بی‌اعتنا مباش
سخرانی اریان تورسکی مورخ و روزنامه‌نگار لهستانی و از بازماندگان اردوگاه آشوویتس در هفتاد و پنجمین سالگرد آزادسازی این اردوگاه:«بیایید لحظه‌ای در عالَم خیال به برلین اوایل دهه‌ی ۱۹۳۰ سفر کنیم. تقریباً در مرکز شهر هستیم، در ناحیه‌ای موسوم به محله‌ی باواریایی‌ها. سه ایستگاه با خیابان کودام و باغ‌وحش فاصله داریم. یعنی محل کنونیِ ایستگاه متروی بایریش پلاتس. و اینجا، روزی در اوایل دهه‌ی ۱۹۳۰، سر و کله‌ی عبارتی روی نیمکت‌ها پیدا می‌شود: «نشستن یهودیان ممنوع است.» ممکن است بگویید «خب، این ناخوشایند است، نامنصفانه است، حرف خوبی نیست، اما این دور و بر تا دلتان بخواهد نیمکت هست و می‌توانید هر جا که خواستید، بنشینید. مشکلی وجود ندارد.» این ناحیه محل اقامت روشنفکران آلمانیِ یهودی‌تبار بود.»
آلبرت اینشتین، نِلی زاکس برنده‌ی جایزه‌ی نوبل ادبیات، و والتر راتناو، کارخانه‌دار، سیاستمدار و وزیر امور خارجه‌ی آلمان، در این محله زندگی می‌کردند. یک روز سر و کله‌ی این نوشته در استخر محل پیدا شد: «ورود یهودیان به این استخر ممنوع است.» ممکن است بگویید «خب، این ناخوشایند است اما در برلین جاهای زیادی برای شنا کردن وجود دارد، دریاچه‌ها و نهر‌های فراوانی هست ــ عملاً مثل ونیز است ــ بنابراین می‌توانید بروید و جای دیگری شنا کنید.» بعد سر و کله‌ی تابلوی دیگری پیدا می‌شود. «یهودیان مجاز به عضویت در گروه‌های همسراییِ آلمانی نیستند.» خب که چی؟ می‌خواهند آواز بخوانند و موسیقی بسازند؟ خب دور هم جمع شوند و آواز بخوانند. بعد نوبت به تابلوی دیگری می‌رسد. «کودکان غیرآریایی یهودی اجازه ندارند که با کودکان آریاییِ آلمانی بازی کنند.» خب می‌توانند با خودشان بازی کنند. بعد سر و کله‌ی تابلوی دیگری پیدا می‌شود. این طور است که به تدریج می‌پذیریم که می‌توان آدم‌ها را حذف و محروم کرد.
این طور است که به تدریج می‌پذیریم که می‌توان به آدم‌ها انگ زد. این طور است که به تدریج می‌پذیریم که می‌توان آدم‌ها را بیگانه شمرد. مردم آرام‌آرام، به تدریج، روز به روز به این وضعیت عادت می‌کنند ــ قربانیان، مقصران، شهود و تماشاچیان همگی به تدریج می‌پذیرند که اقلیتی که اینشتین، نلی زاکس، هاینریش هاینه و مندلسون‌ها را به دنیا تقدیم کرد، متفاوت است. به تدریج می‌پذیرند که یهودیان را می‌توان به حاشیه‌ی جامعه راند، می‌پذیرند که یهودیان غریبه‌اند و عامل انتشار میکروب‌ها و وقوع بیماری‌های همه‌گیرند. این افکار هولناک و خطرناک زمینه را برای اتفاقات بعدی مهیا می‌کند. این‌جاست که به معنای واقعی سخن رئیس جمهور فان در بلن پی می‌بریم: «آشوویتس از آسمان نازل نشد.» آشوویتس آهسته‌آهسته پیش رفت، پاورچین‌پاورچین جلو رفت، نزدیک و نزدیک‌تر شد تا سرانجام این اتفاقات در اینجا رخ داد. دخترم، نوه‌ام، هم‌سن‌وسال‌های دخترم، هم‌سن‌وسال‌های نوه‌هایم ــ شاید نام پریمو لِوی را نشنیده باشید. پریمو لوی یکی از نامدارترین زندانیان آشوویتس بود. این سخن او معروف است: «هولوکاست رخ داد، بنابراین می‌تواند (دوباره) رخ دهد، می‌تواند هرکجا رخ دهد.»
