#دانمارک_آخوس
۱۳ ماه مه تجمع علیه اعدامها وبرای آزادی زندانیان سیاسی، پیام دلیر بکتاش از اعضاء کمیته بین‌المللی عليه اعدام در این تجمع .

#نه_به_اعدام

#کمیته_بین_المللی_علیه_اعدام

https://t.me/no_execution1
+46737896505
@ICAE_Tamas
@hormozraha

⭕️ کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» در هفته شصت‌ونهم خود، با پیوستن زندان‌های مهاباد، بوکان و یاسوج به ۴۴ زندان گسترش یافت.

در شرایطی که کشور با فساد سیستماتیک و ناکارآمدی ساختار استبدادی حاکم روبروست و این وضعیت زندگی شهروندان را مختل کرده و آن‌ها را از ابتدایی‌ترین نیازها مانند آب و برق محروم ساخته است، روند صدور و اجرای احکام غیرانسانی اعدام با اراده‌ای آشکار از سوی حاکمیت نه‌تنها متوقف نشده بلکه افزایش نیز یافته است.

این حکومت همواره از ارائه آمار دقیق درباره تعداد زندانیان و اجرای احکام اعدام خودداری می‌کند، اما بر اساس گزارش‌هایی که به کارزار رسیده است، از ابتدای اردیبهشت‌ماه تاکنون بیش از ۱۲۹ نفر – از جمله چهار زن – اعدام شده‌اند. تنها در هفته گذشته، حکم اعدام ۲۵ زندانی به اجرا درآمد که در میان آن‌ها دو کودک‌مجرم نیز دیده می‌شدند که در زندان‌های ملایر و عادل‌آباد شیراز به دار آویخته شدند؛ اقدامی که بدون هیچ ابایی از افکار عمومی و نهادهای حقوق بشری بین‌المللی انجام شد و آنان را از «حق حیات» محروم ساخت.

در واکنش به این خشونت و نقض سیستماتیک «حق حیات»، شاهد افزایش اعتراضات خانواده‌های زندانیان محکوم به اعدام و حمایت گسترده جوانان در شهرهای مختلف از این کارزار هستیم. این حمایت‌ها با ابتکارهای متنوع مردمی، چهره‌ای گسترده‌تر یافته‌اند.

ما، اعضای کارزار، با درود به تمامی حامیان «نه به اعدام»، از همه مردم به‌ویژه جوانان می‌خواهیم در هر کوچه و برزن، صدای اعتراض خود را علیه این مجازات ضدانسانی بلند کنند و به هر شکل ممکن از این حرکت حمایت کنند. ما از تمامی مخالفان اعدام دعوت می‌کنیم در کنار خانواده‌های دادخواه بایستند و در تجمعات اعتراضی آنان را تنها نگذارند.

در هفته گذشته، به ابتکار هم‌وطنان مبارز در داخل و خارج از کشور، همبستگی گسترده‌ای با کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» شکل گرفت. از تمامی افراد، نهادها، احزاب و سازمان‌های سیاسی، مدنی و حقوق بشری که در این حرکت مردمی مشارکت داشتند، صمیمانه قدردانی می‌کنیم.

همچنین جمعی از زندانیان در زندان‌های مهاباد، بوکان و یاسوج اعلام کرده‌اند که از این هفته به کارزار پیوسته و هر سه‌شنبه دست به اعتصاب غذا خواهند زد. با پیوستن این سه زندان به اعتصاب، تعداد زندان‌های شرکت کننده در کارزار به چهل و چهار زندان افزایش یافته است.

