.
https://bit.ly/31qC4ws
.
برخی از خانواده‌های قربانیان اعدامهای دهه ۶۰، هیچ‌گاه وصیت‌نامه عزیزان‌شان را دریافت نکردند و به برخی نیز وصیت‌نامه‌هایی داده شد که بسیار کوتاه بودند و به طور مشخص تحت نظارت ماموران نوشته شده بود و یا بخش‌هایی از آن مخدوش و ناخوانا شده بود. منصوره بهکیش در مورد وقایع پس از تابستان ۱۳۶۷ می‌گوید: «به صورت تلفنی در آبان و آذرماه خبر اعدام بچه‌ها را به خانواده‌ها دادند و خواستند که از کمیته‌های مختلف تهران ساک‌های آنها را تحویل بگیریم. به هرکسی یک ساک دادند که در آن چند تکه لباس بود و خیلی از این لباس‌ها نیز متعلق به فرد اعدامی نبود، این تصور بود که زندانیان گاهی لباس‌های‌شان را با یکدیگر عوض می‌کردند، ولی این امکان نیز وجود داشت که لباس‌ها را همین طوری در ساک‌ها ریخته باشند. نه وصیت‌نامه‌ای، نه محل دفنی و نه جسدی به ما دادند. هیچی. بعد هم تهدید و تهدید که به هیچ وجه حق ندارید اعتراض و سر و صدا کنید و نباید مراسم بگیرید. یعنی آن‌قدر تهدیدها شدید بود که واقعاً ما خانواده‌ها مانده بودیم که چه باید بکنیم. البته خانواده‌ها اغلب مراسم گرفتند و به اشکال مختلف نیز صدای اعتراض‌شان را بلند کردند. آن موقع خیلی‌ها خاوران را نمی‌شناختند، به دفتر بهشت زهرا مراجعه می‌کردند و پاسخی نمی‌دادند و می‌گفتند در لیست‌مان چنین فردی را نداریم و به اوین حواله‌شان می‌دادند، به اوین می‌رفتند، می‌گفتند اگر بچه‌تان کشته شده بروید بهشت زهرا. خیلی از خانواده‌ها را این گونه سنگ‌قلاب کردند تا این که بالاخره خاوران را یافتند، بدون آن که مطمئن باشند عزیزشان در آنجاست یا این که بدانند در کدام گوشه و به چه شکلی دفن شده است.»
.
بیشتر بخوانید: «داستان ناتمام، مادران و خانواده‌های خاوران، سه دهه جست‌وجوی حقیقت و عدالت»
https://bit.ly/2BPZ7mR
#مادران_خاوران #کشتار۶۷ #تابستان۶۷ #اعدامهای۶۷ #دادخواهی #۱آبان۹۹ #22Oct2020
ارسال فيلم، عکس و مطلب به ما:
▫️Telegram ID: @iranncmedia 👈
@irannc
https://bit.ly/31qC4ws
.
برخی از خانواده‌های قربانیان اعدامهای دهه ۶۰، هیچ‌گاه وصیت‌نامه عزیزان‌شان را دریافت نکردند و به برخی نیز وصیت‌نامه‌هایی داده شد که بسیار کوتاه بودند و به طور مشخص تحت نظارت ماموران نوشته شده بود و یا بخش‌هایی از آن مخدوش و ناخوانا شده بود. منصوره بهکیش در مورد وقایع پس از تابستان ۱۳۶۷ می‌گوید: «به صورت تلفنی در آبان و آذرماه خبر اعدام بچه‌ها را به خانواده‌ها دادند و خواستند که از کمیته‌های مختلف تهران ساک‌های آنها را تحویل بگیریم. به هرکسی یک ساک دادند که در آن چند تکه لباس بود و خیلی از این لباس‌ها نیز متعلق به فرد اعدامی نبود، این تصور بود که زندانیان گاهی لباس‌های‌شان را با یکدیگر عوض می‌کردند، ولی این امکان نیز وجود داشت که لباس‌ها را همین طوری در ساک‌ها ریخته باشند. نه وصیت‌نامه‌ای، نه محل دفنی و نه جسدی به ما دادند. هیچی. بعد هم تهدید و تهدید که به هیچ وجه حق ندارید اعتراض و سر و صدا کنید و نباید مراسم بگیرید. یعنی آن‌قدر تهدیدها شدید بود که واقعاً ما خانواده‌ها مانده بودیم که چه باید بکنیم. البته خانواده‌ها اغلب مراسم گرفتند و به اشکال مختلف نیز صدای اعتراض‌شان را بلند کردند. آن موقع خیلی‌ها خاوران را نمی‌شناختند، به دفتر بهشت زهرا مراجعه می‌کردند و پاسخی نمی‌دادند و می‌گفتند در لیست‌مان چنین فردی را نداریم و به اوین حواله‌شان می‌دادند، به اوین می‌رفتند، می‌گفتند اگر بچه‌تان کشته شده بروید بهشت زهرا. خیلی از خانواده‌ها را این گونه سنگ‌قلاب کردند تا این که بالاخره خاوران را یافتند، بدون آن که مطمئن باشند عزیزشان در آنجاست یا این که بدانند در کدام گوشه و به چه شکلی دفن شده است.»
.
بیشتر بخوانید: «داستان ناتمام، مادران و خانواده‌های خاوران، سه دهه جست‌وجوی حقیقت و عدالت»
https://bit.ly/2BPZ7mR
#مادران_خاوران #کشتار۶۷ #تابستان۶۷ #اعدامهای۶۷ #دادخواهی #۱آبان۹۹ #22Oct2020
ارسال فيلم، عکس و مطلب به ما:
▫️Telegram ID: @iranncmedia 👈
@irannc