«اکثر ما اروپایی‌ها به سنت یهودی-مسیحی تعلق داریم. دین‌داران و بی‌دینان همگی ده فرمان را به عنوان اصل اساسیِ تمدن‌مان می‌پذیرند. یکی از دوستانم، رومن کِنت، رئیس «کمیته‌ی بین‌المللی آشوویتس»، که پنج سال قبل اینجا در مراسم یادبود آشوویتس سخنرانی کرد، امروز در جمع ما حاضر نیست. او بر مبنای تجربه‌ی هولوکاست و آن دوران هولناک بی‌اعتنایی، فرمان یازدهم را وضع کرد. این فرمان چنین است: بی‌اعتنا مباش!»
#هولوکاست #آشوویتس #کشتار_یهودیان #نازی #آلمان #تاریخ_معاصر #۱۲بهمن۹۸ #1Feb2020
شما می‌توانید فایل‌های ویدیویی، صوتی و تصویری خود را از طریق سیگنال، واتساپ و تلگرام ارسال کنید.
0033 7 88 80 62 30
@irannc
سخرانی اریان تورسکی مورخ و روزنامه‌نگار لهستانی و از بازماندگان اردوگاه آشوویتس در هفتاد و پنجمین سالگرد آزادسازی این اردوگاه:«بیایید لحظه‌ای در عالَم خیال به برلین اوایل دهه‌ی ۱۹۳۰ سفر کنیم. تقریباً در مرکز شهر هستیم، در ناحیه‌ای موسوم به محله‌ی باواریایی‌ها. سه ایستگاه با خیابان کودام و باغ‌وحش فاصله داریم. یعنی محل کنونیِ ایستگاه متروی بایریش پلاتس. و اینجا، روزی در اوایل دهه‌ی ۱۹۳۰، سر و کله‌ی عبارتی روی نیمکت‌ها پیدا می‌شود: «نشستن یهودیان ممنوع است.» ممکن است بگویید «خب، این ناخوشایند است، نامنصفانه است، حرف خوبی نیست، اما این دور و بر تا دلتان بخواهد نیمکت هست و می‌توانید هر جا که خواستید، بنشینید. مشکلی وجود ندارد.» این ناحیه محل اقامت روشنفکران آلمانیِ یهودی‌تبار بود.»
آلبرت اینشتین، نِلی زاکس برنده‌ی جایزه‌ی نوبل ادبیات، و والتر راتناو، کارخانه‌دار، سیاستمدار و وزیر امور خارجه‌ی آلمان، در این محله زندگی می‌کردند. یک روز سر و کله‌ی این نوشته در استخر محل پیدا شد: «ورود یهودیان به این استخر ممنوع است.» ممکن است بگویید «خب، این ناخوشایند است اما در برلین جاهای زیادی برای شنا کردن وجود دارد، دریاچه‌ها و نهر‌های فراوانی هست ــ عملاً مثل ونیز است ــ بنابراین می‌توانید بروید و جای دیگری شنا کنید.» بعد سر و کله‌ی تابلوی دیگری پیدا می‌شود. «یهودیان مجاز به عضویت در گروه‌های همسراییِ آلمانی نیستند.» خب که چی؟ می‌خواهند آواز بخوانند و موسیقی بسازند؟ خب دور هم جمع شوند و آواز بخوانند. بعد نوبت به تابلوی دیگری می‌رسد. «کودکان غیرآریایی یهودی اجازه ندارند که با کودکان آریاییِ آلمانی بازی کنند.» خب می‌توانند با خودشان بازی کنند. بعد سر و کله‌ی تابلوی دیگری پیدا می‌شود. این طور است که به تدریج می‌پذیریم که می‌توان آدم‌ها را حذف و محروم کرد.