سه‌شنبه ۳۰ اردیبهشت ۱۴۰۴، زندانیان در ۴۴ زندان زیر برای شصت‌ونهمین هفته متوالی اعتصاب غذا خواهند کرد:

اوین (بند زنان، بند ۴ و ۸)، قزلحصار (واحد ۳ و ۴)، مرکزی کرج، تهران بزرگ، خورین ورامین، چوبیندر قزوین، اراک، خرم‌آباد، اسدآباد اصفهان، دستگرد اصفهان، شیبان اهواز، سپیدار اهواز (زنان و مردان)، نظام شیراز، عادل‌آباد شیراز (زنان و مردان)، زاهدان (زنان)، برازجان، رامهرمز، بهبهان، بم، کهنوج، طبس، مشهد، گنبدکاووس، قائم‌شهر، رشت (زنان و مردان)، رودسر، حویق تالش، ازبرم لاهیجان، دیزل‌آباد کرمانشاه، اردبیل، تبریز، ارومیه، سلماس، خوی، نقده، میاندوآب، سقز، بانه، مریوان، سنندج، کامیاران، مهاباد، بوکان و یاسوج.

هفته شصت و نهم
سه‌شنبه ۳۰ اردیبهشت ۱۴۰۴
#سه‌شنبه‌های_نه_به_اعدام

💥 بیانیه شماره یک کمیته آزادی زندانیان سیاسی در ایران بمناسبت روز جهانی حمایت از زندانیان سیاسی در ایران

در یک همبستگی قوی روز جهانی حمایت از زندانیان سیاسی در ایران، بیست ژوئن را هر چه باشکوهتر برگزار کنیم!
زندانی سیاسی صدای اعتراض جامعه است! زندانیان سیاسی این پرچمداران اعتراض به وضع موجود، شایسته وسیع ترین حمایتها هستند!

از بدو سر کار آمدن جمهوری اسلامی، مردم از ابتدائی و پایه ای ترین حقوق خود از جمله آزادی بیان، عقیده و مطبوعات، داشتن تشکل، انتخاب آزاد پوشش و آزادیهای دیگر اجتماعی و سیاسی محروم بوده اند. طی بیش از چهار دهه حاکمیت رژیم اسلامی هزاران نفر بدلیل مطالبات بحق خود و اعتراض به فقر و نابرابری موجود در جامعه، زندانی و اعدام شدند.
پس از پانزده سال تلاش و مبارزه برای جهانی کردن روز جهانی حمایت از زندانیان سیاسی در ایران، این روز به یک روز شناخته شده در اذهان عمومی تبدیل شده است. اما این کافی نیست!
باید تلاش کرد در یک همبستگی قدرتمند در سراسر جهان با برگزاری تجمعات، دادن پیام های همبستگی و جلب افکار عمومی این روز بعنوان یک روز جهانی جهت رساندن صدای زندانیان سیاسی و منزوی کردن رژیم، ثبت شود.

شصت‌و نهمین  هفته از کارزار «سه‌شنبه‌های نه به  اعدام». در این سه‌شنبه  زندانیان در ۴۴ زندان کشور، در اعتراض به اعدام‌ها، دست به اعتصاب غذای گسترده زدند.

دوازده سازمان حقوق بشری و مدنی طی بیانیه‌ای خواستار اقدام جهانی در حمایت از سه‌شنبه‌های نه به اعدام در طی یک کارزار ده روزه از مردم درعوت کردند تا همزمان با سالگرد اعدام بچه‌های خانه اصفهان، با حضور در خیابان‌ها، میدان‌ها یا هر شکل دیگری از اعتراض، خواستار توقف فوری اعدام‌ها در ایران و لغو کامل احکام آن شوند.

