در قفس ماندم و سالی بشد و ماهی چند
مونسم نالهٔ چندی بوَد و آهی چند

نه عجب گر شوَدَم کاهش‌ِ جان روزافزون
که _چو مه_ خون خوردَم رنج‌ِ روانکاهی چند

لاجرم نالهٔ در کوه و کمر گم شده‌ایم
که سپردیم عنان در کف‌ِ گمراهی چند

شیرگیران چه شنیدند از آن خرس‌ِ بزرگ
که بجَستَند و رمیدند ز روباهی چند؟!

نرسیم و نرسیدیم بدان برج بلند
از فرومایگی‌ِ همّتِ کوتاهی چند

بعد از این خاک رهِ باده فروشانم و بس
تا برآسایم از آلام‌ِ جهان گاهی چند

بَسَم از صحبت‌ِ یاران‌ِ دغل پیشه، «امید»!
من و رندی و حریفی و دل آگاهی چند

✅ زندان «م»، آذر ماه ۱۳۳۳

#مهدی_اخوان_ثالث
#گرفتار
#ارغنون

#زن_زندگی_آزادی




https://t.me/khabargar