این طور است که به تدریج می‌پذیریم که می‌توان به آدم‌ها انگ زد. این طور است که به تدریج می‌پذیریم که می‌توان آدم‌ها را بیگانه شمرد. مردم آرام‌آرام، به تدریج، روز به روز به این وضعیت عادت می‌کنند ــ قربانیان، مقصران، شهود و تماشاچیان همگی به تدریج می‌پذیرند که اقلیتی که اینشتین، نلی زاکس، هاینریش هاینه و مندلسون‌ها را به دنیا تقدیم کرد، متفاوت است. به تدریج می‌پذیرند که یهودیان را می‌توان به حاشیه‌ی جامعه راند، می‌پذیرند که یهودیان غریبه‌اند و عامل انتشار میکروب‌ها و وقوع بیماری‌های همه‌گیرند. این افکار هولناک و خطرناک زمینه را برای اتفاقات بعدی مهیا می‌کند. این‌جاست که به معنای واقعی سخن رئیس جمهور فان در بلن پی می‌بریم: «آشوویتس از آسمان نازل نشد.» آشوویتس آهسته‌آهسته پیش رفت، پاورچین‌پاورچین جلو رفت، نزدیک و نزدیک‌تر شد تا سرانجام این اتفاقات در اینجا رخ داد. دخترم، نوه‌ام، هم‌سن‌وسال‌های دخترم، هم‌سن‌وسال‌های نوه‌هایم ــ شاید نام پریمو لِوی را نشنیده باشید. پریمو لوی یکی از نامدارترین زندانیان آشوویتس بود. این سخن او معروف است: «هولوکاست رخ داد، بنابراین می‌تواند (دوباره) رخ دهد، می‌تواند هرکجا رخ دهد.»
«اکثر ما اروپایی‌ها به سنت یهودی-مسیحی تعلق داریم. دین‌داران و بی‌دینان همگی ده فرمان را به عنوان اصل اساسیِ تمدن‌مان می‌پذیرند. یکی از دوستانم، رومن کِنت، رئیس «کمیته‌ی بین‌المللی آشوویتس»، که پنج سال قبل اینجا در مراسم یادبود آشوویتس سخنرانی کرد، امروز در جمع ما حاضر نیست. او بر مبنای تجربه‌ی هولوکاست و آن دوران هولناک بی‌اعتنایی، فرمان یازدهم را وضع کرد. این فرمان چنین است: بی‌اعتنا مباش!»
#هولوکاست #آشوویتس #کشتار_یهودیان #نازی #آلمان #تاریخ_معاصر #۱۲بهمن۹۸ #1Feb2020
شما می‌توانید فایل‌های ویدیویی، صوتی و تصویری خود را از طریق سیگنال، واتساپ و تلگرام ارسال کنید.
0033 7 88 80 62 30
@irannc
Telegraph
بی‌اعتنا مباش
ماریان تورسکی مورخ و روزنامه‌نگار لهستانی و از بازماندگان اردوگاه آشوویتس است. آن‌چه در زیر می‌آید برگردان سخنرانی او در هفتاد و پنجمین سالگرد آزادسازی این اردوگاه است. دوستان عزیز، من یکی از معدود بازماندگان کسانی هستم که تقریباً تا آخرین لحظه‌ی پیش از آزادسازی…
از دوران پاکسازی بزرگ در شوروی تا یهودستیزی در جهان
هدف از یادآوری برخی فجایع تاریخی در این یادداشت، به‌ویژه یادآوری دیدگاه‌های مخرب چپ در تاریخ و اینجا در دیکتاتوری توتالیتر کمونیستی روسیه، این نیست که آرمان‌های عدالت‌خواهی به‌کل مورد انتقاد قرار گیرد و نفی شود، بلکه انگیزه در حقیقت شناخت ویژه‌ای از تاریخ است.
