روایت دگراندیشان از زندان‌های آلمان شرقی 🔻

🗨 در سال ۱۹۸۱، ویلهلم به جرم نفرت‌پراکنی علیه حکومت به هشت سال و نیم زندان محکوم شد ــ صرفاً به این علت که در میخانه‌ها و برای دوستانش چند لطیفه‌ی سیاسی تعریف کرده بود. او را در زندان براندِنبورگ-گوردِن حبس کردند، همان جایی که اریش هونِکِر، رهبر آلمان شرقی، هم در زمان نازی‌ها زندانی بود. هونکر بدنام‌ترین زندانیِ سابق این زندان بود. این کمونیست جوان از سال ۱۹۳۷ تا سال ۱۹۴۵ زندانیِ نازی‌ها بود و سرانجام توسط ارتش سرخ آزاد شد. در سال ۱۹۷۱ او به قدرتمندترین آدم در آلمان شرقی تبدیل شده بود.

🗨 رفتار این دیکتاتور با مخالفان سیاسیِ خود شبیه به رفتار نازی‌ها با خودش بود: آنها را به زندان می‌انداخت. زندانی کردن مخالفان به شغل نان و آب‌داری برای این حکومت کمونیستیِ مفلس تبدیل شده بود؛ آلمان شرقی شهروندان خود را زندانی می‌کرد و آلمان غربی برای آزادیِ آنها پول می‌داد ــ ویلهلم هم به همین ترتیب در سال ۱۹۸۵ آزاد شد.

🗨 پس از سقوط دیوار برلین در ۹ نوامبر ۱۹۸۹، زندانی‌ها احساس کردند که سرانجام آزاد خواهند شد. چهار هفته بعد از این رویداد تاریخی، زندانیان خواهان برگزاری کنفرانس مطبوعاتی شدند. دروز می‌گوید که هیچ‌وقت آن روز را از یاد نخواهد برد. زندانی‌ها او را به سلول‌های خود بردند، سلول‌هایی که اغلب ده نفر یا بیشتر را به زور در آن جا می‌دادند. زندانی‌ها تختخواب‌های دوطبقه، معدودی صندلی و دستشویی‌های بدون دیواری را به او نشان دادند که آنها را از حریم خصوصی محروم می‌کرد.

آسو

#دیکتاتوری #آلمان_شرقی #برلین #هیتلر #کمونیسم #فاشیسم
#humanrights #civilrights #iranncorg #IranRegimeChange

ارسال فيلم، عکس و مطلب به ما:

▫️Telegram ID: @iranncmedia 👈
@irannc

تاریخ در محکمه‌ی دگراندیشان شوروی 🔻

📚 انتقاد شدید از یوزف استالین در «سخنرانیِ محرمانه»‌ی نیکیتا خروشچف در «بیستمین کنگره‌ی حزبی» در سال ۱۹۵۶ به شک و تردیدی عذاب‌آور نسبت به فهم کلی از گذشته‌ی شوروی انجامید. خروشچف نه تنها نمی‌خواست خللی در باور به حقانیت کمونیسم ایجاد کند بلکه خواهان آن بود که آتش شور و اشتیاق را در دل‌ها شعله‌ور سازد. با وجود این، حمله‌ی او به استالین به عنوان معمار «مالکیت اشتراکی» و سرکوب سیاسی، و به عنوان رهبر نظامیِ پراشتباه دوران جنگ، اختلافاتی را پدید آورد که تا امروز برطرف نشده است.

📚 نکریچ در کتاب «۲۲ ژوئن ۱۹۴۱»، که نخستین بار در سال ۱۹۶۵ منتشر شد، دقیقاً به تاریخ جنگ جهانی دوم پرداخت. به‌رغم صدور مجوز رسمی برای انتشار این کتاب، انتقاد او از ماه‌ها آشفتگی در پی هجوم آلمان، توفانی از مناقشه پشت درهای بسته به راه انداخت. نکریچ مورخی حرفه‌ای بود و مطالعات معتبری درباره‌ی امپریالیسم بریتانیا انجام داده بود. بنابراین، بعید بود که به شخصیتی جنجال‌آفرین تبدیل شود. اما همان طور که مارتین نشان می‌دهد، هیچ یک از این چهار نفر نمی‌خواستند عمداً طغیان کنند. رابطه‌ی آنها با مسئولان حکومتی «به علت تغییر سیاست رسمی و تندشدن گفتمان دگراندیشان»، دستخوش نوعی «متارکه‌ی متقابل تدریجی» شد.

📚 این که بگوییم مخالفت در دل مدافعان نظامِ حاکم جوانه زد حرف جدیدی نیست اما توصیفی که مارتین از تاریخ به عنوان وسیله‌ی ابراز مخالفت ارائه می‌دهد دقیق و روشنگر است. او به شکل متقاعدکننده‌ای می‌گوید که مروجان «تاریخ دگراندیشانه» طیف گسترده‌ای، از شاهدان عینی گرفته تا نویسندگان و مورخان حرفه‌ای، را دربرمی‌گرفتند. با این همه، همگی اصول مشترکی داشتند: رابطه‌ای درگیر با گذشته داشتند (همچون دانشگاهیان سرد و بی‌اعتنا نبودند)، به اظهارات شخصی عمیقاً احترام می‌گذاشتند و به نگارش آثاری جذاب و خواندنی متعهد بودند. گاهی در این نوشته‌ها توهین و انتقام‌جویی به چشم می‌خورد، و اهداف ادبی و تاریخی اغلب با هم در تعارض بود.

آسو

#استالین #شوروی #کمونیسم #تاریخ_معاصر #تحریمها #اعتراضات #من_نفر_پانزدهم_هستم #دانشگاه #کوی_دانشگاه #جنبش_مدنی #کارگر‌ #اصناف #زنان #خوابگاه #زندگی_دانشجویی #دانشجو #تحصیل
#humanrights #civilrights #iranncorg #IranRegimeChange

ارسال فيلم، عکس و مطلب به ما:

▫️Telegram ID: @iranncmedia 👈
@irannc