکوه ایران است؛ حتی در روزگاری که سایهٔ شوم رژیمی ضدایرانی، میهن‌مان را تاریک کرده است.

اما کوروش، تنها یک یادگار و افتخار تاریخی نیست؛ او پیام‌آور مسئولیتی است که بر دوش ماست. و من امروز اینجا هستم تا این مسئولیت را یادآور شوم، و بر ضرورت و فوریت آن تاکید کنم: نجات و بازپس‌گیری ایران از چنگ کسانی که آن را به پادگان امت‌گرایی و جاهلیت خود بدل کرده‌اند، و از خاکی که بیش از ۲۵۰۰ سال پیش، مَهد داد بود، بیداد را به جهان پراکنده‌اند.

جای شگفتی نیست اگر جمهوری اسلامی از نام کوروش می‌هراسد، چرا که کوروش، یادآور هر آن چیزی است که این رژیم نیست: ایرانیت، انسانیت، آزادی، و رواداری.

اما بر خلاف رژیم اسلامی، ما ملت ایران وارثان راه کوروش هستیم؛ قدرت را نه برای سلطه، که برای سامان و داد می‌خواهیم. کوروش در بابِل، به سربازانش گفت: «آرام گام بردارید تا در دل مردم، هراس نیفکنید.» او نخستین فرمانروایی بود که اقتدار را با مدارا در-آمیخت؛ آزادی باور و رواداری مذهبی را پاس داشت و ترویج کرد؛ و به ما آموخت که سیاست می‌تواند و باید با راستی یکی شود؛ نه با فریب. به همین سبب، جهان نیز امروز از #کوروش_بزرگ به نیکی یاد می‌کند، و آنچه در منشور جاودانه‌اش آمده، پایهٔ نظم انسان‌گرا و آزادی‌محور جهان مدرن شده است.

هم‌میهنان!

ایرانی بودن، فقط شناسنامه و تبار و ملیت نیست؛ بلکه مسئولیت‌آفرین نیز است:
مسئولیت در برابر امروز و فردای میهن.
مسئولیت پاسداری از راستی.
مسئولیت به‌دست‌آوردن و نگهداری از آزادی.
مسئولیت پاسداشت کرامت و عزت هر شهروند ایرانی.
و مسئولیت ایستادگی در نبرد با تاریکی.

امروز، دولت ایران -در کلیت خود- در اشغال اسلام‌گرایان است، و زمان، علیه ماست. هر لحظه‌ تاخیر، بهایی سنگین دارد. پنجرهٔ نجات ایران محدود است؛ و اگر از دست برود، شاید دیگر هرگز گشوده نشود. اکنون، در یکی از سخت‌ترین و تاریک‌ترین فصل‌های تاریخ ایران، دیگر پرسش این نیست که چه باید کرد. پرسش این است:
اگر نه اکنون، پس چه زمانی؟
اگر نه ما، پس چه کسی؟
و اگر امروز اقدام نکنیم، چه بر ایران خواهد رفت؟

اکنون، زمان گسترش گروه‌های کوچک مبارزه، و آماده شدن برای نبرد آخر است.

ملت‌ها زمانی بزرگ می‌شوند که سرنوشت خود را با دستان خویش رقم بزنند، نه اینکه دیگران برایشان تصمیم بگیرند. ملت ایران نیز باید تصمیم‌ساز سرنوشت خویش باشد. سرزمین ما، شایسته شکوه و آزادی است. و این، بر عهده‌ی ماست که ایران را از این رژیم تبهکار و اهریمنی پس بگیریم.

ما ملت بزرگی هستیم، و این را بارها نشان داده‌ایم: آنگاه که با فریاد #ایران_را_پس_می‌گیریم، خیزش ملی خود را آغاز کردیم. اما این مبارزه، که در دی‌۹۶، در #آبان۹۸، و در خیزش۱۴۰۱، با فداکاری فرزندان جاویدنام میهن، دستاوردهای ارزشمندی داشته، هنوز پایان نیافته است. پایان این مبارزه، روزی‌ست که ایران از چنگال جمهوری اسلامی رها شود و حاکمیت ملی به مردم بازگردد.
و آن روز که ملت ما آزاد شود، جهانیان، ایرانِ دیگری را خواهند دید: ایرانی که منابعش نه برای صدور نفرت و ترور، بلکه برای پیمان‌های صلح و همکاری به کار می‌رود. ایرانی که «پیمان ابراهیم» را به #پیمان_کوروش ارتقا می‌دهد، و خاورمیانه را با رواداری و خِرَد، آشتی می‌دهد؛ چنانکه کوروش بزرگ چنین کرده بود.

و آنگاه پژواک این سخن کوروش، دوباره در سپهر تاریخ، طنین‌انداز خواهد شد: «کوروش، پادشاهِ جهان، پادشاهِ اَنشان، پسرِ کمبوجیه. خدایان بزرگ، همهٔ زمین‌ها را به دست من سپردند، و من، این سرزمین را در آرامش و صلح قرار دادم.»

هرودوت، تاریخ‌نگار یونانی، می‌نویسد که ایرانیان، به سبب مِهر و دادِ کوروش، او را «پدر» می‌خواندند. و در آبان ۱۳۹۵، فرزندان کوروش، از جای‌جای ایران در پاسارگاد گِرد هم آمدند و فریاد زدند: «ایران وطن ماست، کوروش پدر ماست!»

اما ما، فرزندان شایستهٔ او نخواهیم بود، اگر مسئولیت خود را ناچیز بشماریم.

کوروش ما را می‌خواند:
برخیزید!
ایران را از اهریمن اشغالگر پس بگیرید!
نام ایران را بار دیگر با صلح و آزادی پیوند بزنید!
و شکوه و عظمت را به میهن بازگردانید!
پیش از آن‌که دیر شود؛ پیش از آن‌که ایران از دست برود.

پاینده ایران

@OfficialRezaPahlavi

❤2

49 views06:42