هدف این مقاله رساندن این شناخت است که اهداف تئوریک سیاسی و واهی هیچ‌وقت نباید وسیله‌ای برای توجیه یک دیکتاتوری مرگ‌آور شود و با شناخت تاریخ، منفور بودن توجیهات سیاسی و دینیِ قتل‌عام عیان شود و کشتار جمعی و قتل‌های سیاسی وسیله‌ای برای رسیدن به اهداف سیاسی یا مذهبی تلقی نشود.
شاید تنها راه و امکان رسیدن به عدالت اجتماعی در تعادل آن با آزادی‌های اجتماعی میسر شود که دقیقاً در دیکتاتوری‌های کمونیستی و ناسیونال سوسیالیستی و مذهبی زایل و ریشه‌کن و نیست شدند.
ولی آیا تکرار جنایات تاریخی به شیوه‌های دیگر و با توسل به دستاویزهای ایدئولوژیک دیگر، مثلاً به نام خدا و در حقیقت در پی تعصبات مذهبی دیگر، امری است که دیگر امکان وقوع ندارد؟
مقاله کامل را اینجا بخوانید.
#یهودستیزی #کمونیسم #پاکسازی_بزرگ #تاریخ_معاصر #آشوویتس #۲۸بهمن۹۸ #17Feb2020
شما می‌توانید فایل‌های ویدیویی، صوتی و تصویری خود را از طریق سیگنال، واتساپ و تلگرام ارسال کنید.
0033 7 88 80 62 30
@irannc
هدف از یادآوری برخی فجایع تاریخی در این یادداشت، به‌ویژه یادآوری دیدگاه‌های مخرب چپ در تاریخ و اینجا در دیکتاتوری توتالیتر کمونیستی روسیه، این نیست که آرمان‌های عدالت‌خواهی به‌کل مورد انتقاد قرار گیرد و نفی شود، بلکه انگیزه در حقیقت شناخت ویژه‌ای از تاریخ است.
هدف این مقاله رساندن این شناخت است که اهداف تئوریک سیاسی و واهی هیچ‌وقت نباید وسیله‌ای برای توجیه یک دیکتاتوری مرگ‌آور شود و با شناخت تاریخ، منفور بودن توجیهات سیاسی و دینیِ قتل‌عام عیان شود و کشتار جمعی و قتل‌های سیاسی وسیله‌ای برای رسیدن به اهداف سیاسی یا مذهبی تلقی نشود.
شاید تنها راه و امکان رسیدن به عدالت اجتماعی در تعادل آن با آزادی‌های اجتماعی میسر شود که دقیقاً در دیکتاتوری‌های کمونیستی و ناسیونال سوسیالیستی و مذهبی زایل و ریشه‌کن و نیست شدند.
ولی آیا تکرار جنایات تاریخی به شیوه‌های دیگر و با توسل به دستاویزهای ایدئولوژیک دیگر، مثلاً به نام خدا و در حقیقت در پی تعصبات مذهبی دیگر، امری است که دیگر امکان وقوع ندارد؟
مقاله کامل را اینجا بخوانید.
#یهودستیزی #کمونیسم #پاکسازی_بزرگ #تاریخ_معاصر #آشوویتس #۲۸بهمن۹۸ #17Feb2020
شما می‌توانید فایل‌های ویدیویی، صوتی و تصویری خود را از طریق سیگنال، واتساپ و تلگرام ارسال کنید.
0033 7 88 80 62 30
@irannc
رادیو فردا
از دوران پاکسازی بزرگ در شوروی تا یهودستیزی در جهان
هدف از یادآوری برخی فجایع تاریخی در این یادداشت، به‌ویژه یادآوری دیدگاه‌های مخرب چپ در تاریخ و اینجا در دیکتاتوری توتالیتر کمونیستی روسیه، این نیست که آرمان‌های عدالت‌خواهی به‌کل مورد انتقاد قرار گیرد و نفی شود، بلکه انگیزه در حقیقت شناخت ویژه‌ای از تاریخ…