‏  ‌ #اتحاد_علیه_آپارتاید_جنسیتی⁩
‏  ‌ #سازمان_حقوق_بشر_ایران⁩
‏  ‌ #کارزارجهانی_نه_به_اعدام_در_ایران⁩
‏  ‌ #سه‌شنبه‌های_نه_به_اعدام⁩ 
‏  ‌ #نه_به_اعدام⁩
‏ ‌    ‌ #NoDeathPenalty⁩

#هامبورک
سه شنبه ۳۰ اردیبهشت در مقابل لانه جاسوسی جمهوری اسلامی تشکیل زنجیره انسانی نه به اعدام #سه‌شنبه‌های_نه_به_اعدام

بامداد بی‌دار؛ صدایی که از دل دیوارها می‌آید – حسن صالحی

صبح امروز، چشم که باز کردم، خبری دلم را روشن کرد؛ زندانیان سیاسی، رسانه‌ای راه انداخته‌اند به نام «بامداد بی‌دار». نامی که خبر از بامدادی بدون اعدام می‌دهد. این نام بوی سحر می‌دهد، بوی امید، بوی فریادی که از دل تاریکی برمی‌خیزد. دلم گرم شد.

راستش، چه کسی بهتر از زندانیان می‌تواند از شب‌های سرد زندان بگوید؟ از آنچه این رژیم درون دیوارهای بلند و خاموش زندان‌ها بر سر جان‌های آزاده می‌آورد؟ چه کسی جز خود آن‌ها، می‌تواند از مقاومت در برابر شکنجه، از ایستادگی در برابر ظلم، بی‌واسطه با ما سخن بگوید؟

پیش‌ازاین نیز، زندانیان با راه‌اندازی کارزار سه‌شنبه‌های “نه به اعدام“، در ده‌ها زندان کشور، صحنه‌ای درخشان از اعتراض آفریدند. فریادی نیرومند و کم‌نظیر، در برابر مجازاتی ضدانسانی و شنیع. حالا اما با «بامداد بی‌دار»، گام دیگری برداشته‌اند؛ گامی فرهنگی، ریشه‌دار، و پرمعنا. این رسانه، تنها یک نشریه نیست؛ نبضی است که در تاریکی می‌تپد، چراغی است که در دل شب روشن مانده، یادآور این‌که هنوز ایستاده‌اند، هنوز می‌نویسند، هنوز امید دارند.

دست‌اندرکاران این نشریه می‌نویسند:
“ما تصمیم گرفته‌ایم نه‌تنها در سه‌شنبه‌های نه به اعدام فریادمان را بلند کنیم، بلکه با کار فرهنگی، مقاومتی ریشه‌دار بسازیم. جمهوری اسلامی برای ما مرجع داوری نیست؛ نه به اعدام، باور ماست، عهد ماست. ما قلم‌به‌دست می‌گیریم، می‌نویسیم و شعاع دایره مقاومتمان را از سلول‌های سرد زندان، تا خیابان‌های زنده شهرها گسترش می‌دهیم. هر شماره، هر قدم، این دایره بزرگ‌تر خواهد شد.”

و چه گفته‌ای از این روشن‌تر و امیدبخش‌تر؟ امروز، آن‌چه مهم است، همین پیوند است؛ پیوند بین زندان و خیابان، بین سلول و کوچه، بین قلم و فریاد. این، شاید مهم‌ترین حلقه برای پیشروی جنبش ضد اعدام باشد.

دیگر آن روزها که جمهوری اسلامی پشت دیوارهای سنگین و مخوف زندان، هر جنایتی را بی‌صدا مرتکب می‌شد و جهان خاموش می‌ماند، گذشته است. امروز، دیوارها ترک برداشته‌اند. نه از فرسودگی، بلکه از فشار صداهایی که تاب ماندن در سکوت ندارند.

اکنون، زندانیان با انتشار این مجلهٔ خوش‌سخن، صدای خود را مستقیم به ما رسانده‌اند و ما، بیرون از زندان‌ها، در خیابان‌ها و شهرها، وظیفه‌ای روشن داریم: این صدا را باید جهانی کنیم.
هیچ دیواری نمی‌تواند مانع عبور نور شود؛ نوری که از دل سلول‌های مرگ می‌تابد و نوید بامدادی بی‌دار را می‌دهد.


https://journalfarsi.com/2025/05/21/26412/

اکسیون سه شنبه های نه به اعدام .گروه فراجناحی تشکل‌های سیاسی هامبورگ.