کانال محمد امین مروتی

❤1👍1

891 viewsAmin, 19:02

گفتار ادبی 1

رستم و اسفندیار(قسمت چهاردهم)

محمدامین مروتی

پشوتن باز هم برادر را نصیحت می کند که کینه از دل بیرون کن و فردا به ایوان رستم برو:
پـشـوتن بــدو گـفـت بـشـنـو سَخُن
هـمـی گـویـمت ای بــرادر! مـکُــن
مــیــازار کـــس را، کــه آزادمــرد
ســر انـــدر نـیــارد بــه آزار و درد
بـخـسب امـشـب و بـامــدادِ پـگــاه
بــرو تـا بـه ایــوانِ او ، بـی ســپــاه
هـمی سـر نـپـیچـد زِ فــرمـانِ تـو
دلــش راسـت بـیـنم، بـه پیمانِ تـو
تو با او چـه گویی، زِ کین و زِ خشـم
بـشوی از دلت، کین و از چشم، خشم

اسفندیار به توجیهات تکراری در پوشش دفاع از دین و فرمان شاه، می پردازد:
چـنین گـفت کز مـردمِ پـاکـدین
همانا نزیبد کـه گـویـد چـنـیـن
همـه رنـج و تیمار، بر باد گـشت
همان دیـن زرتشت، بیـداد گشت
که گوید هر آن كس زِ فرمانِ شـاه
بـپـیچد، بـه دوزخ بُود جـایـگـاه
مــرا چـند گـویی، گنهکار شــو
زِ گـفـتارِ گـشتاسب، بـیزار شــو

و بعد می گوید نگران مرگ من هم مباش که تا اجل کسی درنرسد، مرگ را با او کاری نیست:
گــر ایـدون همی ترسی از تـنم
مــن امـروز ترسِ تــو را بشکـنم
کـسـی بی زمانه، به گـیتی نمرد
نـمرد آن کـه نـامِ بـزرگـی ببرد

پشوتن هم می گوید چگونه نـترسم که از عاقبت کار خبر ندارم و تو که تاکنون علیه ابلیس جنگیده ای، چرا اکنون او را به دل راه داده ای:
پشـوتن بدو گـفت که ای نـامــدار
چــنین چند گـویی تـو از کــارزار
کـه تـا تـو رسـیدی به تیر و کمان
نَبُد بـر تـو ابـلیس را ایــن گمـان
بــه دل دیــو را راه دادی کـنــون
هـمـی نـشنوی پندِ این رهنمـون
چـگـونـه کَـنَـم تـرس را از دِلـم
بـدینسان کز انـدیـشه ها بگسلـم
دو جنگی، دو شیر و دو مردِ دلـیـر
چـه دانم که پشتِ که آید به زیـر

زال به رستم می گوید می ترسم روزت به دست این جوان به سر آمده باشد. تازه هم اگر تو بر او غالب شوی، بدنامی خواهی بود. پس بهتر است سر خود برداری و در بیغوله ای پنهان شوی تا وقتی که آب ها از آسیاب بیافتد و آن گاه پیش شاه بروی و دلش را به دست آوری:
چو بشنید دسـتان، زِ رستم، سخن
پـرانـدیشـه شـد جـانِ مـردِ کهن
بدو گفت کـه ای نـامـور پـهـلوان
چـه گفتی کـزان تـیره گشتم روان
بـتـرسم کـه روزت سرآید هـمـی
گـر اخـتـر به خواب اندر آید همی
هـمی تخمِ دستان زِ بُـن بـرکـنند
زن و کـودکـان را بـه خاک افکنند
به دست جـوانی چـو اسـفـنـدیـار
اگـر تــو شــوی کشته در کـارزار،
نــماند به زابـلسِتـان، آب و خـاک
بـه تـندی، بر و بوم گردد مـغـاک
ور ایدون که او را رسد زیـن، گـزند
نـبـاشـد تـو را نـیـز، نــامِ بـلـنـد
کـه او شـهریاری زِ ایــران بکشـت
بدان کو سخن گفت با وی، درشت
هـمی باش در پیـشِ او بر، به پای
وگـرنـه هـم اکـنون بـپرداز جـای
به بیغوله ای شـو، فــرود از نـهان
کـه کس نشنود نامـت انـدر جهان
چو ایمن شدی، بندگی کن به راه
بـدان تا بـبینـی یـکی رویِ شــاه
چـو بیند تو را، کی کند شـاه، بَد
کـه از شاه کـردار بد، کـی سِـزَد

رستم مي گويد بسي خواهش از او كردم كه در گوش نكرد ولي نگران مباش كه من هم قصد كشتن او را ندارم. پس از آن كه او را شكست دهم دلش را به دست مي آورم و مهمانش مي كنم و تاج بر سرش مي گذارم:
بـدو گـفت رسـتم كه اي مـردِ پـيـر
سخـن ها بر اين گــونه، آسان مگير
اگــر مـن گـريـزم زِ اسـفـنـديــار
تـو در سيستان، كاخ و گلـشن، مَدار
زِ خواهش كه گفتي، بـسي رانده ام
بــدو دفـتـرِ كـهـتـري خـوانـده ام
همي خـوار گيرد سـخـن هايِ مـن
بـپـيچـد سـر از دانـش و رايِ مـن
گـر ايـدون كه فـردا كـند كــارزار
دل از جـانِ او، هـيـچ رنـجه مــدار
بـبـنــدم بــه آوردگـــاه، راهِ اوي
بـه نـيـر و بـگـيـرم، كمـرگـاهِ اوي
بـيـارم، نـشـانـمش بر تختِ نــاز
ببندم كـمــر پـيـش او، بـنده وار
نـجـويــم جـدايي زِ اسـفـنـديار

ادامه دارد...

903 viewsAmin, edited 19:33